BUCA BOHDAN, geolog, dyrektor Geoprojektu Gdańsk

Aktualna wersja na dzień 20:47, 11 wrz 2024

Bohdan Buca

BOHDAN BUCA (ur. 9 V 1934 Tczew), geolog, dyrektor gdańskiego oddziału „Geoprojektu”. Syn Stanisława (6 XII 1894 Tczew – 30 XII 1980 Tczew) i Tekli Berty z domu Jankowskiej (25 VII 1910 – 21 XI 2004 Tczew). Ojciec w stopniu porucznika brał udział w powstaniu wielkopolskim (w 1984 odznaczony „Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym”), walczył od 27 XII 1918 jako samodzielny dowódca kompanii, brał udział w rozbrojeniu wojsk niemieckich i zajęciu obiektów wojskowych w Poznaniu, do 1919 w walkach o Żnin, Szubin i Inowrocław. W 1920 w był uczestnikiem wojny polsko-rosyjskiej, od 1920 do 1939 służył w 65. Pułku Piechoty w Starogardzie Gdańskim, uczestnik kampanii wrześniowej, od 9 X 1939 do 27 IV 1945 jeniec m.in. w oflagach: XI B-Braunschweig, Dorsten i Doessel koło Wartburga, w 1946 powrócił do Tczewa i kierował domem opieki dla dorosłych.

W 1951 ukończył I Liceum Ogólnokształcące w Tczewie, w 1955 absolwent Wydziału Budownictwa Wodnego (WBW) Politechniki Gdańskiej (PG), inżynier geologii, specjalista w zakresie geologii inżynierskiej. Studia drugiego stopnia odbył w latach 1956–1958 w ramach Studium Wieczorowego WBW PG, uzyskał w 1958 tytuł magistra inżyniera geologii.

Nakazem pracy został skierowany do gdańskiego oddziału warszawskiego „Geoprojektu”. W latach 1955–2005 pracował jako dokumentator, kierownik laboratorium mechaniki gruntów, weryfikator, główny specjalisty ds. programowania i kontroli badań geologicznych, kierownik wydziału, w latach 1990–2002 dyrektor. Uzyskał uprawnienia wydane przez Centralny Urząd Geologii w zakresie geologii inżynierskiej bez ograniczeń, hydrogeologii z wyłączeniem wód leczniczych i złożowych, kierowania wierceniami, Certyfikat Polskiego Komitetu Geotechniki. W Stowarzyszeniu Inżynierów i Techników Górnictwa w 1969 był rzeczoznawcą w zakresie geologii inżynierskiej i hydrogeologii, z wyłączeniem wód leczniczych i złożowych. W 1980 Polski Związek Inżynierów i Techników Budownictwa przyznał mu uprawnienia rzeczoznawcy w zakresie specjalności 15.1. Był członkiem Okręgowej Geologicznej Komisji Egzaminacyjnej, działającej przy wojewodzie pomorskim.

Z rekomendacji prof. PG Bohdana Kozerskiego, głównego konsultanta Ahmadu Bello University w Zarii (Nigeria), w latach 1978–1979 kierował badaniami geotechnicznymi i ich udokumentowaniem oraz opracowaniem wniosków w celu opracowania dokumentacji geologiczno-inżynierskiej i zaleceń geotechnicznych dla projektowanej nowej stolicy Nigerii, Abudży. Nadzorował też geotechniczne prace terenowe i opracował dokumentacje geotechniczne oraz geologiczno-inżynierskie dla stoczni i suchych doków w Turcji (Pendik) i Algierii (Oran), pełnił nadzór geotechniczny nad budową stacji pomp w Iraku (nad rzeką Tygrys). Na emeryturze od 2005, do czasu likwidacji przedsiębiorstwa w 2015 pełnił funkcje głównego konsultanta ds. geotechniki.

W „Geoprojekcie” zajmował się m.in. próbnymi obciążeniami gruntów, głównie zlokalizowanych w obrębie delty Wisły, nadzorem geotechnicznym w trakcie budów oraz obserwacją i analizą osiadań budowli w czasie ich realizacji i pierwszych lat eksploatacji. Po odbytym szkoleniu w Holandii zajął się sondowaniami, szczególnie w zakresie stosowania i interpretacji sondowań CPT (Cone Penetration Test; test penetracji stożkiem). Współpracował z prof. Eugeniuszem Dembickim m.in. przy nowatorskich rozwiązaniach i prowadzonych obserwacjach związanych z posadowieniem Elektrowni Jądrowej w Żarnowcu i obiektów jej towarzyszących oraz Portu Północnego. W 2009, w ramach „Geoprojektu Gdańsk sp. z o.o.”, konsultował „Projekt prac geologicznych w celu określenia warunków geologiczno-inżynierskich projektowanego tunelu pod Martwą Wisłą w ciągu Trasy Sucharskiego w Gdańsku” oraz opiniował w 2010 „Dokumentację geologiczno-inżynierską podłoża projektowanego tunelu pod Martwą Wisłą w ciągu Trasy Słowackiego w Gdańsku”, opracowaną przez Przedsiębiorstwo Geologiczne „Geoprojekt Szczecin Spółka z o.o.”

Weryfikator, autor i współautor kilkuset dokumentacji w zakresie technicznych badań podłoża gruntowego i geologiczno-inżynierskich dla takich obiektów, jak m.in. Elektrownia Szczytowo–Pompowa i Elektrownia Jądrowa w Żarnowcu, I Suchy Dok w Gdyni, Zakłady Papiernicze w Kwidzynie, lotnisko w Rębiechowie, autostrada A-1 na odcinku Gdańsk–Toruń (pierwsza wersja), most na Wiśle koło Kwidzyna, Rafineria, oraz dla obiektów stoczniowych i portowych w Gdańsku. Autor wielu ekspertyz i opinii geotechnicznych, także artykułów na temat geotechniki, geodezji i hydrogeologii, publikowanych m.in w „Inżynierii Morskiej” i „Inżynierii i Budownictwie”.

Członek Polskiego Komitetu Geotechniki, Polskiego Komitetu Normalizacyjnego, Komitetu Technicznego nr 254 ds. Geotechniki. Odznaczony m.in.: Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, złotą odznaką „Zasłużony dla Polskiej Geologii”. WP

Bibliografia:
Centrum Obiegu Dokumentów Politechniki Gdańskiej, akta osobowe studenta.
Studia i absolwenci Oddziału Geologii Politechniki Gdańskiej 1951–1960, Gdańsk–Lubin 2014, s. 88–90.
Księga jubileuszowa 50-lecia Wydziału Hydrotechniki 1945–1995, Gdańsk 1999, s. 79, 118.
Mgr inż. Bohdan Buca, „Inżyniera Morska i Geotechnika”, nr 1, 2011, s. 60.