KUCHARSKI JANUSZ, działacz opozycji demokratycznej
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
[[File: Kucharski_Janusz.JPG |thumb| Janusz Kucharski, 1978]] | [[File: Kucharski_Janusz.JPG |thumb| Janusz Kucharski, 1978]] | ||
| − | '''JANUSZ KUCHARSKI''' (ur. 2 IX 1954 Gdańsk), działacz opozycji demokratycznej. Syn nauczyciela języka polskiego | + | '''JANUSZ KUCHARSKI''' (ur. 2 IX 1954 Gdańsk), działacz opozycji demokratycznej. Syn nauczyciela języka polskiego Jana i nauczycielki muzyki Zofii z domu Nowaczyk. Początkowo mieszkał z rodziną przy ul. Mickiewicza w Gdańsku-[[WRZESZCZ |Wrzeszczu]] i uczęszczał do [[SZKOŁA PODSTAWOWA NR 64 | Szkoły Podstawowej nr 64]], w czasie jego nauki rodzina przeniosła się na [[ORUNIA| Orunię]]. Edukację kontynuował w [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, VII | VII Liceum Ogólnokształcącym]]. W 1978 absolwent [[WYDZIAŁ INŻYNIERII LĄDOWEJ I ŚRODOWISKA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziału Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej]] (kierunek: konstrukcje stalowe). <br/><br/> |
| − | Od 1 VII 1978 pracował w [[GDAŃSKA STOCZNIA REMONTOWA | Gdańskiej Stoczni Remontowej]] na stanowisku samodzielnego inspektora ds. budowlanych w Szefostwie Ruchu. Od 2 I 1979 do 28 XII 1979 odbywał służbę wojskową we Wrocławiu i w jednostce przy ul. Słowackiego w Gdańsku-Wrzeszczu. Po zakończeniu służby powrócił do pracy w stoczni na uprzednim stanowisku. W [[SIERPIEŃ 1980 | | + | Od 1 VII 1978 pracował w [[GDAŃSKA STOCZNIA REMONTOWA | Gdańskiej Stoczni Remontowej]] na stanowisku samodzielnego inspektora ds. budowlanych w Szefostwie Ruchu. Od 2 I 1979 do 28 XII 1979 odbywał służbę wojskową we Wrocławiu i w jednostce przy ul. Słowackiego w Gdańsku-Wrzeszczu. Po zakończeniu służby powrócił do pracy w stoczni na uprzednim stanowisku. W [[SIERPIEŃ 1980 | Sierpniu ’80]] brał udział w strajku w swoim zakładzie, po jego zakończeniu zaangażował się w organizowanie struktur związkowych Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego (NSZZ) [[SOLIDARNOŚĆ | „Solidarność”]]; wstąpił do Komitetu Założycielskiego na Wydziale TR. <br/><br/> |
| − | W grudniu 1980, po kompromitacji dotychczasowych przywódców NSZZ w Stoczni Remontowej (zamiast na wieniec pod pomnik w rocznicę [[GRUDZIEŃ 1970 | | + | W grudniu 1980, po kompromitacji dotychczasowych przywódców NSZZ w Stoczni Remontowej (zamiast na wieniec pod pomnik w rocznicę [[GRUDZIEŃ 1970 | Grudnia ’70]] zebrane pieniądze przeznaczono na zakup alkoholu), z [[SYCHOWSKI WOJCIECH, działacz opozycji demokratycznej | Wojciechem Sychowskim]] i [[CHMIELEWSKI LECH, działacz opozycji demokratycznej | Lechem Chmielewskim]] wszedł do Prezydium Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w Gdańskiej Stoczni Remontowej. Zajmował się także wydawaniem pisma stoczniowej „Solidarności” – „Informator”. W lutym 1981, podczas wyborów do Komisji Zakładowej, został wiceprzewodniczącym Komitetu Zakładowego; od tego czasu przeszedł na etat związkowy, a od obowiązków zawodowych został urlopowany. W lipcu 1981 został wybrany delegatem na I Walne Zebranie Delegatów NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego. Należał do grupy działaczy skupionych wokół [[DUDA-GWIAZDA JOANNA, inżynier, działaczka opozycji demokratycznej | Joanny]] i [[GWIAZDA ANDRZEJ, działacz polityczny, honorowy obywatel Gdańska | Andrzeja]] Gwiazdów, był sceptyczny wobec przywództwa [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski | Lecha Wałęsy]]. W listopadzie 1981 był współinicjatorem referendum w sprawie nadania Stoczni Remontowej imienia marszałka Józefa Piłsudskiego. <br/><br/> |
| − | Po ogłoszeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]], od 14 do 16 XII 1981 był współorganizatorem strajku protestacyjnego w Gdańskiej Stoczni Remontowej i jako działacz Komisji Zakładowej automatycznie wszedł w skład komitetu strajkowego. W tych dniach zwolniony został dyscyplinarnie z pracy. Po rozbiciu protestu przez oddziały [[ZMOTORYZOWANE ODWODY MILICJI OBYWATELSKIEJ (ZOMO) W GDAŃSKU | ZOMO]] i wojska, zbiegł ze stoczni i uniknął aresztowania. 28 XII 1981 powrócił do pracy, został zatrzymany przez straże zakładowe i przekazany funkcjonariuszom [[URZĄD BEZPIECZEŃSTWA PUBLICZNEGO I SŁUŻBA BEZPIECZEŃSTWA | Służby Bezpieczeństwa]]. 30 XII 1981 został aresztowany i osadzony w [[ARESZT ŚLEDCZY W GDAŃSKU | Areszcie Śledczym]] w Gdańsku. Po przeprowadzonym procesie w trybie doraźnym, został skazany przez Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni na karę pięciu lat pozbawienia wolności. Po wyroku został przewieziony do Zakładu Karnego w Koronowie, stamtąd do Potulic. 26 XI 1982, postanowieniem Sądu Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy | + | Po ogłoszeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]], od 14 do 16 XII 1981 był współorganizatorem strajku protestacyjnego w Gdańskiej Stoczni Remontowej i jako działacz Komisji Zakładowej automatycznie wszedł w skład komitetu strajkowego. W tych dniach zwolniony został dyscyplinarnie z pracy. Po rozbiciu protestu przez oddziały [[ZMOTORYZOWANE ODWODY MILICJI OBYWATELSKIEJ (ZOMO) W GDAŃSKU | ZOMO]] i wojska, zbiegł ze stoczni i uniknął aresztowania. 28 XII 1981 powrócił do pracy, został zatrzymany przez straże zakładowe i przekazany funkcjonariuszom [[URZĄD BEZPIECZEŃSTWA PUBLICZNEGO I SŁUŻBA BEZPIECZEŃSTWA | Służby Bezpieczeństwa]]. 30 XII 1981 został aresztowany i osadzony w [[ARESZT ŚLEDCZY W GDAŃSKU | Areszcie Śledczym]] w Gdańsku. Po przeprowadzonym procesie w trybie doraźnym, został skazany przez Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni na karę pięciu lat pozbawienia wolności. Po wyroku został przewieziony do Zakładu Karnego w Koronowie, stamtąd do Potulic. 26 XI 1982, postanowieniem Sądu Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy otrzymał cztery miesiące przerwy w odbywaniu kary. 18 IV 1983, na prośbę adwokata, Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni wstrzymał wykonanie kary do czasu postępowania ułaskawieniowego. 30 IV 1983 został ułaskawiony na mocy aktu łaski przewodniczącego Rady Państwa Henryka Jabłońskiego. <br/><br/> |
| − | Po wyjściu na wolność początkowo pozostawał bez pracy, w 2. połowie 1983 znalazł zatrudnienie jako samodzielny specjalista ds. budowlanych w [[SZPITAL ZAKAŹNY| Szpitalu Zakaźnym w Gdańsku]]. W listopadzie 1983 wyemigrował z rodziną do Szwecji, gdzie pozostał, i gdzie w 1984 znalazł zatrudnienie w Dziale Prototypów Volvo Powertrain AB Skovde. Z czasem został społecznym inspektorem pracy jako związkowiec szwedzkich związków zawodowych IF Metall. {{author:ArKa}} <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | + | Po wyjściu na wolność początkowo pozostawał bez pracy, w 2. połowie 1983 znalazł zatrudnienie jako samodzielny specjalista ds. budowlanych w [[SZPITAL ZAKAŹNY| Szpitalu Zakaźnym w Gdańsku]]. W listopadzie 1983 wyemigrował z rodziną do Szwecji, gdzie pozostał, i gdzie w 1984 znalazł zatrudnienie w Dziale Prototypów Volvo Powertrain AB Skovde. Z czasem został społecznym inspektorem pracy jako związkowiec szwedzkich związków zawodowych IF Metall. {{author:ArKa}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
'''Bibliografia''': <br/> | '''Bibliografia''': <br/> | ||
Relacja Janusza Kucharskiego (2013).<br/> | Relacja Janusza Kucharskiego (2013).<br/> | ||
| Linia 11: | Linia 11: | ||
Akta Prokuratury i Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni.<br/> | Akta Prokuratury i Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni.<br/> | ||
Dobrowolski Władysław, Złotkowski Zdzisław, ''Solidarność Gdańskiej Stoczni Remontowej im. J. Piłsudskiego'', Gdańsk 2005. <br/> | Dobrowolski Władysław, Złotkowski Zdzisław, ''Solidarność Gdańskiej Stoczni Remontowej im. J. Piłsudskiego'', Gdańsk 2005. <br/> | ||
| − | Kazański Arkadiusz, ''Janusz Kucharski'', https://encysol.pl/es/encyklopedia/biogramy/17090,Kucharski-Janusz.html?search=542211. | + | Kazański Arkadiusz, ''Janusz Kucharski'', https://encysol.pl/es/encyklopedia/biogramy/17090,Kucharski-Janusz.html?search=542211. |
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
| − | + | ||
Aktualna wersja na dzień 06:22, 20 sie 2024
JANUSZ KUCHARSKI (ur. 2 IX 1954 Gdańsk), działacz opozycji demokratycznej. Syn nauczyciela języka polskiego Jana i nauczycielki muzyki Zofii z domu Nowaczyk. Początkowo mieszkał z rodziną przy ul. Mickiewicza w Gdańsku-Wrzeszczu i uczęszczał do Szkoły Podstawowej nr 64, w czasie jego nauki rodzina przeniosła się na Orunię. Edukację kontynuował w VII Liceum Ogólnokształcącym. W 1978 absolwent Wydziału Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej (kierunek: konstrukcje stalowe).
Od 1 VII 1978 pracował w Gdańskiej Stoczni Remontowej na stanowisku samodzielnego inspektora ds. budowlanych w Szefostwie Ruchu. Od 2 I 1979 do 28 XII 1979 odbywał służbę wojskową we Wrocławiu i w jednostce przy ul. Słowackiego w Gdańsku-Wrzeszczu. Po zakończeniu służby powrócił do pracy w stoczni na uprzednim stanowisku. W Sierpniu ’80 brał udział w strajku w swoim zakładzie, po jego zakończeniu zaangażował się w organizowanie struktur związkowych Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego (NSZZ) „Solidarność”; wstąpił do Komitetu Założycielskiego na Wydziale TR.
W grudniu 1980, po kompromitacji dotychczasowych przywódców NSZZ w Stoczni Remontowej (zamiast na wieniec pod pomnik w rocznicę Grudnia ’70 zebrane pieniądze przeznaczono na zakup alkoholu), z Wojciechem Sychowskim i Lechem Chmielewskim wszedł do Prezydium Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w Gdańskiej Stoczni Remontowej. Zajmował się także wydawaniem pisma stoczniowej „Solidarności” – „Informator”. W lutym 1981, podczas wyborów do Komisji Zakładowej, został wiceprzewodniczącym Komitetu Zakładowego; od tego czasu przeszedł na etat związkowy, a od obowiązków zawodowych został urlopowany. W lipcu 1981 został wybrany delegatem na I Walne Zebranie Delegatów NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańskiego. Należał do grupy działaczy skupionych wokół Joanny i Andrzeja Gwiazdów, był sceptyczny wobec przywództwa Lecha Wałęsy. W listopadzie 1981 był współinicjatorem referendum w sprawie nadania Stoczni Remontowej imienia marszałka Józefa Piłsudskiego.
Po ogłoszeniu stanu wojennego, od 14 do 16 XII 1981 był współorganizatorem strajku protestacyjnego w Gdańskiej Stoczni Remontowej i jako działacz Komisji Zakładowej automatycznie wszedł w skład komitetu strajkowego. W tych dniach zwolniony został dyscyplinarnie z pracy. Po rozbiciu protestu przez oddziały ZOMO i wojska, zbiegł ze stoczni i uniknął aresztowania. 28 XII 1981 powrócił do pracy, został zatrzymany przez straże zakładowe i przekazany funkcjonariuszom Służby Bezpieczeństwa. 30 XII 1981 został aresztowany i osadzony w Areszcie Śledczym w Gdańsku. Po przeprowadzonym procesie w trybie doraźnym, został skazany przez Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni na karę pięciu lat pozbawienia wolności. Po wyroku został przewieziony do Zakładu Karnego w Koronowie, stamtąd do Potulic. 26 XI 1982, postanowieniem Sądu Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy otrzymał cztery miesiące przerwy w odbywaniu kary. 18 IV 1983, na prośbę adwokata, Sąd Marynarki Wojennej w Gdyni wstrzymał wykonanie kary do czasu postępowania ułaskawieniowego. 30 IV 1983 został ułaskawiony na mocy aktu łaski przewodniczącego Rady Państwa Henryka Jabłońskiego.
Po wyjściu na wolność początkowo pozostawał bez pracy, w 2. połowie 1983 znalazł zatrudnienie jako samodzielny specjalista ds. budowlanych w Szpitalu Zakaźnym w Gdańsku. W listopadzie 1983 wyemigrował z rodziną do Szwecji, gdzie pozostał, i gdzie w 1984 znalazł zatrudnienie w Dziale Prototypów Volvo Powertrain AB Skovde. Z czasem został społecznym inspektorem pracy jako związkowiec szwedzkich związków zawodowych IF Metall.
Bibliografia:
Relacja Janusza Kucharskiego (2013).
Archiwum Gdańskiej Stoczni Remontowej, akta osobowe Janusza Kucharskiego.
Akta Prokuratury i Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni.
Dobrowolski Władysław, Złotkowski Zdzisław, Solidarność Gdańskiej Stoczni Remontowej im. J. Piłsudskiego, Gdańsk 2005.
Kazański Arkadiusz, Janusz Kucharski, https://encysol.pl/es/encyklopedia/biogramy/17090,Kucharski-Janusz.html?search=542211.
