BARAŃSKI ADAM, inżynier, dyrektor stoczni
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''ADAM BARAŃSKI''' (9 XII 1903 Śrem – 22 IV 1996 Gdańsk), inżynier elektryk. Syn Jana i Cecylii z domu Nowakowskiej. W 1923 uzyskał maturę w Państwowym Gimnazjum Bergera w Poznaniu, następnie student [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD). Od 1924 działacz [[BRATNIA POMOC ZRZESZENIA STUDENTÓW POLAKÓW POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Bratniej Pomocy Zrzeszenia Studentów Polaków Politechniki Gdańskiej]], działał w chórze i w sekcji wioślarskiej. W okresie studiów pracował w filii zakładów Siemensa jako projektant instalacji elektrycznych, w porcie gdańskim i Stoczni Gdańskiej ([[STOCZNIA KRÓLEWSKA | Stocznia Królewska]]). Odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych w Krotoszycach, zwolniony przedterminowo z powodu wady wzroku. W 1929 został absolwentem Wydziału Budowy Maszyn i Elektrotechniki w zakresie elektrotechniki – magister inżynier elektryk; rozpoczął pracę w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Gdańsku ([[DYREKCJA KOLEI | Dyrekcja Kolei]]). Od 1 II 1935 do 28 II 1937 kontroler mechaniczny w Oddziale Mechanicznym PKP w Toruniu, od 1 VI 1937 do 1 IX 1939 naczelnik Oddziału Mechanicznego Dyrekcji w Gdańsku. W latach 1937–1939 był nauczycielem szkół [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Gdańskiej Macierzy Szkolnej]] w [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]], pracował w [[SZKOŁA ZAWODOWA DOKSZTAŁCAJĄCA MACIERZY SZKOLNEJ W GDAŃSKU | Zawodowej Szkole Dokształcającej]]. <br/><br/> 1 IX 1939 aresztowany przez Gestapo, więziony w [[VICTORIASCHULE | Victoriaschule]], w obozie przejściowym w Przednowie zatrudniony przy budowie tamy na rzece, od 9 XII 1939 więzień tworzonego [[OBÓZ STUTTHOF | Obozu Stutthof]], od 20 IV 1940 do 22 IV 1945 w KL Sachsenhausen. Uczestnik ewakuacji i marszu, wyzwolony 3 V 1945 koło Schwerina przez wojska USA. Po rekonwalescencji powrócił do Polski, od 1 VI 1945 ponownie w Gdańsku. <br/><br/> Od 1 VII 1945 pracownik [[ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH | Zjednoczenia Stoczni Polskich]]: dyrektor Stoczni nr 4 (1 VII 1945 – 31 VII 1946); kierownik robót w zakładach elektromechanicznych inż. Ludwika Jekiełki w Gdańsku (1 X 1946 – 1 X 1947); inżynier elektryk – projektant w Biurze Projektów i Studiów Zakładu Osiedli Robotniczych Dyrekcji Okręgowej w Gdańsku (15 V 1948 – 10 VII 1949); kierownik robót mechanicznych i elektrycznych w Zakładach Przemysłu Drzewnego Przedsiębiorstwa Inwestycyjno-Remontowego Przemysłu Drzewnego w Sopocie oraz filii w Dobrym Mieście (16 VII 1949 – 31 III 1951); w okresie 1951–1957 pracował w gdańskim oddziale Biura Projektowania Zakładów Przemysłu Metalowego i Elektrotechnicznego w Warszawie (PROZAMET) jako kierownik Zespołu Pracowni Elektrycznej, generalny projektant (1951–1954) i starszy projektant (1955–1957). Następnie (1957–1958) był inspektorem elektrykiem Chińsko-Polskiego Towarzystwa Maklerów Okrętowych w Gdyni (obecnie [[CHIPOLBROK | Chipolbrok]]. Chińsko-Polskie Towarzystwo Okrętowe SA). W latach 1960–1970 pracował jako kierownik odbiorczy PKP w Centralnym Ośrodku Badań i Techniki Kolejnictwa w Warszawie. Nadzorował zakup nowego taboru kolejowego w fabrykach w Anglii (1961–1962) i na Węgrzech – | + | '''ADAM BARAŃSKI''' (9 XII 1903 Śrem – 22 IV 1996 Gdańsk), inżynier elektryk. Syn Jana i Cecylii z domu Nowakowskiej. W 1923 uzyskał maturę w Państwowym Gimnazjum Bergera w Poznaniu, następnie student [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD). Od 1924 działacz [[BRATNIA POMOC ZRZESZENIA STUDENTÓW POLAKÓW POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Bratniej Pomocy Zrzeszenia Studentów Polaków Politechniki Gdańskiej]], działał w chórze i w sekcji wioślarskiej. W okresie studiów pracował w filii zakładów Siemensa jako projektant instalacji elektrycznych, w porcie gdańskim i Stoczni Gdańskiej ([[STOCZNIA KRÓLEWSKA | Stocznia Królewska]]). Odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych w Krotoszycach, zwolniony przedterminowo z powodu wady wzroku. W 1929 został absolwentem Wydziału Budowy Maszyn i Elektrotechniki w zakresie elektrotechniki – magister inżynier elektryk; rozpoczął pracę w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Gdańsku ([[DYREKCJA KOLEI | Dyrekcja Kolei]]). Od 1 II 1935 do 28 II 1937 kontroler mechaniczny w Oddziale Mechanicznym PKP w Toruniu, od 1 VI 1937 do 1 IX 1939 naczelnik Oddziału Mechanicznego Dyrekcji w Gdańsku. W latach 1937–1939 był nauczycielem szkół [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Gdańskiej Macierzy Szkolnej]] w [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnym Mieście Gdańsku]], pracował w [[SZKOŁA ZAWODOWA DOKSZTAŁCAJĄCA MACIERZY SZKOLNEJ W GDAŃSKU | Zawodowej Szkole Dokształcającej]]. <br/><br/> 1 IX 1939 aresztowany przez Gestapo, więziony w [[VICTORIASCHULE | Victoriaschule]], w obozie przejściowym w Przednowie zatrudniony przy budowie tamy na rzece, od 9 XII 1939 więzień tworzonego [[OBÓZ STUTTHOF | Obozu Stutthof]], od 20 IV 1940 do 22 IV 1945 w KL Sachsenhausen. Uczestnik ewakuacji i marszu, wyzwolony 3 V 1945 koło Schwerina przez wojska USA. Po rekonwalescencji powrócił do Polski, od 1 VI 1945 ponownie w Gdańsku. <br/><br/> Od 1 VII 1945 pracownik [[ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH | Zjednoczenia Stoczni Polskich]]: dyrektor Stoczni nr 4 (1 VII 1945 – 31 VII 1946); kierownik robót w zakładach elektromechanicznych inż. Ludwika Jekiełki w Gdańsku (1 X 1946 – 1 X 1947); inżynier elektryk – projektant w Biurze Projektów i Studiów Zakładu Osiedli Robotniczych Dyrekcji Okręgowej w Gdańsku (15 V 1948 – 10 VII 1949); kierownik robót mechanicznych i elektrycznych w Zakładach Przemysłu Drzewnego Przedsiębiorstwa Inwestycyjno-Remontowego Przemysłu Drzewnego w Sopocie oraz filii w Dobrym Mieście (16 VII 1949 – 31 III 1951); w okresie 1951–1957 pracował w gdańskim oddziale Biura Projektowania Zakładów Przemysłu Metalowego i Elektrotechnicznego w Warszawie (PROZAMET) jako kierownik Zespołu Pracowni Elektrycznej, generalny projektant (1951–1954) i starszy projektant (1955–1957). Następnie (1957–1958) był inspektorem elektrykiem Chińsko-Polskiego Towarzystwa Maklerów Okrętowych w Gdyni (obecnie [[CHIPOLBROK | Chipolbrok]]. Chińsko-Polskie Towarzystwo Okrętowe SA). W latach 1960–1970 pracował jako kierownik odbiorczy PKP w Centralnym Ośrodku Badań i Techniki Kolejnictwa w Warszawie. Nadzorował zakup nowego taboru kolejowego w fabrykach w Anglii (1961–1962) i na Węgrzech – m.in. lokomotyw elektrycznych: serii EU06 i SM41. Od 1970 na emeryturze. <br/><br/> Posiadał uprawnienia budowlane w specjalnościach: instalacje elektryczne oraz urządzenia elektryczne. Był inspektorem technicznym Biura Projektów Budownictwa Morskiego w Gdańsku (12 III 1951 – 31 III 1951), biegłym sądowym przy [[SĄDOWNICTWO W GDAŃSKU | Sądzie Wojewódzkim w Gdańsku]] w zakresie elektrotechniki i niskiego napięcia urządzeń elektromechanicznych i instalacji piorunochronnych (1962–1971). Tłumacz gdańskiego oddziału Naczelnej Organizacji Technicznej, członek Komisji Kwalifikacyjnej Tłumaczy Tekstów Technicznych w języku niemieckim i angielskim. Należał do Stowarzyszenia Elektryków Polskich (1952–1996), Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych – Klubu Byłych Więźniów Obozu Sachsenhausen w Gdańsku, Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (1946–1990), Związku Inwalidów Wojennych Rzeczypospolitej Polskiej (1990–1996). <br/><br/> Wyróżniony m. in. Krzyżem Oświęcimskim (1986), Medalem Zwycięstwa i Wolności (1970), odznaką Zasłużony Kolejarz Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (1955). Był żonaty z Heleną z domu Jeznach (1 VI 1911 – 5 IX 1995 Gdańsk). Pochowany na [[CMENTARZE W OLIWIE | Cmentarzu Komunalnym w Gdańsku-Oliwie]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
'''Bibliografia''': <br/> | '''Bibliografia''': <br/> | ||
''Księga pamiątkowa studentów Polaków Politechniki Gdańskiej w latach 1904–1939'', red. Henryk Hadrian, Marian Rakowski, Roman Wieloch, Gdańsk 1993, s. 37–38. | ''Księga pamiątkowa studentów Polaków Politechniki Gdańskiej w latach 1904–1939'', red. Henryk Hadrian, Marian Rakowski, Roman Wieloch, Gdańsk 1993, s. 37–38. | ||
Aktualna wersja na dzień 18:51, 3 lip 2024
ADAM BARAŃSKI (9 XII 1903 Śrem – 22 IV 1996 Gdańsk), inżynier elektryk. Syn Jana i Cecylii z domu Nowakowskiej. W 1923 uzyskał maturę w Państwowym Gimnazjum Bergera w Poznaniu, następnie student Technische Hochschule Danzig (THD). Od 1924 działacz Bratniej Pomocy Zrzeszenia Studentów Polaków Politechniki Gdańskiej, działał w chórze i w sekcji wioślarskiej. W okresie studiów pracował w filii zakładów Siemensa jako projektant instalacji elektrycznych, w porcie gdańskim i Stoczni Gdańskiej ( Stocznia Królewska). Odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych w Krotoszycach, zwolniony przedterminowo z powodu wady wzroku. W 1929 został absolwentem Wydziału Budowy Maszyn i Elektrotechniki w zakresie elektrotechniki – magister inżynier elektryk; rozpoczął pracę w Dyrekcji Okręgowej Kolei Państwowych w Gdańsku ( Dyrekcja Kolei). Od 1 II 1935 do 28 II 1937 kontroler mechaniczny w Oddziale Mechanicznym PKP w Toruniu, od 1 VI 1937 do 1 IX 1939 naczelnik Oddziału Mechanicznego Dyrekcji w Gdańsku. W latach 1937–1939 był nauczycielem szkół Gdańskiej Macierzy Szkolnej w II Wolnym Mieście Gdańsku, pracował w Zawodowej Szkole Dokształcającej.
1 IX 1939 aresztowany przez Gestapo, więziony w Victoriaschule, w obozie przejściowym w Przednowie zatrudniony przy budowie tamy na rzece, od 9 XII 1939 więzień tworzonego Obozu Stutthof, od 20 IV 1940 do 22 IV 1945 w KL Sachsenhausen. Uczestnik ewakuacji i marszu, wyzwolony 3 V 1945 koło Schwerina przez wojska USA. Po rekonwalescencji powrócił do Polski, od 1 VI 1945 ponownie w Gdańsku.
Od 1 VII 1945 pracownik Zjednoczenia Stoczni Polskich: dyrektor Stoczni nr 4 (1 VII 1945 – 31 VII 1946); kierownik robót w zakładach elektromechanicznych inż. Ludwika Jekiełki w Gdańsku (1 X 1946 – 1 X 1947); inżynier elektryk – projektant w Biurze Projektów i Studiów Zakładu Osiedli Robotniczych Dyrekcji Okręgowej w Gdańsku (15 V 1948 – 10 VII 1949); kierownik robót mechanicznych i elektrycznych w Zakładach Przemysłu Drzewnego Przedsiębiorstwa Inwestycyjno-Remontowego Przemysłu Drzewnego w Sopocie oraz filii w Dobrym Mieście (16 VII 1949 – 31 III 1951); w okresie 1951–1957 pracował w gdańskim oddziale Biura Projektowania Zakładów Przemysłu Metalowego i Elektrotechnicznego w Warszawie (PROZAMET) jako kierownik Zespołu Pracowni Elektrycznej, generalny projektant (1951–1954) i starszy projektant (1955–1957). Następnie (1957–1958) był inspektorem elektrykiem Chińsko-Polskiego Towarzystwa Maklerów Okrętowych w Gdyni (obecnie Chipolbrok. Chińsko-Polskie Towarzystwo Okrętowe SA). W latach 1960–1970 pracował jako kierownik odbiorczy PKP w Centralnym Ośrodku Badań i Techniki Kolejnictwa w Warszawie. Nadzorował zakup nowego taboru kolejowego w fabrykach w Anglii (1961–1962) i na Węgrzech – m.in. lokomotyw elektrycznych: serii EU06 i SM41. Od 1970 na emeryturze.
Posiadał uprawnienia budowlane w specjalnościach: instalacje elektryczne oraz urządzenia elektryczne. Był inspektorem technicznym Biura Projektów Budownictwa Morskiego w Gdańsku (12 III 1951 – 31 III 1951), biegłym sądowym przy Sądzie Wojewódzkim w Gdańsku w zakresie elektrotechniki i niskiego napięcia urządzeń elektromechanicznych i instalacji piorunochronnych (1962–1971). Tłumacz gdańskiego oddziału Naczelnej Organizacji Technicznej, członek Komisji Kwalifikacyjnej Tłumaczy Tekstów Technicznych w języku niemieckim i angielskim. Należał do Stowarzyszenia Elektryków Polskich (1952–1996), Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych – Klubu Byłych Więźniów Obozu Sachsenhausen w Gdańsku, Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (1946–1990), Związku Inwalidów Wojennych Rzeczypospolitej Polskiej (1990–1996).
Wyróżniony m. in. Krzyżem Oświęcimskim (1986), Medalem Zwycięstwa i Wolności (1970), odznaką Zasłużony Kolejarz Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (1955). Był żonaty z Heleną z domu Jeznach (1 VI 1911 – 5 IX 1995 Gdańsk). Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Gdańsku-Oliwie.
Bibliografia:
Księga pamiątkowa studentów Polaków Politechniki Gdańskiej w latach 1904–1939, red. Henryk Hadrian, Marian Rakowski, Roman Wieloch, Gdańsk 1993, s. 37–38.
