HRYŃCZUK JERZY, profesor Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''JERZY HRYŃCZUK''' (28 VII 1930 Wilno – 15 II 2023 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista w zakresie elektrotechniki teoretycznej i elektrodynamiki. Syn Józefa i Marii z domu Korsak. Od 1945 mieszkał w Toruniu, gdzie 21 V 1949 zdał maturę w Państwowym Liceum Elektrycznym. Od 1949 w Gdańsku. W 1953 ukończył Wydział Elektryczny PG, inżynier elektryk, w 1956 magister nauk technicznych. W latach 1950–2001 pracownik PG, od 1963 doktor (przewód na Wydziale Elektrycznym PG), od 1968 doktor habilitowany, od 1974 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1997 profesor zwyczajny. Odbył roczny staż naukowy w Moskiewskim Instytucie Fizyczno-Technicznym im. Kurczatowa. W latach 1969–1991 kierownik Zakładu Elektrotechniki Teoretycznej w Instytucie Wysokich Napięć i Aparatów Elektrycznych, w 1981–1984 prodziekan Wydziału Elektrycznego, w 1990–1999 kierownik Katedry i Zakładu Elektrotechniki Teoretycznej w Instytucie Elektroenergetyki i Automatyki, w 2000–2001 kierownik Katedry Elektrotechniki Teoretycznej i Informatyki. Pracował też w [[INSTYTUT MASZYN PRZEPŁYWOWYCH PAN | Instytucie Maszyn Przepływowych Polskiej Akademii Nauk]] w Gdańsku. Od 2001 na emeryturze. <br/><br/> | + | '''JERZY JÓZEF HRYŃCZUK''' (28 VII 1930 Wilno – 15 II 2023 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), specjalista w zakresie elektrotechniki teoretycznej i elektrodynamiki. Syn Józefa i Marii z domu Korsak. Od 1945 mieszkał w Toruniu, gdzie 21 V 1949 zdał maturę w Państwowym Liceum Elektrycznym. Od 1949 w Gdańsku. W 1953 ukończył Wydział Elektryczny PG, inżynier elektryk, w 1956 magister nauk technicznych. W latach 1950–2001 pracownik PG, od 1963 doktor (przewód na Wydziale Elektrycznym PG), od 1968 doktor habilitowany, od 1974 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1997 profesor zwyczajny. Odbył roczny staż naukowy w Moskiewskim Instytucie Fizyczno-Technicznym im. Kurczatowa. W latach 1969–1991 kierownik Zakładu Elektrotechniki Teoretycznej w Instytucie Wysokich Napięć i Aparatów Elektrycznych, w 1981–1984 prodziekan Wydziału Elektrycznego, w 1990–1999 kierownik Katedry i Zakładu Elektrotechniki Teoretycznej w Instytucie Elektroenergetyki i Automatyki, w 2000–2001 kierownik Katedry Elektrotechniki Teoretycznej i Informatyki. Pracował też w [[INSTYTUT MASZYN PRZEPŁYWOWYCH PAN | Instytucie Maszyn Przepływowych Polskiej Akademii Nauk]] w Gdańsku. Od 2001 na emeryturze. <br/><br/> |
Twórca szkoły naukowej z elektrotechniki teoretycznej. Opracował oryginalną metodę opisu pola elektromagnetycznego opartą na teorii Richarda Feynmana. Autor publikacji na temat elektrotechniki teoretycznej, podstaw elektrotechniki, elektrodynamiki technicznej, współautor trzech skryptów, m.in. ''Wytyczne dla wyboru regulatorów napięcia generatorów synchronicznych w elektrowniach parowych i wodnych'' (Gdańsk 1958). <br/><br/> | Twórca szkoły naukowej z elektrotechniki teoretycznej. Opracował oryginalną metodę opisu pola elektromagnetycznego opartą na teorii Richarda Feynmana. Autor publikacji na temat elektrotechniki teoretycznej, podstaw elektrotechniki, elektrodynamiki technicznej, współautor trzech skryptów, m.in. ''Wytyczne dla wyboru regulatorów napięcia generatorów synchronicznych w elektrowniach parowych i wodnych'' (Gdańsk 1958). <br/><br/> | ||
| − | W latach 2008–2015 był konsultantem naukowym do spraw zajęć z | + | W latach 2008–2015 był konsultantem naukowym do spraw zajęć z elektrotechniki, programów nauczania przedmiotów z elektryki, laboratoriów i innowacji w edukacji w [[ZESPÓŁ SZKÓŁ ŁĄCZNOŚCI | Technikum Łączności]] w Gdańsku. Należał do Sekcji Teorii Pola i Obwodów Elektrycznych w Komitecie Elektrotechniki Polskiej Akademii Nauk i Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej, w którym w latach 1969–1970 pełnił funkcję przewodniczącego. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, wyróżniony tytułem Profesor Emeritus PG (2014). Pochowany na [[CMENTARZE NA SIEDLCACH | Cmentarzu Komunalnym nr 5]], Łostowickim. {{author:WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
'''Bibliografia''': <br/> | '''Bibliografia''': <br/> | ||
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe). <br/> | Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe). <br/> | ||
''Wydział Elektrotechniki i Automatyki wczoraj i dziś. Księga Jubileuszowa 1904–2004'', red. A. Grono, Gdańsk 2004, s. 197–198. | ''Wydział Elektrotechniki i Automatyki wczoraj i dziś. Księga Jubileuszowa 1904–2004'', red. A. Grono, Gdańsk 2004, s. 197–198. | ||
Aktualna wersja na dzień 18:00, 21 lis 2024
JERZY JÓZEF HRYŃCZUK (28 VII 1930 Wilno – 15 II 2023 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista w zakresie elektrotechniki teoretycznej i elektrodynamiki. Syn Józefa i Marii z domu Korsak. Od 1945 mieszkał w Toruniu, gdzie 21 V 1949 zdał maturę w Państwowym Liceum Elektrycznym. Od 1949 w Gdańsku. W 1953 ukończył Wydział Elektryczny PG, inżynier elektryk, w 1956 magister nauk technicznych. W latach 1950–2001 pracownik PG, od 1963 doktor (przewód na Wydziale Elektrycznym PG), od 1968 doktor habilitowany, od 1974 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1997 profesor zwyczajny. Odbył roczny staż naukowy w Moskiewskim Instytucie Fizyczno-Technicznym im. Kurczatowa. W latach 1969–1991 kierownik Zakładu Elektrotechniki Teoretycznej w Instytucie Wysokich Napięć i Aparatów Elektrycznych, w 1981–1984 prodziekan Wydziału Elektrycznego, w 1990–1999 kierownik Katedry i Zakładu Elektrotechniki Teoretycznej w Instytucie Elektroenergetyki i Automatyki, w 2000–2001 kierownik Katedry Elektrotechniki Teoretycznej i Informatyki. Pracował też w Instytucie Maszyn Przepływowych Polskiej Akademii Nauk w Gdańsku. Od 2001 na emeryturze.
Twórca szkoły naukowej z elektrotechniki teoretycznej. Opracował oryginalną metodę opisu pola elektromagnetycznego opartą na teorii Richarda Feynmana. Autor publikacji na temat elektrotechniki teoretycznej, podstaw elektrotechniki, elektrodynamiki technicznej, współautor trzech skryptów, m.in. Wytyczne dla wyboru regulatorów napięcia generatorów synchronicznych w elektrowniach parowych i wodnych (Gdańsk 1958).
W latach 2008–2015 był konsultantem naukowym do spraw zajęć z elektrotechniki, programów nauczania przedmiotów z elektryki, laboratoriów i innowacji w edukacji w Technikum Łączności w Gdańsku. Należał do Sekcji Teorii Pola i Obwodów Elektrycznych w Komitecie Elektrotechniki Polskiej Akademii Nauk i Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej, w którym w latach 1969–1970 pełnił funkcję przewodniczącego. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, wyróżniony tytułem Profesor Emeritus PG (2014). Pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Wydział Elektrotechniki i Automatyki wczoraj i dziś. Księga Jubileuszowa 1904–2004, red. A. Grono, Gdańsk 2004, s. 197–198.
