WAWRZYNIAK EDWARD JÓZEF, farmaceuta
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''EDWARD JÓZEF WAWRZYNIAK''' (30 VII 1915 Rychwałd, powiat Konin – 8 X 1995 Gdańsk), farmaceuta. Syn rolników Feliksa i Apolonii | '''EDWARD JÓZEF WAWRZYNIAK''' (30 VII 1915 Rychwałd, powiat Konin – 8 X 1995 Gdańsk), farmaceuta. Syn rolników Feliksa i Apolonii | ||
z Wilczyńskich. W 1925 w Szamotułach ukończył pięć klas szkoły podstawowej i podjął naukę w miejscowym gimnazjum humanistycznym. Po pięciu latach nauki, po przeprowadzce rodziców do Tczewa przeniósł się do tamtejszego gimnazjum humanistycznego, gdzie w 1933 zdał maturę. Z braku środków finansowych wybrał służbę wojskową, w 1934 wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu, następnie w Toruniu. Po wypadku w marcu 1937 (złamana noga) został inwalidą. Po wybuchu II wojny światowej, w październiku 1939, wysiedlony został z Tczewa do Turka, gdzie zamieszkał u rodziny. W maju 1943 otrzymał nakaz pracy w charakterze pomocnika księgowego w Zarządzie Miejskim w Turku, pracował na tym stanowisku do stycznia 1945. <br/><br/> | z Wilczyńskich. W 1925 w Szamotułach ukończył pięć klas szkoły podstawowej i podjął naukę w miejscowym gimnazjum humanistycznym. Po pięciu latach nauki, po przeprowadzce rodziców do Tczewa przeniósł się do tamtejszego gimnazjum humanistycznego, gdzie w 1933 zdał maturę. Z braku środków finansowych wybrał służbę wojskową, w 1934 wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu, następnie w Toruniu. Po wypadku w marcu 1937 (złamana noga) został inwalidą. Po wybuchu II wojny światowej, w październiku 1939, wysiedlony został z Tczewa do Turka, gdzie zamieszkał u rodziny. W maju 1943 otrzymał nakaz pracy w charakterze pomocnika księgowego w Zarządzie Miejskim w Turku, pracował na tym stanowisku do stycznia 1945. <br/><br/> | ||
| − | Od marca do maja 1945 pracował w Urzędzie Miejskim w Gdańsku. W latach 1945–1949 studiował farmację na uniwersytecie w Poznaniu. W Gdańsku od 1 X 1949 do 1 IX 1959 starszy asystent i adiunkt (od 1950) Katedry Technologii Chemicznej Środków Leczniczych w [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Lekarskiej]] (później: Akademia Medyczna). Od 1951, na podstawie rozprawy | + | Od marca do maja 1945 pracował w Urzędzie Miejskim w Gdańsku. W latach 1945–1949 studiował farmację na uniwersytecie w Poznaniu. W Gdańsku od 1 X 1949 do 1 IX 1959 starszy asystent i adiunkt (od 1950) Katedry Technologii Chemicznej Środków Leczniczych w [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Lekarskiej]] (później: Akademia Medyczna). Od 1951, na podstawie rozprawy „Kontrola ruchu przy |
| − | produkcji witaminy | + | produkcji witaminy DT2” , doktor nauk farmaceutycznych, od 1974 specjalista II stopnia w zakresie farmacji stosowanej. Jednocześnie od październik 1949 do początków lipca 1950 pracował w Aptece Społecznej we Wrzeszczu, przy ul. Libermana (ul. Waryńskiego). Od 1 IV 1952 do 1957 pracował także w Przedsiębiorstwie Zaopatrzenia Farmaceutycznego Cefarm przy ul. Chmielnej 47/52, organizator i kierownik laboratorium kontrolnego. 1 IX 1959 odszedł z pracy w AMG i do 1978 był kierownikiem apteki w Starym Polu (powiat malborski). W okresie 1969–1972 kierownik nadzoru toksykologicznego Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Gdańsku i kierownik laboratoriów diagnostycznych w Starym Polu i Malborku.<br/><br/> |
W latach 1950–1951 zajmował się technologią produkcji witamin C i D (efekty w 1952 wykorzystano w przemyśle), następnie wykorzystaniem odpadów tranu leczniczego, wpływem środków ochrony na zdrowie rolników i konsumentów żywności, homeopatią, radiestezją i zielarstwem, autor ''Leczenie ziołami. Kompendium fitoterapii'' (1992). W latach 60. XX wieku organizował pierwsze w Polsce laboratoria analityczne w wiejskich aptekach (badania krwi, moczu, cukru we krwi). Wykładowca na kursach dla farmaceutów (Instytut Pracy i Higieny Wsi, Studium Doskonalenia Lekarzy). <br/><br/> | W latach 1950–1951 zajmował się technologią produkcji witamin C i D (efekty w 1952 wykorzystano w przemyśle), następnie wykorzystaniem odpadów tranu leczniczego, wpływem środków ochrony na zdrowie rolników i konsumentów żywności, homeopatią, radiestezją i zielarstwem, autor ''Leczenie ziołami. Kompendium fitoterapii'' (1992). W latach 60. XX wieku organizował pierwsze w Polsce laboratoria analityczne w wiejskich aptekach (badania krwi, moczu, cukru we krwi). Wykładowca na kursach dla farmaceutów (Instytut Pracy i Higieny Wsi, Studium Doskonalenia Lekarzy). <br/><br/> | ||
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, medal „Zasłużonemu dla Zdrowia Narodu”, medalem im. Ignacego Łukasiewicza, odznakami "Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia" i "Za Zasługi dla województwa elbląskiego". Od 18 X 1949 żonaty był Jadwigą z domu Sobolewską (9 V 1924 – 7 II 1976), magistrem farmacji, z którą miał syna Jana Jerzego (ur. 1950) i córkę Aleksandrę. Pochowany z żoną na [[CMENTARZE W OLIWIE | Cmentarzu Komunalnym w Oliwie]]. {{author: ZK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, medal „Zasłużonemu dla Zdrowia Narodu”, medalem im. Ignacego Łukasiewicza, odznakami "Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia" i "Za Zasługi dla województwa elbląskiego". Od 18 X 1949 żonaty był Jadwigą z domu Sobolewską (9 V 1924 – 7 II 1976), magistrem farmacji, z którą miał syna Jana Jerzego (ur. 1950) i córkę Aleksandrę. Pochowany z żoną na [[CMENTARZE W OLIWIE | Cmentarzu Komunalnym w Oliwie]]. {{author: ZK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 10:33, 3 gru 2023
EDWARD JÓZEF WAWRZYNIAK (30 VII 1915 Rychwałd, powiat Konin – 8 X 1995 Gdańsk), farmaceuta. Syn rolników Feliksa i Apolonii
z Wilczyńskich. W 1925 w Szamotułach ukończył pięć klas szkoły podstawowej i podjął naukę w miejscowym gimnazjum humanistycznym. Po pięciu latach nauki, po przeprowadzce rodziców do Tczewa przeniósł się do tamtejszego gimnazjum humanistycznego, gdzie w 1933 zdał maturę. Z braku środków finansowych wybrał służbę wojskową, w 1934 wstąpił do Szkoły Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu, następnie w Toruniu. Po wypadku w marcu 1937 (złamana noga) został inwalidą. Po wybuchu II wojny światowej, w październiku 1939, wysiedlony został z Tczewa do Turka, gdzie zamieszkał u rodziny. W maju 1943 otrzymał nakaz pracy w charakterze pomocnika księgowego w Zarządzie Miejskim w Turku, pracował na tym stanowisku do stycznia 1945.
Od marca do maja 1945 pracował w Urzędzie Miejskim w Gdańsku. W latach 1945–1949 studiował farmację na uniwersytecie w Poznaniu. W Gdańsku od 1 X 1949 do 1 IX 1959 starszy asystent i adiunkt (od 1950) Katedry Technologii Chemicznej Środków Leczniczych w Akademii Lekarskiej (później: Akademia Medyczna). Od 1951, na podstawie rozprawy „Kontrola ruchu przy
produkcji witaminy DT2” , doktor nauk farmaceutycznych, od 1974 specjalista II stopnia w zakresie farmacji stosowanej. Jednocześnie od październik 1949 do początków lipca 1950 pracował w Aptece Społecznej we Wrzeszczu, przy ul. Libermana (ul. Waryńskiego). Od 1 IV 1952 do 1957 pracował także w Przedsiębiorstwie Zaopatrzenia Farmaceutycznego Cefarm przy ul. Chmielnej 47/52, organizator i kierownik laboratorium kontrolnego. 1 IX 1959 odszedł z pracy w AMG i do 1978 był kierownikiem apteki w Starym Polu (powiat malborski). W okresie 1969–1972 kierownik nadzoru toksykologicznego Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiologicznej w Gdańsku i kierownik laboratoriów diagnostycznych w Starym Polu i Malborku.
W latach 1950–1951 zajmował się technologią produkcji witamin C i D (efekty w 1952 wykorzystano w przemyśle), następnie wykorzystaniem odpadów tranu leczniczego, wpływem środków ochrony na zdrowie rolników i konsumentów żywności, homeopatią, radiestezją i zielarstwem, autor Leczenie ziołami. Kompendium fitoterapii (1992). W latach 60. XX wieku organizował pierwsze w Polsce laboratoria analityczne w wiejskich aptekach (badania krwi, moczu, cukru we krwi). Wykładowca na kursach dla farmaceutów (Instytut Pracy i Higieny Wsi, Studium Doskonalenia Lekarzy).
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, medal „Zasłużonemu dla Zdrowia Narodu”, medalem im. Ignacego Łukasiewicza, odznakami "Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia" i "Za Zasługi dla województwa elbląskiego". Od 18 X 1949 żonaty był Jadwigą z domu Sobolewską (9 V 1924 – 7 II 1976), magistrem farmacji, z którą miał syna Jana Jerzego (ur. 1950) i córkę Aleksandrę. Pochowany z żoną na Cmentarzu Komunalnym w Oliwie.
