MICHAŁOWSKI ANDRZEJ, działacz opozycji demokratycznej, radny
| (Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Andrzej_Michałowski.JPG |thumb| Andrzej Michałowski, lata 70. XX wieku]] | [[File: Andrzej_Michałowski.JPG |thumb| Andrzej Michałowski, lata 70. XX wieku]] | ||
'''ANDRZEJ MICHAŁOWSKI''' (ur. 16 XI 1946 Bielawa, powiat dzierżoniowski), działacz [[NIEZALEŻNY SAMORZĄDNY ZWIĄZEK ZAWODOWY „SOLIDARNOŚĆ” REGION GDAŃSKI | Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”]] (NSZZ), [[RADA MIEJSKA, po 1945 | radny Gdańska]]. Syn Henryka i Izabelli z domu Grzegorzyńskiej. W latach 1963–1964 pracował w Zakładach Mechanicznych w Dzierżoniowie, od 1965 do 1968 odbywał zasadniczą służbę wojskową w Dywizjonie Okrętów Pogranicza na [[WESTERPLATTE | Westerplatte]]. Od 1968 pracował jako mechanik okrętowy i kierownik parku maszyn w Wydziale Usług Żeglugowych Zarządu Portu Gdańsk.<br/><br/> | '''ANDRZEJ MICHAŁOWSKI''' (ur. 16 XI 1946 Bielawa, powiat dzierżoniowski), działacz [[NIEZALEŻNY SAMORZĄDNY ZWIĄZEK ZAWODOWY „SOLIDARNOŚĆ” REGION GDAŃSKI | Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”]] (NSZZ), [[RADA MIEJSKA, po 1945 | radny Gdańska]]. Syn Henryka i Izabelli z domu Grzegorzyńskiej. W latach 1963–1964 pracował w Zakładach Mechanicznych w Dzierżoniowie, od 1965 do 1968 odbywał zasadniczą służbę wojskową w Dywizjonie Okrętów Pogranicza na [[WESTERPLATTE | Westerplatte]]. Od 1968 pracował jako mechanik okrętowy i kierownik parku maszyn w Wydziale Usług Żeglugowych Zarządu Portu Gdańsk.<br/><br/> | ||
| − | W [[GRUDZIEŃ 1970 | grudniu 1970]] uczestniczył w strajkach na Wybrzeżu. W 1972 ukończył przyzakładowe Technikum Eksploatacji Portów Morskich (przemianowane później na Zespół Szkół Morskich) w Gdańsku-Nowym Porcie, a w 1976 uzyskał w trybie eksternistycznym dyplom III oficera mechanika Polskiej Żeglugi Morskiej. Brał udział w strajku w [[SIERPIEŃ 1980 | sierpniu 1980]] | + | W [[GRUDZIEŃ 1970 | grudniu 1970]] uczestniczył w strajkach na Wybrzeżu. W 1972 ukończył przyzakładowe Technikum Eksploatacji Portów Morskich (przemianowane później na Zespół Szkół Morskich) w Gdańsku-Nowym Porcie, a w 1976 uzyskał w trybie eksternistycznym dyplom III oficera mechanika Polskiej Żeglugi Morskiej. Brał udział w strajku w [[SIERPIEŃ 1980 | sierpniu 1980]]. We wrześniu 1980 był założycielem NSZZ „Solidarność” w Porcie Gdańskim. Od początku maja 1982 należał do Regionalnej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańsk. Jego nazwiskiem, tak jak [[BORUSEWICZ BOGDAN, polityk, honorowy obywatel Gdańska | Bogdana Borusewicza]], były podpisywane wszystkie odezwy, apele, oświadczenia i dokumenty tej Komisji. Od 16 VIII 1980 członek Komitetu Strajkowego w Zarządzie Portu Gdańsk. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Wydziałowej w Wydziale Usług Żeglugowych Zarządu Portu Gdańsk. W 1981 był wiceprzewodniczącym Sekcji Krajowej Żeglugi i Gospodarki Morskiej NSZZ „Solidarność”. Po ogłoszeniu [[STAN WOJENNY | stanu wojennego]] w dniach 14–19 XII 1981 współorganizował z [[GRABARCZYK ANTONI, działacz opozycji demokratycznej, patron ulicy| Antonim Grabarczykiem]] i [[ŚWITEK MARIAN, działacz opozycji demokratycznej | Marianem Świtkiem]] strajk w Porcie Gdańsk. <br/><br/> |
| − | Po pacyfikacji strajku był w | + | Po pacyfikacji strajku był w ścigany listami gończymi wydanymi przez prokuraturę Marynarki Wojennej. Współpracował z organizacjami podziemnymi – II Komisją Krajową NSZZ „Solidarność” i Ogólnopolskim Komitetem Oporu. W 1982 współorganizował niezależny pochód pierwszomajowy. Aresztowany, za działalność opozycyjną 13 IX 1982, wyrokiem Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni (z udziałem [[BOGDANOWICZ STANISŁAW, proboszcz kościoła NMP | ks. Stanisława Bogdanowicza]] przygotowywano jego ucieczkę z gmachu sądu), został skazany na pięć lat więzienia i cztery lata pozbawienia praw obywatelskich. Osadzony w zakładzie karnym w Potulicach. Od 30 XI 1982 przebywał w ukryciu po tym, jak wyszedłszy na dwudniową przepustkę (uzyskaną dzięki [[PIENKOWSKA ALINA, działaczka opozycji demokratycznej, honorowa obywatelka Gdańska, patronka ulicy | Alinie Pienkowskiej]]), udzieloną z powodu złego stanu zdrowia matki, nie wrócił do więzienia. Był założycielem i kierownikiem licznych podziemnych drukarni na terenie Trójmiasta.<br/><br/> |
17 VI 1984 współorganizował symboliczną akcję, w ramach której na [[DŁUGI TARG | Długim Targu]] wypuszczono pomalowaną na czerwono świnię z umieszczonym na boku czarnym napisem „Głosuj na nas”. 30 IX 1985 ponownie aresztowany i oskarżony o działalność szpiegowską na rzecz USA. 13 X 1986, po roku śledztwa, został warunkowo zwolniony pomimo odmowy podpisu zobowiązania do nieprowadzenia dalszej działalności antypaństwowej. Po wyjściu na wolność zaczął razem z Bogdanem Borusewiczem odtwarzać podziemne drukarnie na terenie Trójmiasta. W 1987 wraz z Jerzym Milewskim (oddział „Solidarności” w Brukseli) i Piotrem Chruszczyńskim (oddział „Solidarności” w Paryżu) reprezentował „Solidarność” na Światowej Konferencji Ludzi Pracy w Genewie. <br/><br/> | 17 VI 1984 współorganizował symboliczną akcję, w ramach której na [[DŁUGI TARG | Długim Targu]] wypuszczono pomalowaną na czerwono świnię z umieszczonym na boku czarnym napisem „Głosuj na nas”. 30 IX 1985 ponownie aresztowany i oskarżony o działalność szpiegowską na rzecz USA. 13 X 1986, po roku śledztwa, został warunkowo zwolniony pomimo odmowy podpisu zobowiązania do nieprowadzenia dalszej działalności antypaństwowej. Po wyjściu na wolność zaczął razem z Bogdanem Borusewiczem odtwarzać podziemne drukarnie na terenie Trójmiasta. W 1987 wraz z Jerzym Milewskim (oddział „Solidarności” w Brukseli) i Piotrem Chruszczyńskim (oddział „Solidarności” w Paryżu) reprezentował „Solidarność” na Światowej Konferencji Ludzi Pracy w Genewie. <br/><br/> | ||
W 1987 wyemigrował do Norwegii, gdzie przebywali jego żona i syn. Nadal wspierał działaczy „Solidarności” w kraju, a w Norwegii został członkiem Zarządu Solidaritet Norge–Polen. Kontynuował działalność, m.in. pozyskując pieniądze i sprzęt elektroniczny dla „Solidarności”. Do kraju wrócił w 1990. W 1994 był współzałożycielem Stowarzyszenia „Godność”, skupiającego osoby represjonowane i więźniów politycznych stanu wojennego. W 1990 założył w Gdańsku firmę ochrony mienia International Security Electronic Systems. Był radnym Gdańska w latach 1994–1998. | W 1987 wyemigrował do Norwegii, gdzie przebywali jego żona i syn. Nadal wspierał działaczy „Solidarności” w kraju, a w Norwegii został członkiem Zarządu Solidaritet Norge–Polen. Kontynuował działalność, m.in. pozyskując pieniądze i sprzęt elektroniczny dla „Solidarności”. Do kraju wrócił w 1990. W 1994 był współzałożycielem Stowarzyszenia „Godność”, skupiającego osoby represjonowane i więźniów politycznych stanu wojennego. W 1990 założył w Gdańsku firmę ochrony mienia International Security Electronic Systems. Był radnym Gdańska w latach 1994–1998. | ||
W 2006 został odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Odznaczony Medalem 25-lecia Solidarności (2005). Został także uhonorowany Złotą Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Jest autorem książki ''Moja Solidarność. Fakty, zdrady, nadzieje'' (2016). {{author: PP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | W 2006 został odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Odznaczony Medalem 25-lecia Solidarności (2005). Został także uhonorowany Złotą Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Jest autorem książki ''Moja Solidarność. Fakty, zdrady, nadzieje'' (2016). {{author: PP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 12:05, 3 lip 2024
ANDRZEJ MICHAŁOWSKI (ur. 16 XI 1946 Bielawa, powiat dzierżoniowski), działacz Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” (NSZZ), radny Gdańska. Syn Henryka i Izabelli z domu Grzegorzyńskiej. W latach 1963–1964 pracował w Zakładach Mechanicznych w Dzierżoniowie, od 1965 do 1968 odbywał zasadniczą służbę wojskową w Dywizjonie Okrętów Pogranicza na Westerplatte. Od 1968 pracował jako mechanik okrętowy i kierownik parku maszyn w Wydziale Usług Żeglugowych Zarządu Portu Gdańsk.
W grudniu 1970 uczestniczył w strajkach na Wybrzeżu. W 1972 ukończył przyzakładowe Technikum Eksploatacji Portów Morskich (przemianowane później na Zespół Szkół Morskich) w Gdańsku-Nowym Porcie, a w 1976 uzyskał w trybie eksternistycznym dyplom III oficera mechanika Polskiej Żeglugi Morskiej. Brał udział w strajku w sierpniu 1980. We wrześniu 1980 był założycielem NSZZ „Solidarność” w Porcie Gdańskim. Od początku maja 1982 należał do Regionalnej Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” Regionu Gdańsk. Jego nazwiskiem, tak jak Bogdana Borusewicza, były podpisywane wszystkie odezwy, apele, oświadczenia i dokumenty tej Komisji. Od 16 VIII 1980 członek Komitetu Strajkowego w Zarządzie Portu Gdańsk. Pełnił funkcję przewodniczącego Komisji Wydziałowej w Wydziale Usług Żeglugowych Zarządu Portu Gdańsk. W 1981 był wiceprzewodniczącym Sekcji Krajowej Żeglugi i Gospodarki Morskiej NSZZ „Solidarność”. Po ogłoszeniu stanu wojennego w dniach 14–19 XII 1981 współorganizował z Antonim Grabarczykiem i Marianem Świtkiem strajk w Porcie Gdańsk.
Po pacyfikacji strajku był w ścigany listami gończymi wydanymi przez prokuraturę Marynarki Wojennej. Współpracował z organizacjami podziemnymi – II Komisją Krajową NSZZ „Solidarność” i Ogólnopolskim Komitetem Oporu. W 1982 współorganizował niezależny pochód pierwszomajowy. Aresztowany, za działalność opozycyjną 13 IX 1982, wyrokiem Sądu Marynarki Wojennej w Gdyni (z udziałem ks. Stanisława Bogdanowicza przygotowywano jego ucieczkę z gmachu sądu), został skazany na pięć lat więzienia i cztery lata pozbawienia praw obywatelskich. Osadzony w zakładzie karnym w Potulicach. Od 30 XI 1982 przebywał w ukryciu po tym, jak wyszedłszy na dwudniową przepustkę (uzyskaną dzięki Alinie Pienkowskiej), udzieloną z powodu złego stanu zdrowia matki, nie wrócił do więzienia. Był założycielem i kierownikiem licznych podziemnych drukarni na terenie Trójmiasta.
17 VI 1984 współorganizował symboliczną akcję, w ramach której na Długim Targu wypuszczono pomalowaną na czerwono świnię z umieszczonym na boku czarnym napisem „Głosuj na nas”. 30 IX 1985 ponownie aresztowany i oskarżony o działalność szpiegowską na rzecz USA. 13 X 1986, po roku śledztwa, został warunkowo zwolniony pomimo odmowy podpisu zobowiązania do nieprowadzenia dalszej działalności antypaństwowej. Po wyjściu na wolność zaczął razem z Bogdanem Borusewiczem odtwarzać podziemne drukarnie na terenie Trójmiasta. W 1987 wraz z Jerzym Milewskim (oddział „Solidarności” w Brukseli) i Piotrem Chruszczyńskim (oddział „Solidarności” w Paryżu) reprezentował „Solidarność” na Światowej Konferencji Ludzi Pracy w Genewie.
W 1987 wyemigrował do Norwegii, gdzie przebywali jego żona i syn. Nadal wspierał działaczy „Solidarności” w kraju, a w Norwegii został członkiem Zarządu Solidaritet Norge–Polen. Kontynuował działalność, m.in. pozyskując pieniądze i sprzęt elektroniczny dla „Solidarności”. Do kraju wrócił w 1990. W 1994 był współzałożycielem Stowarzyszenia „Godność”, skupiającego osoby represjonowane i więźniów politycznych stanu wojennego. W 1990 założył w Gdańsku firmę ochrony mienia International Security Electronic Systems. Był radnym Gdańska w latach 1994–1998.
W 2006 został odznaczony przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej Lecha Kaczyńskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Odznaczony Medalem 25-lecia Solidarności (2005). Został także uhonorowany Złotą Odznaką „Zasłużony dla Kultury Polskiej”. Jest autorem książki Moja Solidarność. Fakty, zdrady, nadzieje (2016).
