GOŁĄB BOGUSŁAW, działacz opozycji demokratycznej

Aktualna wersja na dzień 06:21, 20 sie 2024

Bogusław Gołąb, lata 80. XX wieku

Uroczystość nadania Gdańskiej Stoczni Remontowej imienia marszałka Józefa Piłsudskiego, stoją od prawej: Lech Chmielewski, ks. Henryk Jankowski, Joanna Jaraczewska (wnuczka Józefa Piłsudskiego, od 1983 żona Janusza Onyszkiewicza), przed mikrofonem Wojciech Sychowski, w berecie Roman Wapiński, przy sztandarze (w ciemnej kurtce) Stanisław Fudakowski, obok niego (z wąsami, częściowo przesłonięty sztandarem) Bogusław Gołąb, 11 XI 1981

BOGUSŁAW KAZIMIERZ GOŁĄB (ur. 11 X 1946 Gdańsk), działacz opozycji demokratycznej. Syn Kazimierza i Marianny z domu Piaseckiej-Sosińskiej. Od 1 IX 1962 zatrudniony na Wydziale Montażu Rurociągów W-2 Stoczni Gdańskiej na stanowisku montera rurociągów, pracował na pirsie przy moście pontonowym. Równolegle rozpoczynał naukę w trzeciej klasie Zasadniczej Szkoły Budowy Okrętów, kontynuował ją w trzyletnim Technikum dla Pracujących Stoczni Gdańskiej, od czerwca 1966 technik mechanik w zakresie specjalności budowy maszyn i urządzeń okrętowych. W 1998 absolwent Instytutu Nauk Społecznych Wydziału Ekonomii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, w 2001 Instytutu Nauk Politycznych Wyższej Szkoły Humanistycznej im. Aleksandra Gieysztora w Pułtusku.

Od 1 VII 1965 technolog w Stoczni Gdańskiej. Od 16 VIII 1968 starszy technik Centralnego Ośrodka Konstrukcyjno-Badawczego Przemysłu Okrętowego (COKB, późniejszym Centrum Techniki Okrętowej) na stanowisko starszego technika. Uczestnik wydarzeń Grudnia ’70, m.in. pod Komitetem Wojewódzkim PZPR. Po strajkach odmówił kierownictwu zakładu poddania się samokrytyce, oddał też legitymację Związku Młodzieży Socjalistycznej, którego komórce wydziałowej przez kilka lat przewodniczył. W styczniu 1971, po połączeniu COKB i Centralnego Biura Konstrukcji Okrętowych w CTO oraz utworzeniu stoczniowych biur projektowych, wrócił do pracy w Stoczni Gdańskiej. Został konstruktorem w Biurze Projektowo-Konstrukcyjnym i Technologicznym. Od 1 I 1973 zatrudniony w Biurze Projektowo-Konstrukcyjnym i Technologicznym na Wydziale Instalacji Rurociągów Stoczni Północnej. Od 1 X 1974 projektant, od 1 VII 1976 samodzielny projektant.

W Sierpniu ’80 (od 15 tego miesiąca) uczestniczył w strajku solidarnościowym ze Stocznią Gdańską, został wiceprzewodniczącym Komitetu Strajkowego Stoczni Północnej. M.in. 16 VIII 1980 był obecny w Sali BHP podczas podpisywania przez Komitet Strajkowy Stoczni Gdańskiej porozumienia z dyrektorem Klemensem Gniechem. 1 IX 1980 oddelegowany został w swoim zakładzie do Prezydium Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność”, od października był członkiem Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w Gdańsku, odpowiedzialnym za kontakty z zakładami pracy. W lutym 1981 wybrany został wiceprzewodniczącym Prezydium Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” Stoczni Północnej i przeszedł na etat związkowy. Był delegatem na I Walne Zebranie Delegatów Regionu Gdańskiego NSZZ „Solidarność” (2–5 VII i 13–17 VII 1981) w Teatrze Muzycznym w Gdyni, wybrany został do Zarządu Regionu Gdańskiego, następnie do jego Prezydium. Zaliczany do zwolenników Lecha Wałęsy, był delegatem na I Krajowy Zjazdu Delegatów NSZZ „Solidarność” (5–10 IX i 26 IX–7 X 1981). Współpracował też przy organizowaniu I Przeglądu Piosenki Prawdziwej „Zakazane Piosenki” (20–22 VIII 1981).

Po ogłoszeniu stanu wojennego, od 13 do 16 XII 1981 współorganizator strajku protestacyjnego w Stoczni Gdańskiej. Jako działacz ZRG współtworzył Regionalny Komitet Strajkowy. Po zdławieniu protestu zatrzymany na terenie stoczni, przewieziony do zakładu karnego w Starogardzie Gdańskim, następnie internowany w ośrodkach odosobnienia: w Iławie (21 XII 1981 – 21 VI 1982) i Kwidzynie (21 VI 1982 – 23 XII 1982). W styczniu 1983 wrócił do pracy w Stoczni Północnej, do 17 III 1987 pracował jako projektant w biurze projektowym. Ze względów zdrowotnych (zapalenie stawów, reumatyzm, choroba wstępnej serca) odszedł na rentę.

3 V 1988 bezskutecznie próbował nakłonić do strajku załogę Stoczni Północnej, uczestniczył w strajku w Stoczni Gdańskiej (2–10 V 1988). 23 VIII 1988, po przystąpieniu Stoczni Północnej do strajku rozpoczętego dzień wcześniej przez Stocznię Gdańską, jako przedstawiciel macierzystego zakładu pracy wszedł do Prezydium MKS (początkowo stoczni Gdańskiej i Północnej, następnie Portu Gdańskiego, Gdańskiej Stoczni Remontowej i Stoczni Wisła). Od września 1988 w Międzyzakładowym Komitecie Organizacyjnym odbudowywał struktury gdańskiej „Solidarności”; w 1989 wszedł do Prezydium Tymczasowego Zarządu Regionu Gdańskiego NSZZ „Solidarność”. W 1989 uczestniczył w obradach Okrągłego Stołu, pracował w podzespole ds. ekologii.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (2004) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006), Krzyżem Semper Fidelis (2004), Medalem 25-lecia Solidarności (2005) i Krzyżem Wolności i Solidarności (2015). Od 2003 prezes Związku Stowarzyszeń Osób Represjonowanych w latach 1980–1990 im. księdza Jerzego Popiełuszki.

Od 16 IV 1977 żonaty z Aleksandrą, ojciec Dominika, Karoliny, Jana i Hanny. ArKa









Bibliografia:
Relacja Bogusława Gołąba (2011).
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku, akta paszportowe.
Archiwum Stoczni Północnej Grupa Remontowa S.A., akta osobowe.
Gołąb Bogusław, Idź, bądź wierny, Gdańsk 2010.
Kazański Arkadiusz, Gołąb Bogusław, https://encysol.pl/es/encyklopedia/biogramy/15989,Golab-Boguslaw-Kazimierz.html?search=3137407311136.
Kazański Arkadiusz, Województwo gdańskie, w: „Trzynastego grudnia roku pamiętnego…”. Internowani w stanie wojennym z powodów politycznych z województw bydgoskiego, elbląskiego, gdańskiego, słupskiego, toruńskiego i włocławskiego, red. Igor Hałagida, Bydgoszcz–Gdańsk 2011.