HOTEL DANZIGER HOF
| (Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 12: | Linia 12: | ||
'''HOTEL DANZIGER HOF''', Dominikswall 6 (ul. Wały Jagiellońskie, powstała z byłych Dominikswall i Elisabethwall). Wybudowany po rozebraniu ziemnych wałów obronnych w latach 1896–1898 według planów berlińskiego architekta Karla Gausego, wykonanych przez jego firmę pod nadzorem gdańskiego mistrza budowlanego [[FEY ALEXANDER EDUARD, mistrz ciesielski i murarski, radny | Alexandra Eduarda Feya]].<br/><br/> | '''HOTEL DANZIGER HOF''', Dominikswall 6 (ul. Wały Jagiellońskie, powstała z byłych Dominikswall i Elisabethwall). Wybudowany po rozebraniu ziemnych wałów obronnych w latach 1896–1898 według planów berlińskiego architekta Karla Gausego, wykonanych przez jego firmę pod nadzorem gdańskiego mistrza budowlanego [[FEY ALEXANDER EDUARD, mistrz ciesielski i murarski, radny | Alexandra Eduarda Feya]].<br/><br/> | ||
Najwytworniejszy i najbardziej luksusowy hotel w Gdańsku w 1. połowie XX wieku. Pierwszym właścicielem był Heinrich Teute, były właściciel hotelu Walter’s. Hotel pierwszych gości przyjął w lipcu 1898; dysponował 120 pokojami ze 157 łóżkami, restauracją na 100 miejsc, kawiarnią, cukiernią, salą balową na 400 osób, z estradą (22,8 × 12,15 m), miał centralne ogrzewanie, oświetlenie elektryczne, windy towarowe i osobowe, pralnię oraz kuchnię. Do jego wnętrz prowadziły dwa westybule: od Dominikswall i od [[TARG WĘGLOWY | Targu Węglowego]]. Na parterze umiejscowiono salę konferencyjną (wychodzącą na obecną ul. Wały Jagiellońskie) oraz czytelnię. Pomieszczenia restauracyjne znajdowały się obok sali konferencyjnej, część dziedzińca była zajmowana wyłącznie w sezonie letnim. Na piętra prowadziły schody z białego marmuru lub stylowa winda.<br/><br/> | Najwytworniejszy i najbardziej luksusowy hotel w Gdańsku w 1. połowie XX wieku. Pierwszym właścicielem był Heinrich Teute, były właściciel hotelu Walter’s. Hotel pierwszych gości przyjął w lipcu 1898; dysponował 120 pokojami ze 157 łóżkami, restauracją na 100 miejsc, kawiarnią, cukiernią, salą balową na 400 osób, z estradą (22,8 × 12,15 m), miał centralne ogrzewanie, oświetlenie elektryczne, windy towarowe i osobowe, pralnię oraz kuchnię. Do jego wnętrz prowadziły dwa westybule: od Dominikswall i od [[TARG WĘGLOWY | Targu Węglowego]]. Na parterze umiejscowiono salę konferencyjną (wychodzącą na obecną ul. Wały Jagiellońskie) oraz czytelnię. Pomieszczenia restauracyjne znajdowały się obok sali konferencyjnej, część dziedzińca była zajmowana wyłącznie w sezonie letnim. Na piętra prowadziły schody z białego marmuru lub stylowa winda.<br/><br/> | ||
| − | Hotel gościł | + | Hotel gościł m.in. króla Alberta von Sachsen z małżonką, księżną Fryderykę Leopoldę von Preußen, księcia Johanna Georga von Sachsen, rosyjskiego wielkiego księcia, admirała Aleksieja Aleksandrowicza Romanowa, amerykańskiego miliardera Corneliusa Vanderbilta III (1903), cesarzową Augustę Viktorię i cesarza Wilhelma II (z okazji odsłonięcia [[POMNIK CESARZA WILHELMA I HOHENZOLLERNA | pomnika cesarza Wilhelma I]] 21 IX 1903). W grudniu 1918 zatrzymał się w nim wracający do kraju Ignacy Paderewski, prowadził tu poufne rozmowy z przedstawicielami [[TOWARZYSTWO GIMNASTYCZNE „SOKÓŁ” | Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”]] i [[PODKOMISARIAT NACZELNEJ RADY LUDOWEJ W GDAŃSKU (1918–1919) | Podkomisariatu Naczelnej Rady Ludowej]] w sprawie planów włączenia Gdańska w granice tworzonego niepodległego państwa polskiego (informacja przedostała się do prasy, pojawiła się w dodatku nadzwyczajnym [[DANZIGER NEUESTE NACHRICHTEN, dziennik | "Danziger Neueste Nachrichten”]], wywołując protest lokalnych czynników niemieckich, zob. [[SPORTHALLE (Opera Bałtycka) | Sporthalle]], tabela: Imprezy kulturalne, polityczne, sportowe i inne, pod 26 XII 1918). 20 V 1919 zarząd Banku Handlowego w Warszawie podjął decyzję nie tylko o uruchomieniu w Gdańsku swojego oddziału, ale także o wykupieniu hotelu, do czego miało doprowadzić powołane konsorcjum bankowe (z udziałem także Banku Handlowego w Poznaniu i Banku Kredytowego w Warszawie), do czego jednak nie doszło. |
| − | przedstawicielami [[TOWARZYSTWO GIMNASTYCZNE „SOKÓŁ” | Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”]] i [[PODKOMISARIAT NACZELNEJ RADY LUDOWEJ W GDAŃSKU (1918–1919) | Podkomisariatu Naczelnej Rady Ludowej]] w sprawie planów włączenia Gdańska w granice tworzonego niepodległego państwa polskiego (informacja przedostała się do prasy, pojawiła się w dodatku nadzwyczajnym [[DANZIGER NEUESTE NACHRICHTEN, dziennik | "Danziger Neueste Nachrichten”]], wywołując protest lokalnych czynników niemieckich, zob. [[SPORTHALLE (Opera Bałtycka) | Sporthalle]], tabela: Imprezy kulturalne, polityczne, sportowe i inne, pod | + | W okresie od 8 lutego do 6 czerwca 1920 urzędował w nim pierwszy (oficjalny) komisarz Rzeczypospolitej Polskiej [[BIESIADECKI MACIEJ, komisarz generalny RP w Gdańsku | Maciej Biesiadecki]]. Miejsce wielu imprez gdańskiej Polonii, m.in. 24 III 1936 hucznie zorganizowanego koncertu, którym uczczono 15. rocznicę śmierci kompozytora i organizatora życia muzycznego Władysława Żeleńskiego (1837–1921), 20 XII 1936 polskie organizacje wydały tu uroczysty bankiet pożegnalny odchodzącemu z urzędu komisarza RP [[PAPÉE KAZIMIERZ, komisarz RP w Gdańsku | Kazimierzowi Papée]].<br/><br/> |
W 1929 zadłużony obiekt wydzierżawił Brytyjsko–Polski Bank Handlowy (The British and Polish Trade Bank), rozważając możliwość przekształcenia go w biurowiec. W początku 1930 nabył go (za 60% wartości) Stanisław Vogel, właściciel [[HOTEL REICHSHOF | hotelu Reichshof]]. Po renowacji liczył 80 pokoi ze 110 łóżkami, z łazienkami z bieżącą ciepłą i zimną wodą. Większość stylowych mebli zamówiono w firmie Oskara Olschewskiego ([[PRZEDSIĘBIORSTWA I ZAKŁADY PRZEMYSŁOWE | przedsiębiorstwa]]). Na I piętrze umieszczono komfortową salę konferencyjną oraz Salę Marynarską na około 150 osób. Zniszczony w 1945, nieodbudowany, jego miejsce zajmuje obecnie częściowo [[BUDYNEK LOT-U | budynek LOT-u]]. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | W 1929 zadłużony obiekt wydzierżawił Brytyjsko–Polski Bank Handlowy (The British and Polish Trade Bank), rozważając możliwość przekształcenia go w biurowiec. W początku 1930 nabył go (za 60% wartości) Stanisław Vogel, właściciel [[HOTEL REICHSHOF | hotelu Reichshof]]. Po renowacji liczył 80 pokoi ze 110 łóżkami, z łazienkami z bieżącą ciepłą i zimną wodą. Większość stylowych mebli zamówiono w firmie Oskara Olschewskiego ([[PRZEDSIĘBIORSTWA I ZAKŁADY PRZEMYSŁOWE | przedsiębiorstwa]]). Na I piętrze umieszczono komfortową salę konferencyjną oraz Salę Marynarską na około 150 osób. Zniszczony w 1945, nieodbudowany, jego miejsce zajmuje obecnie częściowo [[BUDYNEK LOT-U | budynek LOT-u]]. {{author: BŚ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Przestrzeń miasta]] | ||
Aktualna wersja na dzień 16:18, 21 lis 2024
HOTEL DANZIGER HOF, Dominikswall 6 (ul. Wały Jagiellońskie, powstała z byłych Dominikswall i Elisabethwall). Wybudowany po rozebraniu ziemnych wałów obronnych w latach 1896–1898 według planów berlińskiego architekta Karla Gausego, wykonanych przez jego firmę pod nadzorem gdańskiego mistrza budowlanego Alexandra Eduarda Feya.
Najwytworniejszy i najbardziej luksusowy hotel w Gdańsku w 1. połowie XX wieku. Pierwszym właścicielem był Heinrich Teute, były właściciel hotelu Walter’s. Hotel pierwszych gości przyjął w lipcu 1898; dysponował 120 pokojami ze 157 łóżkami, restauracją na 100 miejsc, kawiarnią, cukiernią, salą balową na 400 osób, z estradą (22,8 × 12,15 m), miał centralne ogrzewanie, oświetlenie elektryczne, windy towarowe i osobowe, pralnię oraz kuchnię. Do jego wnętrz prowadziły dwa westybule: od Dominikswall i od Targu Węglowego. Na parterze umiejscowiono salę konferencyjną (wychodzącą na obecną ul. Wały Jagiellońskie) oraz czytelnię. Pomieszczenia restauracyjne znajdowały się obok sali konferencyjnej, część dziedzińca była zajmowana wyłącznie w sezonie letnim. Na piętra prowadziły schody z białego marmuru lub stylowa winda.
Hotel gościł m.in. króla Alberta von Sachsen z małżonką, księżną Fryderykę Leopoldę von Preußen, księcia Johanna Georga von Sachsen, rosyjskiego wielkiego księcia, admirała Aleksieja Aleksandrowicza Romanowa, amerykańskiego miliardera Corneliusa Vanderbilta III (1903), cesarzową Augustę Viktorię i cesarza Wilhelma II (z okazji odsłonięcia pomnika cesarza Wilhelma I 21 IX 1903). W grudniu 1918 zatrzymał się w nim wracający do kraju Ignacy Paderewski, prowadził tu poufne rozmowy z przedstawicielami Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół” i Podkomisariatu Naczelnej Rady Ludowej w sprawie planów włączenia Gdańska w granice tworzonego niepodległego państwa polskiego (informacja przedostała się do prasy, pojawiła się w dodatku nadzwyczajnym "Danziger Neueste Nachrichten”, wywołując protest lokalnych czynników niemieckich, zob. Sporthalle, tabela: Imprezy kulturalne, polityczne, sportowe i inne, pod 26 XII 1918). 20 V 1919 zarząd Banku Handlowego w Warszawie podjął decyzję nie tylko o uruchomieniu w Gdańsku swojego oddziału, ale także o wykupieniu hotelu, do czego miało doprowadzić powołane konsorcjum bankowe (z udziałem także Banku Handlowego w Poznaniu i Banku Kredytowego w Warszawie), do czego jednak nie doszło.
W okresie od 8 lutego do 6 czerwca 1920 urzędował w nim pierwszy (oficjalny) komisarz Rzeczypospolitej Polskiej Maciej Biesiadecki. Miejsce wielu imprez gdańskiej Polonii, m.in. 24 III 1936 hucznie zorganizowanego koncertu, którym uczczono 15. rocznicę śmierci kompozytora i organizatora życia muzycznego Władysława Żeleńskiego (1837–1921), 20 XII 1936 polskie organizacje wydały tu uroczysty bankiet pożegnalny odchodzącemu z urzędu komisarza RP Kazimierzowi Papée.
W 1929 zadłużony obiekt wydzierżawił Brytyjsko–Polski Bank Handlowy (The British and Polish Trade Bank), rozważając możliwość przekształcenia go w biurowiec. W początku 1930 nabył go (za 60% wartości) Stanisław Vogel, właściciel hotelu Reichshof. Po renowacji liczył 80 pokoi ze 110 łóżkami, z łazienkami z bieżącą ciepłą i zimną wodą. Większość stylowych mebli zamówiono w firmie Oskara Olschewskiego ( przedsiębiorstwa). Na I piętrze umieszczono komfortową salę konferencyjną oraz Salę Marynarską na około 150 osób. Zniszczony w 1945, nieodbudowany, jego miejsce zajmuje obecnie częściowo budynek LOT-u.
