DĘBICKI MIECZYSŁAW, prorektor Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 15 wersji utworzonych przez 4 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''MIECZYSŁAW DĘBICKI''' (1 I 1905 Warszawa – 21 VI 1977 Gdańsk), inżynier, | + | [[File: Mieczysław_Dębicki.jpg |thumb| Mieczysław Dębicki]] |
| + | '''MIECZYSŁAW DĘBICKI''' (1 I 1905 Warszawa – 21 VI 1977 Gdańsk), inżynier, prorektor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn poety i dziennikarza Zdzisława Klemensa (19 I 1871 Warszawa – 7 V 1931 tamże) i poślubionej w 1910 córki profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, Zofii Wierzbickiej (15 VIII 1874 – 1954). Brat Tadeusza (zm. 1952), pracownika Polskich Linii Oceanicznych. W 1922 przeniósł się z gimnazjum w Warszawie na Wydział Mechaniczny Państwowej Szkoły Morskiej w Tczewie. Po maturze w 1924 praktykował jako pomocnik mechanika na statkach Duńskiego Towarzystwa Okrętowego „Det Ostasiatyske Co”. Od 1925 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. W 1928 pływał jako pomocnik mechanika na statku Francuskiego Towarzystwa Okrętowego „Chargeurs Reunis”. W latach 1929–1932 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Do 1934 urzędnik techniczny w Związku Właścicieli Przedsiębiorstw Samochodowych w Warszawie, zastępca kierownika warsztatów samochodowych w firmie Auto-Service, w Biurze Technicznym fabryki silników lotniczych Polskich Zakładów Škody. W latach 1934–1939 w Biurze Studiów Państwowych Zakładów Inżynierii, pod jego kierunkiem zaprojektowano m.in. samochód osobowy PZInż LS. Od 1936 wykładał przedmiot „budowa samochodu” w Państwowej Szkole Technicznej Lotniczo-Samochodowej w Warszawie. Podczas II wojny światowej był współwłaścicielem warsztatu samochodowego, wytwarzał też dzieciece wózki. Działał w Armii Krajowej (Brygada Dywersyjna Broda-53), uczestnik powstania warszawskiego, po jego upadku zbiegł z transportu do obozu .<br/><br/> | ||
| + | W marcu 1945 wszedł w skład [[MORSKA GRUPA OPERACYJNA| Morskiej Grupy Operacyjnej]] w Bydgoszczy, zorganizował w Gdańsku Oddział Państwowego Przedsiębiorstwa Transportowego, następnie był w grupie tworzącej PG. Powołany 1 VI 1945 na kierownika Katedry Budowy Pojazdów Mechanicznych [[WYDZIAŁ MECHANICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziału Mechanicznego]] PG. Jesienią 1946 Zjednoczenie Przemysłu Motoryzacyjnego i Centralny Zarząd Motoryzacji zleciły mu konstrukcję i przygotowanie projektu samochodu ciężarowego o ładowności 3,5 tony. We współpracy z inż. Jerzym Wernerem i inż. Zygmuntem Okołowem powstał wzorowany na przedwojennej konstrukcji PZInż 713 samochód, który w 1950 pod nazwą Star-20 wszedł do masowej produkcji. Od 1949 na stanowisku profesora, od 1962 profesora zwyczajnego. Dziekan w latach 1951–1954 Wydziału Mechanicznego, 1956–1959 prorektor do spraw nauki PG. Od 1951 członek Komitetu Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk. W latach 1959–1963 przewodniczący Wydziału IV, Nauk Technicznych, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]].<br/><br/> | ||
| + | Od 1938 żonaty w Warszawie z lektorką języka angielskiego Stanisławą (5 XI 1911 Kraków – 16 V 2007 Gdańsk), jedyną córką Edmund Joachim Szalita (15 II 1884 Tarnopol – 7/8 XI 1915 po bitwie pod Bielgowem w gminie Nowy Czartorysk w powiecie łuckim), prawnika, podporucznika Legionów Polskich, sekretarza grupy poselskiej Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej w parlamencie austriackim, odznaczonego pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych i Krzyżem Niepodległości, i poślubionej w 1907 Walentyny Kolberg (26 II 1877 – 19 III 1960), autorką ''W starym gnieździe. Z sagi rodu Kolbergów'' (Warszawa 1989). Rodzice Piotra (ur. 1941) i Joanny (ur. 1944). Pochowani na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: BŚ}} {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | ''Pionierzy Politechniki Gdańskiej'', red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 155. <br/> | ||
| + | ''Rektorzy i prorektorzy Politechniki Gdańskiej 1904–2014'', red. Bolesław Mazurkiewicz, Gdańsk 2014. | ||
Aktualna wersja na dzień 21:52, 2 lip 2024
MIECZYSŁAW DĘBICKI (1 I 1905 Warszawa – 21 VI 1977 Gdańsk), inżynier, prorektor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn poety i dziennikarza Zdzisława Klemensa (19 I 1871 Warszawa – 7 V 1931 tamże) i poślubionej w 1910 córki profesora Uniwersytetu Jagiellońskiego, Zofii Wierzbickiej (15 VIII 1874 – 1954). Brat Tadeusza (zm. 1952), pracownika Polskich Linii Oceanicznych. W 1922 przeniósł się z gimnazjum w Warszawie na Wydział Mechaniczny Państwowej Szkoły Morskiej w Tczewie. Po maturze w 1924 praktykował jako pomocnik mechanika na statkach Duńskiego Towarzystwa Okrętowego „Det Ostasiatyske Co”. Od 1925 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej. W 1928 pływał jako pomocnik mechanika na statku Francuskiego Towarzystwa Okrętowego „Chargeurs Reunis”. W latach 1929–1932 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. Do 1934 urzędnik techniczny w Związku Właścicieli Przedsiębiorstw Samochodowych w Warszawie, zastępca kierownika warsztatów samochodowych w firmie Auto-Service, w Biurze Technicznym fabryki silników lotniczych Polskich Zakładów Škody. W latach 1934–1939 w Biurze Studiów Państwowych Zakładów Inżynierii, pod jego kierunkiem zaprojektowano m.in. samochód osobowy PZInż LS. Od 1936 wykładał przedmiot „budowa samochodu” w Państwowej Szkole Technicznej Lotniczo-Samochodowej w Warszawie. Podczas II wojny światowej był współwłaścicielem warsztatu samochodowego, wytwarzał też dzieciece wózki. Działał w Armii Krajowej (Brygada Dywersyjna Broda-53), uczestnik powstania warszawskiego, po jego upadku zbiegł z transportu do obozu .
W marcu 1945 wszedł w skład Morskiej Grupy Operacyjnej w Bydgoszczy, zorganizował w Gdańsku Oddział Państwowego Przedsiębiorstwa Transportowego, następnie był w grupie tworzącej PG. Powołany 1 VI 1945 na kierownika Katedry Budowy Pojazdów Mechanicznych Wydziału Mechanicznego PG. Jesienią 1946 Zjednoczenie Przemysłu Motoryzacyjnego i Centralny Zarząd Motoryzacji zleciły mu konstrukcję i przygotowanie projektu samochodu ciężarowego o ładowności 3,5 tony. We współpracy z inż. Jerzym Wernerem i inż. Zygmuntem Okołowem powstał wzorowany na przedwojennej konstrukcji PZInż 713 samochód, który w 1950 pod nazwą Star-20 wszedł do masowej produkcji. Od 1949 na stanowisku profesora, od 1962 profesora zwyczajnego. Dziekan w latach 1951–1954 Wydziału Mechanicznego, 1956–1959 prorektor do spraw nauki PG. Od 1951 członek Komitetu Budowy Maszyn Polskiej Akademii Nauk. W latach 1959–1963 przewodniczący Wydziału IV, Nauk Technicznych, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego.
Od 1938 żonaty w Warszawie z lektorką języka angielskiego Stanisławą (5 XI 1911 Kraków – 16 V 2007 Gdańsk), jedyną córką Edmund Joachim Szalita (15 II 1884 Tarnopol – 7/8 XI 1915 po bitwie pod Bielgowem w gminie Nowy Czartorysk w powiecie łuckim), prawnika, podporucznika Legionów Polskich, sekretarza grupy poselskiej Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej w parlamencie austriackim, odznaczonego pośmiertnie Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych i Krzyżem Niepodległości, i poślubionej w 1907 Walentyny Kolberg (26 II 1877 – 19 III 1960), autorką W starym gnieździe. Z sagi rodu Kolbergów (Warszawa 1989). Rodzice Piotra (ur. 1941) i Joanny (ur. 1944). Pochowani na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 155.
Rektorzy i prorektorzy Politechniki Gdańskiej 1904–2014, red. Bolesław Mazurkiewicz, Gdańsk 2014.
