BARTH ARTUR, lekarz
| (Nie pokazano 1 wersji utworzonej przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''ARTUR BARTH''' (20 II 1858 Untergreisslau koło Weißenfels, Niemcy – 7 V 1927 Schwerin), lekarz. Syn Friedricha (zm. 1869), lekarza w Naumburgu (Saksonia–Anhalt). Maturę zdał w gimnazjum w Pforta (1877), medycynę studiował w Marburgu i Berlinie oraz w Jenie, gdzie w 1882 uzyskał dyplom lekarza i doktorat. Szkolił się jeszcze przez rok w Dreźnie i Wiedniu. W latach 1883–1884 pracował jako wolontariusz w klinice chirurgicznej Augusta Hospital w Berlinie.<br/><br/> | '''ARTUR BARTH''' (20 II 1858 Untergreisslau koło Weißenfels, Niemcy – 7 V 1927 Schwerin), lekarz. Syn Friedricha (zm. 1869), lekarza w Naumburgu (Saksonia–Anhalt). Maturę zdał w gimnazjum w Pforta (1877), medycynę studiował w Marburgu i Berlinie oraz w Jenie, gdzie w 1882 uzyskał dyplom lekarza i doktorat. Szkolił się jeszcze przez rok w Dreźnie i Wiedniu. W latach 1883–1884 pracował jako wolontariusz w klinice chirurgicznej Augusta Hospital w Berlinie.<br/><br/> | ||
| − | Od 1 V 1884 do 1 IX 1885 odbywał praktykę z zakresu chirurgii w [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Sandgrube) | Szpitalu Miejskim przy Sandgrube]] (zob. [[PIASKOWNIA| Piaskownia]]) u [[BAUM GEORG WILHELM, lekarz | Georga Wilhelma Bauma]], w latach 1885–1890 pracował w klinice Augusta Hospital w Berlinie, od 1890 w Klinice Chirurgicznej uniwersytetu w Marburgu. Od 1892, po habilitacji, docent prywatny, w 1896 mianowany profesorem nadzwyczajnym. Po śmierci Georga Wilhelma Bauma powołany 1 X 1896 przez władze Gdańska na ordynatora oddziału chirurgicznego Szpitala Miejskiego przy Sandgrube. W 1911 (wraz z całym oddziałem) przeniesiony do nowego | + | Od 1 V 1884 do 1 IX 1885 odbywał praktykę z zakresu chirurgii w [[SZPITAL MIEJSKI (Lazaret przy Sandgrube) | Szpitalu Miejskim przy Sandgrube]] (zob. [[PIASKOWNIA| Piaskownia]]) u [[BAUM GEORG WILHELM, lekarz | Georga Wilhelma Bauma]], w latach 1885–1890 pracował w klinice Augusta Hospital w Berlinie, od 1890 w Klinice Chirurgicznej uniwersytetu w Marburgu. Od 1892, po habilitacji, docent prywatny, w 1896 mianowany profesorem nadzwyczajnym. Po śmierci Georga Wilhelma Bauma powołany 1 X 1896 przez władze Gdańska na ordynatora oddziału chirurgicznego Szpitala Miejskiego przy Sandgrube. Wchodził w skład komisji powołanej przez władze miasta, mającej na celu budowę nowego [[SZPITAL MIEJSKI WE WRZESZCZU | Szpitala Miejskiego]] (przy ul. Dębinki). W poszukiwaniu najlepszych rozwiazań, m.in. wraz z architektem [[FEHLHABER KARL FRANZ HERMANN, architekt | Karlem Fehlhaberem]], wizytował w tym celu szpitale w Berlinie, Hannoworze, Norymberdze, Frankfurcie nad Menem, Hamburgu i w Dreźnie, zapoznając się z ich urządzeniem i z możliwością ich powtórzenia na gdańskim gruncie i opracowując gdański plan budowy. W 1911 (wraz z całym oddziałem) przeniesiony do nowego Szpitala Miejskiego.<br/><br/> |
Podczas I wojny światowej zmobilizowany, w latach 1914–1915 służył w stopniu generała jako naczelny chirurg armii niemieckich w Polsce i w Francji. Następnie w Gdańsku był konsultantem i chirurgiem [[SIEDEMNASTY KORPUS ARMIJNY | XVII Korpusu Armijnego]] i w 1916–1918 szefem rezerwowego polowego lazaretu chirurgicznego w Szpitalu Miejskim we Wrzeszczu. Od 1 X 1924 (na własną prośbę, z uwagi na chorobę serca) na emeryturze, wyjechał z Gdańska i zamieszkał w Schwerinie. W Gdańsku mieszkał przy Sandgrube 9/10 (ul. Rogaczewskiego), następnie przy Delbrückallee 7 (ul. Dębinki).<br/><br/> | Podczas I wojny światowej zmobilizowany, w latach 1914–1915 służył w stopniu generała jako naczelny chirurg armii niemieckich w Polsce i w Francji. Następnie w Gdańsku był konsultantem i chirurgiem [[SIEDEMNASTY KORPUS ARMIJNY | XVII Korpusu Armijnego]] i w 1916–1918 szefem rezerwowego polowego lazaretu chirurgicznego w Szpitalu Miejskim we Wrzeszczu. Od 1 X 1924 (na własną prośbę, z uwagi na chorobę serca) na emeryturze, wyjechał z Gdańska i zamieszkał w Schwerinie. W Gdańsku mieszkał przy Sandgrube 9/10 (ul. Rogaczewskiego), następnie przy Delbrückallee 7 (ul. Dębinki).<br/><br/> | ||
Autor prac o nowatorskich operacjach chirurgicznych przy chorobach nowotworowych. Podejmował między innymi pionierskie w medycynie, daleko wybiegające od zwyczajów swojej epoki, próby zastąpienia ubytków tkanki drogą zabiegów chirurgicznych. Był członkiem Niemieckiego Towarzystwa Chirurgicznego, współzałożycielem Niemieckiego Towarzystwa Urologicznego (1907, od 1911 członek Zarządu). W latach 1904–1909 i 1920–1924 przewodniczył Związkowi Lekarskiemu w Gdańsku (Ärztlicher Verein zu Danzig), będącego sekcją [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]], od 1924 jego członek honorowy.<br/><br/> | Autor prac o nowatorskich operacjach chirurgicznych przy chorobach nowotworowych. Podejmował między innymi pionierskie w medycynie, daleko wybiegające od zwyczajów swojej epoki, próby zastąpienia ubytków tkanki drogą zabiegów chirurgicznych. Był członkiem Niemieckiego Towarzystwa Chirurgicznego, współzałożycielem Niemieckiego Towarzystwa Urologicznego (1907, od 1911 członek Zarządu). W latach 1904–1909 i 1920–1924 przewodniczył Związkowi Lekarskiemu w Gdańsku (Ärztlicher Verein zu Danzig), będącego sekcją [[TOWARZYSTWO PRZYRODNICZE | Towarzystwa Przyrodniczego]], od 1924 jego członek honorowy.<br/><br/> | ||
Za udział w wojnie otrzymał Krzyż Żelazny I i II klasy, w 1916 honorowy tytuł Geheimer Medizinalrat (Tajny Radca Medyczny). W testamencie wyraził wolę pochowania w Gdańsku. Pozostawił pamiętniki ''Meine Universitätszeit'' (1930/1931).<br/><br/> | Za udział w wojnie otrzymał Krzyż Żelazny I i II klasy, w 1916 honorowy tytuł Geheimer Medizinalrat (Tajny Radca Medyczny). W testamencie wyraził wolę pochowania w Gdańsku. Pozostawił pamiętniki ''Meine Universitätszeit'' (1930/1931).<br/><br/> | ||
| − | Żonaty był z Charlottą, córką Friedricha Nebelthau z Bremy, senatora. Ojciec pięciorga dzieci, absolwentami gdańskiego [[GIMNAZJUM KRÓLEWSKIE REALNE (Długie Ogrody) | Gimnazjum Królewskiego]] (odpowiednio w 1913 i 1914) byli Helmuth (ur. 2 X 1895 Marburg), poległy podczas I wojny światowej, oraz Eberhard (ur. 5 XI 1897 Gdańsk). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU (Z ANIOŁKAMI). PRZY WIELKIEJ ALEI | cmentarzu Najświętszej Marii Panny we Wrzeszczu]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Żonaty był z Charlottą, córką Friedricha Nebelthau z Bremy, senatora. Ojciec pięciorga dzieci, absolwentami gdańskiego [[GIMNAZJUM KRÓLEWSKIE REALNE (Długie Ogrody) | Gimnazjum Królewskiego]] (odpowiednio w 1913 i 1914) byli Helmuth (ur. 2 X 1895 Marburg), poległy podczas I wojny światowej, oraz Eberhard (ur. 5 XI 1897 Gdańsk). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU (Z ANIOŁKAMI). PRZY WIELKIEJ ALEI | cmentarzu Najświętszej Marii Panny we Wrzeszczu]]. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Altpreuss. Biogr., Bd. 1, s. 31. | ||
Aktualna wersja na dzień 10:54, 4 sie 2024
ARTUR BARTH (20 II 1858 Untergreisslau koło Weißenfels, Niemcy – 7 V 1927 Schwerin), lekarz. Syn Friedricha (zm. 1869), lekarza w Naumburgu (Saksonia–Anhalt). Maturę zdał w gimnazjum w Pforta (1877), medycynę studiował w Marburgu i Berlinie oraz w Jenie, gdzie w 1882 uzyskał dyplom lekarza i doktorat. Szkolił się jeszcze przez rok w Dreźnie i Wiedniu. W latach 1883–1884 pracował jako wolontariusz w klinice chirurgicznej Augusta Hospital w Berlinie.
Od 1 V 1884 do 1 IX 1885 odbywał praktykę z zakresu chirurgii w Szpitalu Miejskim przy Sandgrube (zob. Piaskownia) u Georga Wilhelma Bauma, w latach 1885–1890 pracował w klinice Augusta Hospital w Berlinie, od 1890 w Klinice Chirurgicznej uniwersytetu w Marburgu. Od 1892, po habilitacji, docent prywatny, w 1896 mianowany profesorem nadzwyczajnym. Po śmierci Georga Wilhelma Bauma powołany 1 X 1896 przez władze Gdańska na ordynatora oddziału chirurgicznego Szpitala Miejskiego przy Sandgrube. Wchodził w skład komisji powołanej przez władze miasta, mającej na celu budowę nowego Szpitala Miejskiego (przy ul. Dębinki). W poszukiwaniu najlepszych rozwiazań, m.in. wraz z architektem Karlem Fehlhaberem, wizytował w tym celu szpitale w Berlinie, Hannoworze, Norymberdze, Frankfurcie nad Menem, Hamburgu i w Dreźnie, zapoznając się z ich urządzeniem i z możliwością ich powtórzenia na gdańskim gruncie i opracowując gdański plan budowy. W 1911 (wraz z całym oddziałem) przeniesiony do nowego Szpitala Miejskiego.
Podczas I wojny światowej zmobilizowany, w latach 1914–1915 służył w stopniu generała jako naczelny chirurg armii niemieckich w Polsce i w Francji. Następnie w Gdańsku był konsultantem i chirurgiem XVII Korpusu Armijnego i w 1916–1918 szefem rezerwowego polowego lazaretu chirurgicznego w Szpitalu Miejskim we Wrzeszczu. Od 1 X 1924 (na własną prośbę, z uwagi na chorobę serca) na emeryturze, wyjechał z Gdańska i zamieszkał w Schwerinie. W Gdańsku mieszkał przy Sandgrube 9/10 (ul. Rogaczewskiego), następnie przy Delbrückallee 7 (ul. Dębinki).
Autor prac o nowatorskich operacjach chirurgicznych przy chorobach nowotworowych. Podejmował między innymi pionierskie w medycynie, daleko wybiegające od zwyczajów swojej epoki, próby zastąpienia ubytków tkanki drogą zabiegów chirurgicznych. Był członkiem Niemieckiego Towarzystwa Chirurgicznego, współzałożycielem Niemieckiego Towarzystwa Urologicznego (1907, od 1911 członek Zarządu). W latach 1904–1909 i 1920–1924 przewodniczył Związkowi Lekarskiemu w Gdańsku (Ärztlicher Verein zu Danzig), będącego sekcją Towarzystwa Przyrodniczego, od 1924 jego członek honorowy.
Za udział w wojnie otrzymał Krzyż Żelazny I i II klasy, w 1916 honorowy tytuł Geheimer Medizinalrat (Tajny Radca Medyczny). W testamencie wyraził wolę pochowania w Gdańsku. Pozostawił pamiętniki Meine Universitätszeit (1930/1931).
Żonaty był z Charlottą, córką Friedricha Nebelthau z Bremy, senatora. Ojciec pięciorga dzieci, absolwentami gdańskiego Gimnazjum Królewskiego (odpowiednio w 1913 i 1914) byli Helmuth (ur. 2 X 1895 Marburg), poległy podczas I wojny światowej, oraz Eberhard (ur. 5 XI 1897 Gdańsk). Pochowany na cmentarzu Najświętszej Marii Panny we Wrzeszczu.
Bibliografia:
Altpreuss. Biogr., Bd. 1, s. 31.
