SZYMAŃSKI ZBIGNIEW, architekt, poeta
| (Nie pokazano 14 wersji utworzonych przez 6 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''ZBIGNIEW SZYMAŃSKI''' ( | + | [[File:Szymański_Zbigniew_biblioteka-Pracownia.jpg|thumb|Okładka książki "Gdańsk", 1988]] |
| + | '''ZBIGNIEW SZYMAŃSKI''' (21 VIII 1927 Wilno – 18 V 2020 Gdynia), poeta. Syn urzędników Stanisława i Józefy. Kształcił się w Wilnie, podczas II wojny światowej robotnik w fabryce maszyn rolniczych, od lutego 1944 walczył w oddziałach wileńskiej Armii Krajowej (między innymi w lipcu 1944 brał udział w wyzwalaniu Wilna). Internowany 22 lipca 1944 przez NKWD i zesłany do obozu w Kałudze. 4 VIII 1944 wcielony do Armii Czerwonej; od 26 II 1945 żołnierz Ludowego Wojska Polskiego. 25 VIII 1945 awansowany na kaprala, został pisarzem kancelistą w Departamencie Poboru i Uzupełnień Ministerstwa Obrony Narodowej, 12 X 1945 zdemobilizowany.<br /><br /> | ||
| + | Po demobilizacji w listopadzie 1945 osiedlił się w Gdańsku, krótko zajmował się gospodarstwem rolnym w okolicach Braniewa, przyznanym mu jako kombatantowi. W 1948 zdał maturę w [[CENTRUM KSZTAŁCENIA USTAWICZNEGO | Gdańskich Technicznych Zakładach Naukowych]], technik architektury i budownictwa. Od 1952 mieszkał w Gdyni. Od 1954 kierownik prywatnego Biura Projektów Architektonicznych, w 1958 zdał egzamin przed Komisją Architektury i Urbanistyki, uzyskując tytuł architekta. Właściciel kolejnych prywatnych zakładów, w 1973 aresztowany pod zarzutem przestępstwa gospodarczego, przebywał bez wyroku w zakładzie karnym, uniewinniony w kwietniu 1977. Po wyjściu na wolność pracował przy budowie elektrowni atomowej w Żarnowcu. W 1981 z Janem Piepką założył prywatną Gdańską Oficynę Wydawniczą, rozwiązaną po między innymi oskarżeniach strony polskiej i litewskiej o rewizjonizm z powodu wydania reprintu przedwojennego przewodnika po Wilnie. Pracował następnie, po zdobyciu uprawnień, jako rzeczoznawca majątkowy. <br /><br /> | ||
| + | Jako poeta zadebiutował w 1950 w „Tygodniku Powszechnym” (pod pseudonimem Witold Tarasiewicz). W 1954 ukazał się jego debiut książkowy ''Wiersze gdańskie''. Opublikował kilkanaście tomików poetyckich, między innymi ''Dnie niepokoju'' (1959), ''Wygasanie form'' (1967), ''Erotyki kaszubskie'' (1973), ''Światło, które chronię'' (1982), ''Gdańsk'' (1988), ''Nam nie ująć ciebie poematem'' (1997), ''Taka mi się przyśniłaś'' (2004), a także utwory dla dzieci. Publikował między innymi w „Nowej Kulturze”, [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dzienniku Bałtyckim”]], „Twórczości”, [[GŁOS WYBRZEŻA, gazeta | „Głosie Wybrzeża”]], [[LITERY, pismo | „Literach”]].<br /><br /> | ||
| + | Od 1952 należał, aż do rozwiązania w 1983, do Związku Literatów Polskich; od 1989 do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 1997 roku uhonorowany [[MEDAL KSIĘCIA MŚCIWOJA II | Medalem Księcia Mściwoja II]], w 2005 otrzymał [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE| Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]] z okazji jubileuszu 50-lecia pracy twórczej, a w 2017 za całokształt pracy twórczej oraz z okazji jubileuszu 90. urodzin. Od 1949 żonaty był z Zofią z domu z Oniskiewicz (10 IV 1927 – 8 III 2012), ojciec Zbigniewa Radosława i Małgorzaty. Pochowani na Cmentarzu Komunalnym w Kosakowie. {{author: AF}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 10:43, 7 sty 2023
ZBIGNIEW SZYMAŃSKI (21 VIII 1927 Wilno – 18 V 2020 Gdynia), poeta. Syn urzędników Stanisława i Józefy. Kształcił się w Wilnie, podczas II wojny światowej robotnik w fabryce maszyn rolniczych, od lutego 1944 walczył w oddziałach wileńskiej Armii Krajowej (między innymi w lipcu 1944 brał udział w wyzwalaniu Wilna). Internowany 22 lipca 1944 przez NKWD i zesłany do obozu w Kałudze. 4 VIII 1944 wcielony do Armii Czerwonej; od 26 II 1945 żołnierz Ludowego Wojska Polskiego. 25 VIII 1945 awansowany na kaprala, został pisarzem kancelistą w Departamencie Poboru i Uzupełnień Ministerstwa Obrony Narodowej, 12 X 1945 zdemobilizowany.
Po demobilizacji w listopadzie 1945 osiedlił się w Gdańsku, krótko zajmował się gospodarstwem rolnym w okolicach Braniewa, przyznanym mu jako kombatantowi. W 1948 zdał maturę w Gdańskich Technicznych Zakładach Naukowych, technik architektury i budownictwa. Od 1952 mieszkał w Gdyni. Od 1954 kierownik prywatnego Biura Projektów Architektonicznych, w 1958 zdał egzamin przed Komisją Architektury i Urbanistyki, uzyskując tytuł architekta. Właściciel kolejnych prywatnych zakładów, w 1973 aresztowany pod zarzutem przestępstwa gospodarczego, przebywał bez wyroku w zakładzie karnym, uniewinniony w kwietniu 1977. Po wyjściu na wolność pracował przy budowie elektrowni atomowej w Żarnowcu. W 1981 z Janem Piepką założył prywatną Gdańską Oficynę Wydawniczą, rozwiązaną po między innymi oskarżeniach strony polskiej i litewskiej o rewizjonizm z powodu wydania reprintu przedwojennego przewodnika po Wilnie. Pracował następnie, po zdobyciu uprawnień, jako rzeczoznawca majątkowy.
Jako poeta zadebiutował w 1950 w „Tygodniku Powszechnym” (pod pseudonimem Witold Tarasiewicz). W 1954 ukazał się jego debiut książkowy Wiersze gdańskie. Opublikował kilkanaście tomików poetyckich, między innymi Dnie niepokoju (1959), Wygasanie form (1967), Erotyki kaszubskie (1973), Światło, które chronię (1982), Gdańsk (1988), Nam nie ująć ciebie poematem (1997), Taka mi się przyśniłaś (2004), a także utwory dla dzieci. Publikował między innymi w „Nowej Kulturze”, „Dzienniku Bałtyckim”, „Twórczości”, „Głosie Wybrzeża”, „Literach”.
Od 1952 należał, aż do rozwiązania w 1983, do Związku Literatów Polskich; od 1989 do Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 1997 roku uhonorowany Medalem Księcia Mściwoja II, w 2005 otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury z okazji jubileuszu 50-lecia pracy twórczej, a w 2017 za całokształt pracy twórczej oraz z okazji jubileuszu 90. urodzin. Od 1949 żonaty był z Zofią z domu z Oniskiewicz (10 IV 1927 – 8 III 2012), ojciec Zbigniewa Radosława i Małgorzaty. Pochowani na Cmentarzu Komunalnym w Kosakowie.
