KOZŁOWSKI EDMUND, profesor Politechniki Gdańskiej
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę KOZŁOWSKI EDMUND na KOZŁOWSKI EDMUND, profesor Politechniki Gdańskiej) |
|||
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''EDMUND KOZŁOWSKI''' (29 III 1932 Kowalewo Pomorskie – 10 III 1995 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Wojciecha, urzędnika Polskich Kolei Państwowych, zawiadowcy stacji Kowalewo Pomorskie, i Anieli z domu Szulc. W 1951 | + | '''EDMUND KOZŁOWSKI''' (29 III 1932 Kowalewo Pomorskie – 10 III 1995 Gdańsk), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Wojciecha, urzędnika Polskich Kolei Państwowych, zawiadowcy stacji Kowalewo Pomorskie, i Anieli z domu Szulc. W 1951 ukończył Państwową Szkołę Ogólnokształcącą stopnia licealnego w Wąbrzeźnie, 13 X 1956 uzyskał stopień magistra inżyniera na Wydziale Chemicznym PG.<br/><br/> |
| − | Pracę na PG rozpoczął w 1954 jako młodszy asystent w Katedrze Analizy Technicznej i Towaroznawstwa u prof. [[POMPOWSKI TADEUSZ| Tadeusza Pompowskiego]]. Od 1956 asystent, po doktoracie w 1961 adiunkt w Katedrze Chemii i Technologii Leków u prof. [[LEDÓCHOWSKI ZYGMUNT | Zygmunta Ledóchowskiego]]. Od 2 VI 1966 doktor habilitowany, od 1967 docent w Katedrze Chemii Organicznej i do 1969 kierownik Zakładu Mikroanalizy. Od 21 XI 1966 do 30 IX 1969 prodziekan do spraw dydaktycznych Wydziału Chemicznego PG, w 1969–1974 zastępcy dyrektora do spraw naukowo-badawczych w Instytucie Inżynierii Chemicznej i Technik Pomiarowych. Między 1970 a 1979 kierował Zakładem Technik Analitycznych. Od 1978 profesor nadzwyczajny (tytularny), w 1992 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1980–1991 kierował Zakładem Chemii Analitycznej w Instytucie Chemii i Technologii Nieorganicznej, od 1 XI 1991 do marca 1995 Katedrą Chemii Analitycznej. <br/><br/> | + | Pracę na PG rozpoczął w 1954 jako młodszy asystent w Katedrze Analizy Technicznej i Towaroznawstwa u prof. [[POMPOWSKI TADEUSZ, prorektor Politechniki Gdańskiej| Tadeusza Pompowskiego]]. Od 1956 asystent, po doktoracie w 1961 adiunkt w Katedrze Chemii i Technologii Leków u prof. [[LEDÓCHOWSKI ZYGMUNT, profesor Politechniki Gdańskiej | Zygmunta Ledóchowskiego]]. Od 2 VI 1966 doktor habilitowany, od 1967 docent w Katedrze Chemii Organicznej i do 1969 kierownik Zakładu Mikroanalizy. Od 21 XI 1966 do 30 IX 1969 prodziekan do spraw dydaktycznych Wydziału Chemicznego PG, w 1969–1974 zastępcy dyrektora do spraw naukowo-badawczych w Instytucie Inżynierii Chemicznej i Technik Pomiarowych. Między 1970 a 1979 kierował Zakładem Technik Analitycznych. Od 1978 profesor nadzwyczajny (tytularny), w 1992 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1980–1991 kierował Zakładem Chemii Analitycznej w Instytucie Chemii i Technologii Nieorganicznej, od 1 XI 1991 do marca 1995 Katedrą Chemii Analitycznej. <br/><br/> |
| − | Specjalizował się w chemii analitycznej, technologii soli i kwasów, stworzył polską szkołę analizy elementarnej. Był autorem i współautorem publikacji na temat chemii organicznej, metrologii chemicznej, analityki chemicznej w ochronie środowiska, w tym trzech monografii, | + | Specjalizował się w chemii analitycznej, technologii soli i kwasów, stworzył polską szkołę analizy elementarnej. Był autorem i współautorem publikacji na temat chemii organicznej, metrologii chemicznej, analityki chemicznej w ochronie środowiska, w tym trzech monografii, m.in. ''Analizy ilościowej związków organicznych'' (1979). Sam lub we współpracy przygotował dziesięć patentów, w tym sondy do ciągłego pomiaru zawartości tlenu w gorących gazach (1991). <br/><br/> |
Był członkiem Komitetu Chemii Analitycznej Polskiej Akademii Nauk (PAN) (1972–1995; przewodniczący Komisji Śladowej Analizy Organicznej), Komitetu Badań Morza PAN (1981–1995), Rady Naukowej Instytutu Oceanologii PAN (od 1981), Związku Nauczycielstwa Polskiego (1956–1995), założycielem Sekcji Chemii Morza. <br/><br/> | Był członkiem Komitetu Chemii Analitycznej Polskiej Akademii Nauk (PAN) (1972–1995; przewodniczący Komisji Śladowej Analizy Organicznej), Komitetu Badań Morza PAN (1981–1995), Rady Naukowej Instytutu Oceanologii PAN (od 1981), Związku Nauczycielstwa Polskiego (1956–1995), założycielem Sekcji Chemii Morza. <br/><br/> | ||
| − | Został odznaczony | + | Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1976) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980). Żonaty był z Lubomirą z domu Jabłońską (ur. 14 I 1931), absolwentką Wydziału Chemicznego PG (1959), magister inżynier specjalizującą się w technologii tłuszczów i chemii analitycznej, wykładowczynią [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA | Wyższej Szkole Pedagogicznej]] w Gdańsku i [[UNIWERSYTET GDAŃSKI| Uniwersytetu Gdańskiego]]. Ojciec Wojciecha (ur. 1961) i Jana (ur. 1966). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| − | + | '''Bibliografia''': <br/> | |
| + | Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).<br/> | ||
| + | ''Wydział Chemiczny Politechniki Gdańskiej 1945–2017'', red. Wojciech Chrzanowski, Gdańsk 2017, s. 96–97. | ||
Aktualna wersja na dzień 17:46, 2 lip 2024
EDMUND KOZŁOWSKI (29 III 1932 Kowalewo Pomorskie – 10 III 1995 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Wojciecha, urzędnika Polskich Kolei Państwowych, zawiadowcy stacji Kowalewo Pomorskie, i Anieli z domu Szulc. W 1951 ukończył Państwową Szkołę Ogólnokształcącą stopnia licealnego w Wąbrzeźnie, 13 X 1956 uzyskał stopień magistra inżyniera na Wydziale Chemicznym PG.
Pracę na PG rozpoczął w 1954 jako młodszy asystent w Katedrze Analizy Technicznej i Towaroznawstwa u prof. Tadeusza Pompowskiego. Od 1956 asystent, po doktoracie w 1961 adiunkt w Katedrze Chemii i Technologii Leków u prof. Zygmunta Ledóchowskiego. Od 2 VI 1966 doktor habilitowany, od 1967 docent w Katedrze Chemii Organicznej i do 1969 kierownik Zakładu Mikroanalizy. Od 21 XI 1966 do 30 IX 1969 prodziekan do spraw dydaktycznych Wydziału Chemicznego PG, w 1969–1974 zastępcy dyrektora do spraw naukowo-badawczych w Instytucie Inżynierii Chemicznej i Technik Pomiarowych. Między 1970 a 1979 kierował Zakładem Technik Analitycznych. Od 1978 profesor nadzwyczajny (tytularny), w 1992 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1980–1991 kierował Zakładem Chemii Analitycznej w Instytucie Chemii i Technologii Nieorganicznej, od 1 XI 1991 do marca 1995 Katedrą Chemii Analitycznej.
Specjalizował się w chemii analitycznej, technologii soli i kwasów, stworzył polską szkołę analizy elementarnej. Był autorem i współautorem publikacji na temat chemii organicznej, metrologii chemicznej, analityki chemicznej w ochronie środowiska, w tym trzech monografii, m.in. Analizy ilościowej związków organicznych (1979). Sam lub we współpracy przygotował dziesięć patentów, w tym sondy do ciągłego pomiaru zawartości tlenu w gorących gazach (1991).
Był członkiem Komitetu Chemii Analitycznej Polskiej Akademii Nauk (PAN) (1972–1995; przewodniczący Komisji Śladowej Analizy Organicznej), Komitetu Badań Morza PAN (1981–1995), Rady Naukowej Instytutu Oceanologii PAN (od 1981), Związku Nauczycielstwa Polskiego (1956–1995), założycielem Sekcji Chemii Morza.
Został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1976) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980). Żonaty był z Lubomirą z domu Jabłońską (ur. 14 I 1931), absolwentką Wydziału Chemicznego PG (1959), magister inżynier specjalizującą się w technologii tłuszczów i chemii analitycznej, wykładowczynią Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku i Uniwersytetu Gdańskiego. Ojciec Wojciecha (ur. 1961) i Jana (ur. 1966). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Wydział Chemiczny Politechniki Gdańskiej 1945–2017, red. Wojciech Chrzanowski, Gdańsk 2017, s. 96–97.
