ZABŁOCKI JERZY PIOTR JAN, artysta malarz, profesor Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| < Poprzednie | Następne > |
JERZY PIOTR JAN ZABŁOCKI (9 VI 1927 Łódź – 22 I 1993 Ankara, Turcja), artysta malarz, profesor gdańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (PWSSP). Jedyne dziecko Piotra, majora Wojska Polskiego, i Eugenii Bronisławy z domu Osińskiej. W 1939 ukończył szkołę powszechną i zdał egzaminy do gimnazjum. Podczas okupacji pracował jako robotnik przymusowy w Andrzejowie pod Łodzią. Ukończył Gimnazjum Ogólnokształcące im. Piłsudskiego w Łodzi, w 1948 zdał maturę w Liceum Sztuk Plastycznych tamże.
W latach 1948–1954 studiował w Gdańsku malarstwo w PWSSP, w pracowni Juliusza Studnickiego. Od 1953 asystent na Wydziale Malarstwa u prof. Stanisława Borysowskiego, od 1956 starszy asystent, od 1958 adiunkt. Od 1962 prowadził Pracownię Rysunku Wieczornego, od 1966 zatrudniony był na stanowisku wykładowcy, w 1970 uzyskał habilitację, pracował na stanowisku docenta jako kierownik Katedry Projektowania Graficznego na Wydziale Architektury Wnętrz, od 1971 na Wydziale Projektowania Plastycznego. W latach 1971–1974 prodziekan Wydziału Projektowania Plastycznego, 1974–1981 prorektor do spraw nauczania i spraw studenckich. W latach 1978-1984 kierownik Katedry Malarstwa. Od 1979 profesor tytularny, w latach 1984–1987 dziekan Wydziału Malarstwa i Grafiki.
W 1985–1986 był wykładowcą grafiki w Centro Nacional de Superación de la Enseñanza Artistica w Hawanie na Kubie. W 1987–1990 rektor PWSSP. Od 1990 profesor zwyczajny. W okresie 1991–1993 wykładał na Wydziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Bilkent w Ankarze. Debiutował w okresie socrealizmu i sukcesów tzw. szkoły sopockiej, do której był zaliczany. W 1955 uczestniczył w przełomowej wystawie młodego malarstwa w warszawskim Arsenale, następnie stworzył m..in. cykl groteskowych obrazów olejnych i gwaszy. Stopniowo, m.in. pod wpływem Tadeusza Piotra Potworowskiego, jego twórczość ewoluowała w kierunku półabstrakcji i malarstwa materii, ale zawierającego treści symboliczne. W obrazach olejnych i gwaszach łączył tendencje monochromatyczne i kolorystyczną wrażliwość, geometryczną dyscyplinę i spontaniczność gestu, malarską syntezę, humor i obserwację psychologiczną. Wykonywał także projekty graficzne (scenografie, plakaty, katalogi, projekty tkanin i inne). M. in. z Bolesławem Petryckim (projekt) i Andrzejem Trzaską oraz Henrykiem Mądrawskim (wykonanie) w 1974 był twórcą szklanej mozaiki (10 m x 8 m) na fasadzie budynku Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa Politechniki Gdańskiej i wystroju wnętrz. Zaprojektował kurtynę do sali widowiskowej gdańskiego Domu Technika, projektował scenografię dla Teatru Dramatycznego w Gdyni, w 1968 był autorem projektu wnętrz statku „Stefan Batory”.
Członek m.in. Związku Polskich Artystów Malarz i Grafików, Związku Polski Artystów Plastyków. Od 1951 członek PZPR. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1968), Złotym Krzyżem Zasługi (1973), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980). W 1965 i 1970 otrzymał nagrodę Wojewódzkiej Rady Narodowej w Gdańsku.
Od 1954 żonaty był z malarką Ewą z domu Kleindienst (27 IV 1933 – 24 III 2018), ojciec Dominiki Gzowskiej (ur. 1960)
artystki-plastyka. Zmarł po operacji usunięcia nowotworu. Pochowany z żoną na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie.
