WIĘCKIEWICZ HENRYK, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
HENRYK WIĘCKIEWICZ (24 II 1913 Warszawa – 24 I 1978 Sopot), konstruktor, specjalista z zakresu silników spalinowych i parowych, maszyn cieplnych i tłokowych, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Wojciecha (9 IV 1882 – 4 VI 1952) i Anny (26 VII 1886 – 28 IX 1956). W 1931 uzyskał maturę w Gimnazjum Męskim im. Tadeusza Rejtana w Warszawie. Roczną służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim, w 1935 mianowany na podporucznika. Od 1932 student Sekcji Lotniczej Wydziału Mechanicznego Politechniki Warszawskiej (PW), w 1935 uzyskał półdyplom na Wydziale Mechanicznym PW z tymczasową siedzibą w Lublinie, studia ukończył w 1945 jako inżynier mechanik. W latach 1938–1939 pracował w Biurze Konstrukcyjnym Państwowych Zakładów Lotniczych (Zakład nr 2 w Mielcu) jako konstruktor samolotów myśliwskich „Jastrząb” i „Sokół”.
W wojnie obronnej 1939 był dowódcą plutonu łączności 11. Dywizjonu Artylerii Przeciwlotniczej oraz 28. Dywizji Piechoty Armii Łódź. Więziony w oflagach: II B Arnswalde (24 IX 1939 – 1941) i II D Groß Born (1941 – luty 1945); w obozach był wykładowcą Studium Dokształcania Politechnicznego dla oficerów i organizatorem Koła Mechaników. Bezpośrednio po odzyskaniu wolności w lutym 1945 jako żołnierz Ludowego Wojska Polskiego brał udział w walkach o Jastrowie (Operacja Pomorska). Od maja 1945 do lutego 1946 pracował jako kierownik oddziału transportowego w Gdańskiej Dyrekcji Odbudowy, od marca do listopada 1946 w Biurze Konstrukcyjnym Silników w Zjednoczeniu Stoczni Polskich jako starszy konstruktor prototypów silników spalinowych floty rybackiej.
W latach 1946–1978 pracownik Politechniki Gdańskiej. Od 1954 zastępca profesora, od 1957 docent, od 1968 na stanowisku profesora nadzwyczajnego. W latach 1956–1965 dziekan Wydziału Maszynowego, 1965–1969 dziekan Wydziału Budowy Maszyn, 1969–1978 dyrektor Instytutu Techniki Cieplnej, 1959–1965 kierownik Katedry Maszyn Parowych Tłokowych, 1965–1969 kierownik Katedry Cieplnych Maszyn Tłokowych. W okresie 1965–1969 kurator Akademickiego Związku Sportowego na PG.
W latach 1950–1952 był konsultantem w Zjednoczeniu Przemysłu Maszynowego w Biurze Konstrukcyjnym filii Zakładów Mechanicznych im. gen. K. Świerczewskiego w Elblągu, 1952–1963 w Biurze Projektów Budownictwa Morskiego w Gdańsku, 1950–1965 w Centralnym Biurze Konstrukcji Okrętowych. Był również rzeczoznawcą do spraw silników spalinowych i parowych Izby Morskiej w Gdyni przy Sądzie Wojewódzkim w Gdańsku.
Konstruktor i współkonstruktor wielu prototypowych maszyn: parowych – sterowych i okrętowych (między innymi do s/s „Sołdek”), turbin na parę wylotową, pomp okrętowych tłokowych i zębatych, wdrożonych na statkach typu rudowęglowce. Konsultant i weryfikator projektów urządzeń dla gdańskiej Stoczni Remontowej i innych. Autor opracowań naukowych, między innymi Okrętowe maszyny pomocnicze. Dział: sprężarki tłokowe okrętowe (1968) i skryptu Sprężarki wyporowe (1978). Członek organizacji naukowych, zawodowych i kombatanckich: Naczelnej Organizacji Technicznej, Koła Związku Bojowników o Wolność i Demokrację na PG (1970–1978), Stowarzyszenia Inżynierów i Mechaników Polskich.
Wyróżniony m.in. Medalem X-lecia PRL (1955), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1967), odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1971), Medalem 50-lecia Izb Morskich (1975).
Był żonaty z Cecylią (21 V 1915 – 26 X 1990), magistrem farmacji. Ojciec Grażyny (29 IV 1946 – 22 I 2009 Sopot), zamężnej Woźny, lekarza okulisty. Pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie.
