TAUBENFLIGEL WIKTOR, docent Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
WIKTOR TAUBENFLIGEL (13 XII 1909 Łódź – 8 X 1994 Vancouver, Kanada) lekarz chirurg, docent Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn kupca Arona i Sary Jachety z domu Kępińskiej, gospodyni domowej. Brat Dawida, Berka, Heleny, Loli i Guty.
W 1930 zdał egzamin dojrzałości w gimnazjum o profilu humanistycznym w Łodzi i rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu imienia Karola w Pradze. W 1932 wstąpił do Związku Studentów Lewicowych i Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej. Naukę kontynuował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Padwie (Włochy), w 1937 uzyskał tam doktorat z medycyny i chirurgii. W tym samym roku wyjechał do Hiszpanii, pracował jako lekarz wojskowy (pseudonim „Julio”) po stronie republikańskiej na froncie wojny domowej, wstąpił do Komunistycznej Partii Hiszpanii. W 1939 opuścił Hiszpanię, osadzony w obozie we Francji, po półrocznym pobycie zwolniony przy wsparciu angielskiego Czerwonego Krzyża. W ramach Międzynarodowego Korpusu Medycznego wyjechał do Chin, gdzie jako doradca sanitarny i lekarz chirurg brał udział w wojnie chińsko-japońskiej (znany w Chinach pod nazwiskiem Tao Weide). Podczas II wojny światowej początkowo służył w armii chińskiej, w latach 1942–1945 w armii USA w charakterze chirurga polowego w Birmie i w Indiach.
W 1945 powrócił do Polski, został członkiem Polskiej Partii Robotniczej. Do Gdańska przybył za zachętą razem z nim walczącego w Hiszpanii Grzegorza Korczyńskiego (zob. Urząd Bezpieczeństwa Publicznego i Służba Bezpieczeństwa). Od 1946 asystent w Klinice Chirurgicznej Akademii Lekarskiej w Gdańsku. W 1948 wyjechał do USA na stypendium naukowe związane z chirurgią plastyczną. Po powrocie awansował na stanowisko starszego asystenta. Pod koniec 1948 rozpoczął pracę w nowo powstałej III Klinice Chirurgicznej AMG. W 1949 wyjeżdżał na stypendia naukowe do ZSRR, Grecji oraz Albanii. W 1950, po nostryfikacji dyplomu z Padwy, Rada Wydziału Lekarskiego AMG, w oparciu o pracę doktorską Diatesi Emoragiche, nadała mu stopień doktora nauk medycznych. Od 1951 adiunkt kontraktowy. Od 1951 był opiekunem Studenckiego Koła Naukowego działającego przy III Klinice Chirurgicznej AMG. W 1952 ukończył specjalizację II stopnia z chirurgii.
W okresie walki z tzw. prawicowym odchyleniem i politycznej nagonki na niektóre osoby biorące udział w hiszpańskiej wojnie domowej (w tym Grzegorza Korczyńskiego), oskarżony dodatkowo o współpracę z Amerykanami, został w marcu 1953 aresztowany. Zwolniony we wrześniu 1954, między innymi po interwencji premiera Chin Zhou En-Laia, powrócił do pracy w III Klinice Chirurgicznej na stanowisko adiunkta. W 1955 był konsultantem na Oddziale Chirurgicznym Szpitala Powiatowego w Malborku. W 1956, w oparciu o dorobek badawczo-naukowy, nadano mu na AMG tytuł naukowy docenta w zakresie chirurgii.
W latach 50. XX wieku był sekretarzem oraz członkiem egzekutywy Komitetu Podstawowej Organizacji Partyjnej i sekretarzem Komitetu Uczelnianego PZPR. Dzięki jego staraniom powstała największa miejska przychodnia obwodowa w Gdańsku przy ulicy Wałowej, z tak zwaną Nocną Obsługą Chorych. W 1959 przebywał na stypendium naukowym w Instytucie Chirurgii Doświadczalnej Uniwersytetu imienia Humboldta w Berlinie, w 1961 w Klinice Chirurgii Dziecięcej i Ortopedii w Paryżu. W 1964 został kuratorem I Kliniki Chirurgicznej AMG. W tym samym roku wyjechał na trzymiesięczne szkolenie chirurgiczne do St. Bartholomeus Hospital w Anglii. W 1966 ponownie udał się na stypendium naukowe do Kliniki Chirurgicznej w Paryżu. W 1967 został kierownikiem Katedry i I Kliniki Chirurgicznej AMG. W 1968, ze względów politycznych i nagonki na Żydów ( marcu 1968), został zwolniony z pracy na uczelni i wyjechał do RFN, później wyemigrował do Kanady.
Zajmował się chirurgią plastyczną, urazową, gastroenterologiczną oraz jamy brzusznej. Należał do zespołu lekarzy, którzy pracowali nad pierwszym polskim rozrusznikiem serca. Do ważniejszych jego prac „okresu gdańskiego” można zaliczyć: Zator tętnicy krezkowej górnej („Polski Przegląd Chirurgiczny” 1966), Badania doświadczalne nad wszczepianiem psom elektrycznego rozrusznika serca własnej konstrukcji („Kardiologia Polska” 1965), Wagotomia w leczeniu krwotoków wrzodowych (w: Pamiętnik XLIV Zjazdu Chirurgów Polskich, Warszawa 1969).
W 1946 był współzałożycielem Gdańskiego Towarzystw Lekarskiego. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Towarzystwa Chirurgów Polskich. Odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy (1946), Odznaką Grunwaldzką (1947), Medalem za Naszą i Waszą Wolność (1956), Medalem 10-lecia Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej (1955), Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1956), Odznaką Honorową Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia (1958), odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1960), „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1961). Otrzymał też chińskie oraz amerykańskie odznaczenia wojenne.
Od 1947 żonaty był z Irenę z domu Dziewałtowską, ojciec Jerzego oraz Heleny. W 1955 rozwiódł się i sądownie przyznano mu opiekę nad potomstwem.
