SIKORSKI JERZY, działacz opozycji demokratycznej, honorowy obywatel Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
JERZY SIKORSKI (ur. 2 VII 1947 Gdańsk), działacz opozycji demokratycznej, honorowy obywatel miasta Gdańska. Syn Mikołaja i Lucyny z domu Pruszkowskiej. Absolwent Szkoły Podstawowej nr 43. Od 1 IX 1961 do 17 II 1965 pracował w Stoczni Północnej na stanowisku montera kadłubów. W 1964 ukończył Zasadniczą Szkołę Zawodową dla Pracujących Przemysłu Okrętowego w Gdańsku w zawodzie monter kadłubowy. Od 15 III 1965 do 8 X 1966 zatrudniony był jako ślusarz w Gdańskich Zakładach Elektronicznych Unimor. Od 17 X 1966 do 13 X 1969 pracował w charakterze ślusarza w Przedsiębiorstwie Hydrogeologicznym w Gdańsku. Od 3 X 1969 do 30 IX 1982 zatrudniony był w Gdańskiej Stoczni Remontowej na stanowisku montera maszyn i urządzeń okrętowych. W 1980 ukończył naukę w trzyletnim Technikum Mechaniczno–Elektrycznym dla Pracujących ( Centrum Kształcenia Zawodowego i Ustawicznego nr 1) o specjalności technik mechanik obróbki skrawaniem.
W Sierpniu ’80, od 15 tego miesiąca, był współorganizatorem strajku w Stoczni Remontowej, wszedł do liczącego ponad 80 osób zakładowego komitetu strajkowego. Po rezygnacji stoczniowców Stoczni Remontowej z udziału w rozmowach z wicepremierem rządu Tadeuszem Pyką w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku, był jednym z przedstawicieli tej stoczni, którzy udali się do Stoczni Gdańskiej i wpisali na listę Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego (MKS). Wybrany został do Prezydium MKS; 31 VIII 1980 był sygnatariuszem Porozumień Gdańskich.
Od 1 IX 1980 organizował struktury NSZZ Solidarność: wszedł do prezydium Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego NSZZ „Solidarność” w Gdańsku, wybrany został przewodniczącym Komitetu Założycielskiego NSZZ na Wydziale W–17 Stoczni Remontowej, a pod koniec 1980 przewodniczącym Komisji Zakładowej na W–17. W listopadzie 1980, nie do końca odnajdując się w działalności związkowo–biurokratycznej, zrezygnował z pracy w prezydium gdańskiego MKZ, w którym udzielał się, biorąc urlop bezpłatny w swoim zakładzie pracy (gdzie też o wiele lepiej zarabiał). Po wprowadzeniu stanu wojennego (13 XII 1981) został zatrzymany i internowany w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku, wyszedł na wolność 7 III 1982. W lipcu 1982 złożył podanie do Komendanta Wojewódzkiego MO w Gdańsku z prośbą o umożliwienie wyjazdu razem z żoną Jadwigą i córką Jolantą na pobyt stały do USA. Prośbę swą motywował m.in. utratą pracy przez żonę z powodu jego zaangażowania opozycyjnego oraz braku gwarancji „spokojnego życia i pracy w kraju”. We wrześniu 1982 cała rodzina wyjechała do Stanów Zjednoczonych. Nie wiadomo nic o dalszych losach.
Wraz z innymi sygnatariuszami Porozumień Gdańskich w 2000 został uhonorowany przez Radę Miasta Gdańska
tytułem honorowego obywatela miasta. Odznaczony był Srebrnym Krzyżem Zasługi (1981) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006).
