SÖHNER ADRIAN, lekarz
| < Poprzednie | Następne > |
ADRIAN SÖHNER (4 III 1666 Gdańsk – 19 V 1712 Gdańsk), lekarz. Syn pochodzącego z Heilbronn (koło Stuttgartu) Friedricha (1615 – 15 II 1687 Gdańsk), w 1643 pastora w Herrengrebbin (Grabinach Zameczku) pod Gdańskiem, w latach 1644–1647 kaznodziei w gdańskim Domu Poprawy na Zamczysku, następnie drugiego pastora w kościół św. Barbary, m.in. autora wiersza żałobnego, dołączonego do zbiorku wydanego po śmierci rektora Johanna Maukischa (1669), oraz jego drugiej żony Ursuli (ur. 1634), córki przybyłego z Rygi kupca i faktora królów Zygmunta III i Władysława IV, Caspra Wibera (Wiebersa) (pochowany w kościele Najświętszej Marii Panny (NMP) 16 VIII 1638). Brat aptekarza Gottfrieda (ur. ok. 1655), w 1664 ucznia gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, który 28 I 1683 otrzymał potwierdzenie kupieckiego obywatelstwa Gdańska jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli), Andreasa (ur. 1660) i kupca Nathanaela (17 VIII 1662 – 25 II 1701), od czerwca 1673 ucznia czwartej klasy Gimnazjum Akademickiego.
W grudniu 1678 także i on zapisany został do Gimnazjum Akademickiego, do klasy trzeciej, krótko przebywał na uniwersytecie w Królewcu. W 1687 przeniósł się do Lipska, gdzie studiował medycynę pod opieką profesora fizjologii i botaniki Augusta Bachmanna (1652–1723), u którego mieszkał. W 1692 słuchał wykładów na uniwersytetach w Hamburgu, Amsterdamie i Lejdzie. Na podstawie rozprawy o anginie w Lejdzie otrzymał stopień doktora medycyny. W dalszej podróży edukacyjnej odwiedził Anglię, powrócił do Niderlandów i przez Frankfurt, Augsburg i Tyrol dotarł do Wenecji. Z niej, drogą przez Monachium i Lipska, powrócił 10 VII 1693 do Gdańska.
W Gdańsku otworzył prywatną praktykę jako lekarz ogólny. Był w gronie miejscowych lekarzy, którzy własnymi żałobnymi utworami żegnali w 1700 gdańskiego doktora medycyny Ottona Dietricha Voegedinga. W 1702 został lekarzem w Domu Dobroczynności (Sierocińcu), w 1709, w trakcie trwającej epidemii, Rada Miejska mianowała go medykiem dla osób ubogich. 2 IX 1711, w trakcie przygotowań do wizyt u chorych, doznał paraliżu prawej strony ciała.
Od 28 XI 1695 żonaty był z Anną Barbarą, córką Abrahama Ohlhafa. Ojciec zmarłych w dzieciństwie (przed 1712) Anny Corduli (chrzest 17 XI 1697), Friedricha (chrzest 30 V 1699) i Johanny Charlotty, oraz Adriana Gottlieba i Catheriny Elisabethy (chrzest 14 IX 1709 – pochowana 8 XII 1727), od 1726 żony Ernsta Gotthilfa Dorne (1697–1753).
Jego bibliotekę sprzedano na publicznej licytacji w styczniu 1714.
Bibliografia:
Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814, wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. VI, s. 114.
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 203, 227, 236.
Vitae medicorum Gedanensium Ludwiga von Hammena i Valntina Shlieffa, wyd. Bartłomiej Siek i Adam Szarszewski, Gdańsk 2015, s. 181.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern, Königsberg 1834, s. 63, 75.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.-18. Jahrhundert, Klausdorf –Schwentine 1986–1992, Bd. 1, 420.
