RODZIEWICZ EWA, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
EWA RODZIEWICZ (ur. 1 XI 1939 Warszawa), pedagog, profesor ► Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Córka Władysława Wejsfloga (1901 Kijów – 1940 Starobielsk), inżyniera-leśnika, absolwenta Szkoły Głównej Gospodarstwa Wiejskiego w Warszawie, uczestnika wojny polsko-rosyjskiej w 1920, porucznika rezerwy Wojska Polskiego, w 1939 uczestnika kampanii wrześniowej, rozstrzelanego w Starobielsku, pochowanego w Charkowie, oraz Emilii z domu Stankiewicz (1912 Wasilków, woj. białostockie – 1983 Gdańsk), położnej.
W 1957 absolwentka Państwowego Liceum Ogólnokształcącego im. Henryka Sienkiewicza w Malborku, w 1959 Studium Nauczycielskiego w Gdańsku w zakresie fizyki, w 1964 studiów pedagogicznych w Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu. W latach 1964–1966 nauczycielka w Szkole Podstawowej nr 21 w Toruniu, w 1966–1967 w Liceum Pedagogicznym w Toruniu, w 1967–1968 w Wojewódzkiej Poradni Wychowawczo-Zawodowej w Gdańsku i w Liceum Pedagogicznym w Żukowie koło Gdańska.
Od 1968 asystentka w Instytucie Pedagogiki i Psychologii w ► Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku, od 1970 do emerytury w 2010 pracowała w Instytucie Pedagogiki UG. W latach 1971–1982 sprawowała opiekę naukową nad Studenckim Kołem Naukowym Pedagogów. Od 1974 doktor nauk humanistycznych w zakresie pedagogiki na podstawie rozprawy Wychowanie młodzieży nie uczącej się i nie pracującej w Stoczni Gdańskiej im. W. Lenina w Gdańsku (promotor: prof. ► Romana Miller. W 1991 odbyła staż naukowy w Instytucie Rozwoju Wsi i Rolnictwa w Warszawie, w 1993 przebywała na stażu w Departamencie Filozofii i Edukacji Uniwersytetu im. Karola w Pradze.
Od 1997 doktor habilitowana na podstawie cyklu rozpraw Perspektywa modernistyczna w pedagogice i jej przekraczanie. O nieprofesjonalnych i profesjonalnych wychowawcach i nietypowych wychowankach w okresie zmiany społecznej (przewód na Wydziale Studiów Edukacyjnych Uniwersytetu Adama Mickiewicza w Poznaniu). Od 2005 profesor UG. W latach 2002–2010 kierownik Zakładu Pedagogiki Ogólnej UG, od 2002 do 2008 zastępca dyrektora do spraw naukowych Instytutu Pedagogiki UG. Od 2010 do 2014 pracowała jednocześnie w Wyższej Szkole Humanistycznej im. Pawła Włodkowica w Iławie, od 2014 do 2017 profesor Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni.
Zainteresowania badawcze skupiła między innymi na problemach przekraczania modernistycznych uwikłań kondycji pedagogiki, praktyk wychowawczych, losów edukacyjnych młodzieży nie uczącej się i nie pracującej w zmiennym świecie, a także na „filozofii spotkania” wychowawców i wychowanków w złożonej rzeczywistości, śledziła przemieszczania znaczeń wychowawczych w historiografii europejskiej. W latach 1991–2008 projektantka i realizatorka ogólnopolskiego Programu badań podstawowych 08-17-1/3 Uniwersytetu M. Kopernika w Toruniu „Nieformalne i dewiacyjne formy wychowania".
Autorka między innymi artykułów i opracowań Problematyka oświatowo-wychowawcza „Gazety Toruńskiej” w latach 1867–1914 („Prasa Polska” 1987, nr 8), Próby interwencji wychowawczych w losy młodzieży nie uczącej się i nie pracującej (,„Studia Pedagogiczne”, 1976), Różnica, kontynuacja, neotradycjonalizacja – czyli o pewnych możliwościach uczenia się w okresach kryzysu i przesilenia formacji społecznych i cywilizacji (w: Kontestacje pedagogiczne, Kraków 1993), Wiedza – teorie—orientacje edukacyjne (Socjologia wychowania, Acta Universitatis Nicolai Copernici, Toruń 1994, z. 285), Perspektywa modernistyczna w pedagogice i jej przekraczanie. O nieprofesjonalnych wychowawczych i nietypowych wychowankach w okresie transformacji społecznej („Forum Oświatowe”, 1999, nr 1-2), O „wędrówce kształcącej” w humanistyce europejskiej, redukcja, otwieranie i przemieszczania znaczeń wychowawczych („Ars Educandi”, 4, 2004), Ku demokracji w sferze publicznej i dyskursie edukacyjnym. Polskie Towarzystwo Pedagogiczne, Oddział w Gdańsku wobec zmiany społecznej („Ars Edcucandi”, 5, Gdańsk, 2008), O metaforze „pais-ago” i przemieszczaniu znaczeń wychowawczych („Przegląd Pedagogiczny”, 2011, nr1), Uniwersytet dzisiaj – w oblężeniu myślowym i w uświadamianych alternatywach i zobowiązaniach (w: Historia, interpretacja, reprezentacja. Implikacje pedagogiczne, Gdańsk 2015), Tradycyjne kategorie pedagogiczne w ustawicznie zmieniającym się świecie (w: Humanistyczne ambiwalencje globalizacji. Zbiór studiów, Warszawa 2021).
Redaktorka rozpraw Od pedagogiki ku pedagogii (Toruń 1993), Inspiracje, otwarcia, krytyki w edukacji (Gdańsk 1995), Gdańskie rodowody pedagogiczne, geneza, kontynuacje, inspiracje, przemieszczania znaczeń wychowawczych (Gdańsk 2004), Teraźniejszość-ogólność-rekonwersje myślenia pedagogicznego (Gdańsk 2010), Wychowanie przez świat fikcyjny dla świata rzeczywistego (Gdańsk 2011), Więcej niż teatr. Sztuka zaangażowana i angażująca wychowawczo. Romany Miller inspiracje dla współczesnej pedagogiki (Gdańsk,2017).
Członkini Polskiego Towarzystwa Pedagogicznego (od 1981, w latach 1981–2008 przewodnicząca oddziału gdańskiego) i ► Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (od 1983). Odznaczona między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1984), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2009), odznaką ► „Za Zasługi dla Gdańska”. Żona Józef Rodziewicz (ur. 26 II 1944 Łuck), syna Jerzego, bratanka prof. ► Włodzimierza Rodziewicza, w latach 1969–2004 realizator programów ► Telewizji Polskiej w Gdańsku, między innymi 14-tu spektakli teatralnych.
