NAHORNY WŁODZIMIERZ, muzyk jazzowy, profesor Akademii Muzycznej
| < Poprzednie | Następne > |
WŁODZIMIERZ ANDRZEJ NAHORNY (ur. 5 XI 1941 Radzyń Podlaski), muzyk jazzowy, pianista, saksofonista, flecista, kompozytor i aranżer, profesor gdańskiej Akademii Muzycznej. Gry na pianinie nauczył się w domu rodzinnym. Po II wojnie światowej z rodziną zamieszkał w Kwidzynie, gdzie w 1955 ukończył klasę fortepianu w tamtejszej Państwowej Szkole Muzycznej I stopnia im. Feliksa Nowowiejskiego. Od jesieni 1955 w Sopocie, gdzie w 1959 ukończył średnią szkołę muzyczną w klasie klarnetu i na tym instrumencie w 1964 uzyskał absolutorium w sopockiej Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej (później w Gdańsku, Akademia Muzyczna Gdańsk).
W czasie studiów współpracował z teatrem „Bim-Bom” i teatrzykiem/kabaretem To-Tu „To Tu” (1958–1959). W 1959 założył własny zespół – kwartet Little Four, występował również z formacją North Coast Combo oraz jako klarnecista z zespołem jazzu tradycyjnego Tralabomba Jazz Band. W latach 1960–1961 grał także jako klarnecista w Orkiestrze Filharmonii Bałtyckiej. W 1962 zadebiutował na festiwalu Jazz Jamboree w Warszawie jako solista-saksofonista w big-bandzie Jana Tomaszewskiego. Od tego czasu występował na tym festiwalu przez 15 lat (1962–1977), głównie z sekstetem Andrzeja Trzaskowskiego. Jako pianista współpracował również z zespołami Ryszarda Kruzy i Alojzego Musiała (1963–1964). W 1965 założył własne trio, z którym po raz pierwszy wystąpił w tym samym roku na festiwalu Jazz nad Odrą we Wrocławiu. W 1967 współpracował z Teatrami: Dramatycznym, Powszechnym i Narodowym w Warszawie oraz Teatrem Wielkim w Łodzi, komponując muzykę do ich spektakli. W 1969 skomponował muzykę do filmu Dzień oczyszczenia w reżyserii Jerzego Passendorfera.
Jako flecista był muzykiem rockowej grupy Breakout (nagrał z nią trzy płyty, m.in.: Na drugim brzegu tęczy (1969) oraz 70a (1970)). W 1971 skomponował muzykę do sztuki Przyjdzie taki pod sam dom i... Erskine Caldwella w Teatrze Telewizji w reżyserii Gustawa Holoubka. W latach 1972–1973 towarzyszył w występach estradowych wokalistom – Mariannie Wróblewskiej, Łucji Prus i grupie Novi Singers.
Autor muzyki jednej z najpopularniejszych ballad polskiej muzyki rozrywkowej Jej portret (1973) oraz do wielu piosenek, takich jak Jak mało, jak dużo potrzeba (1975), Popłynę łódką (1976), Żaba story (1977), Księżyc nad Kościeliskiem (1981).
Łącząc jazz z muzyką poważną, stworzył nową jakość muzyki współczesnej, czerpiącej inspirację z wielu stylów i gatunków, np. na płycie Piosenki lwowskie (1996). Nagrał serię płyt z jazzową interpretacją twórczości: Karola Szymanowskiego (Mity, 1997), Fryderyka Chopina (Nahorny – Chopin: Fantazja polska, 2000) i Mieczysława Karłowicza (Nahorny – Karłowicz: Koncert, 2002) z gościnnym udziałem Konstantego Andrzeja Kulki i Janusza Strobla oraz Jana Kochanowskiego (Treny 2000 – Jan Kochanowski). 23 III 2003 Opera Bałtycka wystawiła premierę baletu Fantazja Polska w reżyserii Sławomira Gidela z udziałem jego sekstetu. Od 2005 wykładowca fortepianu jazzowego w Katedrze Jazzu i Muzyki Estradowej Akademii Muzycznej w Gdańsku. W 2009 doktoryzował się tamże w dyscyplinie instrumentalistyka na podstawie dysertacji Twórczość Chopina jako źródło inspiracji w muzyce jazzowej (promotorka: Regina Strokosz-Michalak). W 2012 uzyskał tytuł profesora sztuk muzycznych. Od 12 V 2023 doctor honoris causa Akademii Muzycznej w Gdańsku.
Występował m.in. w Belgii (2007, 2010), Austrii (1966, 1967), Danii (1966), Finlandii (1971), Wielkiej Brytanii (2001), Holandii (1970), Niemczech (1965–1969, 2002, 2010), Czechach (1966), Rosji (2002, 2003, 2008, 2009), Algierii (2002), Japonii (2005), we Francji (2004), Włoszech (2001, 2003, 2004), Chinach (2001), Litwie (2004), Bośni i Hercegowinie (2004), Rumunii (2002).
Członek Warszawskiego Społecznego Komitetu Poparcia Jarosława Kaczyńskiego w przedterminowych wyborach prezydenckich w 2010. Odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2011), Brązowym (2005) oraz Srebrnym (2010) Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”, Odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1974, 1986).
Laureat I nagrody solistycznej i zespołowej oraz III za kompozycję Zbyszek na festiwalu Jazz nad Odrą (Wrocław 1964), I nagrody na Światowym Konkursie Jazzu Nowoczesnego w Wiedniu (1966), I nagrody indywidualnej, II dla swojego tria oraz medalu otrzymanego z rąk Duke’a Ellingtona na Festiwalu Jazzowym w Wiedniu (1967), Nagrody Ministra Kultury i Sztuki za piosenkę Jej portret (do słów Jonasza Kofty) na X Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (1972), I nagrody na koncercie Premiery za Tango z różą w zębach (do słów Kofty) na XI Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (1973), Nagrody „Fryderyk 2000” w kategorii Jazzowy Muzyk Roku, Nagrody „Złotego Fryderyka” (2011), Nagrody honorowej za całokształt działalności artystycznej „Koryfeusz Muzyki Polskiej” (2020).
