MOERESIUS SAMUEL, lekarz
| < Poprzednie | Następne > |
SAMUEL MOERESIUS (Moersius, Moersÿ, Maeresius, Mörese, Möresius) (chrzest 21 I 1637 Gdańsk – pochowany 1 I 1682 Gdańsk), lekarz. Syn rektora szkoły św. Piotra i Pawła Johanna Georga Moeresiusa (1598 – 31 XII 1657 Gdańsk), m.in.
jednego z autorów, którzy zamieścili swoje pochwalne utwory w części wstępnej Selenographii Jana Heweliusza, mowy pochwalnej na cześć Jana Kazimierza z okazji zwycięstwa nad Tatarami i Kozakami w 1651; i jego poślubionej w 1620 pierwszej żony Reginy, córki Conrada Neubera (1563–1616), drugiego pastora kościołów św. Piotra i Pawła oraz św. Bartłomieja, którym z okazji ślubu wierszowanym utworem życzenia składał David Hartmannus (In honorem nuptiarum Johannis Georgii Moeresii et Reginae, Conradi Nuberi filiae).
Z bratem Gottfriedem (chrzest 10 IV 1635 w kościele Piotra i Pawła) w kwietniu 1654 zapisany został do gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, w którym pod przewodnictwem Lorenza Eichstädta (pod którego kierunkiem ukończył naukę w 1658) dwa razy prowadził dysputy (wydane drukiem w oficynie Davida Friedricha Rhetego), zaś pod kierunkiem Johanna Petera Titiusa wygłosił mowę De Doctrinae Gloria, Cui Arma, Et Laurea, Armorum felicitate parta, jure merito concedi…. Okolicznościowymi utworami dokumentował też wydarzenia w swojej rodzinie: w 1652 wierszem żałobnym uczcił śmierci matki (Trauer-Gedicht… Regina Neuberin; inny wiersz z tej okazji napisał także Johann Berg z Lipska), a rok później (1653) wierszem gratulacyjnym drugi ożenek ojca (De nuptiis secundis Joh. Georgii Moeresii cum Ursula Lofia Engelbrecht filia), w 1655 żałobnym utworem śmierć macochy (Seuffzer und Thränen, welche Joh. Georgius Moeresius bey dem Hintritt seiner Frau Ursula Loffsin vergossen hat). W 1654 był jednym z gratulujących profesorowi Gimnazjum Georgowi Neufeldowi jr zawarcia związku małżeńskiego z Elizabethą Bolner, rok później był autorem żałobnego utworu żegnającego Annę Bolner.
W latach 1658–1660 (od 1659 z bratem Gottfriedem) studiował teologię w Groningen, w trakcie tych studiów przez dwa miesiące podróżował po Anglii. W 1659 napisał wiersz żałobny (drukowany w Gdańsku) po śmierci Judithy, córki burmistrza Johanna Speimanna, wdowy po ławniku Renholdzie Cölmerze (1591–1655). Od 1662 studiował medycynę w Lejdzie, gdzie w 1664 na Wydziale Medycyny i Fizyki poprowadził dysputę inauguracyjną (Disput. Inaug. repraesentans Florilegium Quaestionum Medicarum) i w tym samym roku otrzymał stopień doktora medycyny. Po powrocie do Gdańska prywatny lekarz ogólny, w 1666 odmówił przyjęcia stanowiska profesora gimnazjum i fizyka (lekarza miejskiego) w Hamm (Nadrenia-Północna Westfalia). 5 VII 1672 wystarał się o potwierdzenie kupieckiego obywatelstwa Gdańska jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli). W 1676 opublikował jednostronicowy druk z anagramami z okazji koronacji króla Jana III Sobieskiego (Anagrammata in regis Poloniae Joannis III coronationem…).
Od ślubu w kościele Najświętszej Marii Panny (NMP) w 1668 żonaty był z Abigail (chrzest 25 VIII 1649 – pochowana 23 V 1727 w kościele NMP w grobie nr 19), córką kupca Daniela von Amstern (1615–1671) i Abigail z domu Sievert (1621–1678). Pozostawił trójkę dzieci: Johanna Daniela (chrzest 5 VII 1669), od 1696 żonatego, Reginę Abigail (chrzest 15 II 1672 – pochowana 19 IV 1717 wraz z matką), od 1 V 1708 żonę Johanna Georga Boye (1670–1717), oraz Samuela (chrzest 16 I 1674), od 24 I 1717 żonatego (po raz drugi) z Cathariną Gertrudą, córką Johanna Schlaubitza (brat złotnika Nathanaela Schlaubitza).
Pochowany 8 I 1682 w kościele św. Piotra i Pawła w grobie nr 97.
Bibliografia:
Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814, wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. VI, s. 483.
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 179.
Vitae medicorum Gedanensium Ludwiga von Hammena i Valntina Shlieffa, wyd. Bartłomiej Siek i Adam Szarszewski, Gdańsk 2015, s. 131–133.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 1, 9; 450; 3, 343, 376.
