MIESZKOWSKI BRONISŁAW, historyk sztuki, konserwator zabytków
| < Poprzednie | Następne > |
BRONISŁAW MIESZKOWSKI (Mora-Mieszkowski; 17 VI 1909 Nowy Targ – 6 V 1976 Gdańsk), historyk sztuki, muzealnik, kolekcjoner, konserwator zabytków. Syn Zygmunta (19 XI 1876 – 17 VII 1952 Gdynia) i Wacławy z domu Dąbrowskiej (27 IX 1878 – 7 VI 1997 Gdynia). W 1928 rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie, w 1931 odbył służbę wojskową, powrócił na UJ, ale już na historię sztuki. Podczas kampanii wrześniowej 1939 walczył w Morskim Pułku Strzelców, ranny w walkach pod Kosakowem od 14 września do 29 IV 1945 w niewoli niemieckiej. Po wyzwoleniu pracował do września 1946 początkowo w obozie przejściowym Delmenhorst pod Bremą, następnie był pracownikiem UNRRA. Po powrocie do kraju w latach 1946–1947 pracował w Państwowych Zbiorach Sztuki na Wawelu, ukończył też na UJ pracę magisterską, magister filozofii w dziedzinie historii sztuki.
W Gdańsku w okresie 1947–1951 zastępca wojewódzkiego konserwatora zabytków prof. Jana Borowskiego, 1951–1958 – wojewódzki konserwator zabytków. Tworzył składnice konserwatorskie, w tym oliwską, do których zwożono dzieła sztuki zdeponowane przez Niemców (1943–1944) na Żuławach i w okolicach Kartuz. Odwołany ze stanowiska konserwatora wojewódzkiego po sprzeciwie wobec projektu budowy ciepłowni w sąsiedztwie Żurawia (następnie obiekty Centralnego Muzeum Morskiego, obecnie nowa część muzeum). Wykładowca historii sztuki na Wydziale Architektury Politechniki Gdańskiej.
W latach 1958–1964 kierownik Pracowni Konserwacji Dzieł Sztuki w gdańskim oddziale Przedsiębiorstwa Państwowe Pracownie Konserwacji Zabytków. Od 1961 organizował wspólnie z Henrykiem Raczyniewskim i Tadeuszem Wilgą Muzeum Zamkowe w Malborku, będąc tam kustoszem i kuratorem zbiorów sztuki (1964–1975). Był członkiem Stowarzyszenia Historyków Sztuki, od 1965 członek Stowarzyszenia Miłośników Dawnej Broni i Barwy, w okresie 1973–1975 prezes pomorskiego oddziału tego Stowarzyszenia. Autor kilkunastu artykułów z zakresu konserwacji zabytków i dawnego oręża.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1969), odznaką „Za Zasługi dla Gdańska” (1960), złotą odznaką „Za Opiekę nad Zabytkami” (1970). Zwornik z jego podobizną, wykonany przez rzeźbiarza Tadeusza Godziszewskiego, widnieje na arkadzie kamienicy przy Długim Targu 25 wśród wizerunków innych zasłużonych dla odbudowy Gdańska osób. Był dwukrotnie żonaty, bezdzietny. Zmarł na raka, pochowany w grobie rodzinnym, m.in. z drugą żoną Ireną Otylią z domu Rygielską (28 II 1927 – 29 VII 2006), na cmentarzu Witomińskim w Gdyni.
