LOTNICTWO SANITARNE
| < Poprzednie | Następne > |
LOTNICTWO SANITARNE. W 1956 dokonano ujednolicenia strukturalnego polskiego lotnictwa sanitarnego: obszar kraju podzielono na Zespoły Sanitarne, podporządkowane Wojewódzkim Stacjom Pogotowia Ratunkowego. W powstałym Zespole Lotnictwa Sanitarnego Gdańska pierwszym pilotem został Karol Hempel, który w październiku 1956 przyprowadził z Warszawy pierwszy sanitarny samolot typu S-13. Kolejnym zatrudnionym pilotem był Edmund Piotrzkowski. Zespół stacjonował na ► lotnisku we ► Wrzeszczu. Początkowo dzielił hangar z eskadrą Wojsk Ochrony Pogranicza, następnie został przeniesiony do hangaru ► Aeroklubu Gdańskiego. Pierwszymi mechanikami w zespole byli Wiesław Dziura, Jerzy Radomski i Bogdan Żebrowski, od 1 III 1965 na miejsce Edmunda Piotrzkowskiego został przyjęty pilot Andrzej Brzuska.
Na początku lat 60. XX wieku zespół dysponował dwoma samolotami S-13, jednym PZL-101 Gawron i dwusilnikowym Super Aero-45. 1 XII 1966 do zespołu przyjęto pilota Eugeniusza Doroszewicza, a do personelu technicznego mechanika Mariana Brzezińskiego. Z końcem 1968 odszedł (z przyczyn zdrowotnych) Karol Hempel, 1 IV 1969 stanowisko pierwszego pilota objął Andrzej Brzuska. Od 1967 stan zespołu uzupełnił pilot Andrzej Rogóyski (w październiku 1967 ciężko ranny w wypadku samolotu sanitarnego pod Lipuszem, nie wrócił do zespołu). W grudniu 1967 zespół nawiązał współpracę z Urzędem Morskim w Gdyni, otrzymując do dyspozycji samolot l-200 Morava. W 1968 otrzymał drugi samolot PZL-101 Gawron, a w styczniu 1973 pierwszy śmigłowiec Mi-2 oraz samolot Jak-12a. Wraz z przeniesieniem lotniska komunikacyjnego do ► Rębiechowa Andrzejowi Brzusce udało się po negocjacjach uzyskać dla zlikwidowanego formalnie lotniska we Wrzeszczu status lądowiska przygodnego. Ostateczne przenosiny zespołu do nowego (wybudowanego według projektu architekta Eugeniusza Doroszewicza) hangaru w Rębiechowie, dzielonego jednak z innymi służbami dysponującymi jednostkami lotniczymi (Straż Graniczna, Urząd Morski), nastąpiły jesienią 1976.
W 2000 powołano ogólnopolskie Lotnicze Pogotowie Ratunkowe, jego bazy noszą nazwę HEMS (Helicopter Emergency Medical Service – Śmigłowcowa Służba Ratownictwa Medycznego). Gdańska HEMS w 2010 otrzymała śmigłowiec Eurocopter EC 135. 4 XI 2013 otwarto przy ul. Szybowcowej 37 nową (piątą w kraju), samodzielną już bazę (koszt budowy to ponad 5 mln zł), składającą się z ogrzewanego hangaru (powierzchnia ponad 700 m²) z elektryczną platformą (umożliwiającą szybkie wysuwanie helikoptera na zewnątrz), płyty postojowej, stacji paliw, zaplecza socjalno-operacyjnego i magazynów; 20 X 2014 oficjalnie zakończono drugi etap budowy (remont i doposażenie bazy). Loty helikoptera odbywają się do 130 km od bazy, w razie szczególnej konieczności również dalej; rocznie podejmowanych jest od 600 do 800 interwencji. W 2014 obsada składała się z siedmiu pilotów, pięciu ratowników, pięciu lekarzy i zespołu mechaników.
Jedną z najsłynniejszych akcji ratunkowych przeprowadzonych przez zespół była akcja z 24 XI 1994 po pożarze ► Hali Sportowo-Widowiskowej Stoczni Gdańskiej, kiedy to samolotami sanitarnymi przewożono ciężko poparzonych uczestników koncertu do szpitala w Siemianowicach Śląskich. Lądowisko dla helikopterów sanitarnych posiada ► Szpital Miejski na Zaspie i nowe centrum kliniczne ► Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego.
