KINA
| < Poprzednie | Następne > |
KINA. Za oficjalną datę narodzin kina przyjmuje się paryską projekcję filmu braci Augusta i Louisa Lumière z 28 XII 1895. Pierwsza projekcja ruchomych obrazów w Gdańsku odbyła się 10 miesięcy później, 20 X 1896 w ► Teatrze Wilhelma przy Langgarten 31A (ul. Długie Ogrody). Pokazy organizowały ekipy objazdowe. Według ksiąg adresowych w 1907 funkcjonowały w Gdańsku „Kinematograf” przy Brotbänkengasse 44 (ul. Chlebnicka) i „Teatr żywych fotografii” przy Langgasse 77 (ul. Długa), w 1908 pierwsze kino, które utrzymało się do 1945, „Passage-Theater” w Danziger Passage (Pasażu Gdańskim), łączącym Kohlenmarkt (► Targ Węglowy) z Dominikswall (ul. Wały Jagiellońskie). Przed 1914 powstawało kilka dalszych kin, których żywot z reguły był bardzo krótki, np. krótko działające od 1910 przy Holzmarkt (Targ Drzewny) kino „Eden”, czy „Apollo” przy Damm (ul. Grobla), „Corso” przy Langgasse (ul. Długa), „Kinephon-Theater” przy Brotbänkengasse (ul. Chlebnicka), „Saksonia” przy Jopengasse 2 (ul. Piwna) (zob. ► Frost rodzina), „Altstadttheater” przy Häkergasse (ul. Straganiarska), „Langfuhrer Kunst-Lichtspiele” we Wrzeszczu. Niekiedy kina nosiły tę samą nazwę, jak „Zentral-Lichtspiele” na ► Stogach i na ► Siedlcach.
Po 1918 nastąpił dalszy wzrost popularności kina, które pozyskiwało widzów z zamożnych grup społecznych. Jego właściwy rozwój miał miejsce w latach 30. XX wieku. W sezonie 1930/1931 liczba widzów wynosiła 2 113 943, w 1934/1935: 2 465 265. Pierwsza projekcja filmu dźwiękowego, Dzika orchidea, miała miejsce 24 XI 1930 w kinie „Rathaus”. W większości kin przestawiono się na projekcję filmów dźwiękowych; w 1934 w 3/4 gdańskich kin wyświetlano już filmy dźwiękowe. Repertuar gdańskich kin nie różnił się od programu kin w miastach niemieckich. Od 1933 gdańskie kina były wykorzystywane także do propagowania nazistowskich idei. Dotyczyło to i kronik filmowych oraz filmów dokumentalnych.
►Tabela: Najważniejsze kina w Gdańsku do 1945
►Tabela: Liczba kin w Gdańsku w latach 1921–1942
W wyniku działań wojennych w 1945 zniszczeniu uległa większość gdańskich kin. Pierwszy seans po II wojnie światowej odbył się 6 VII 1945 w kinie „Delfin” (przedwojenne „Roxy”, 1945-1952 „Polonia”). Lokalne władze upaństwowionej kinematografii podjęły starania o odbudowanie kinowej infrastruktury, przejmując i adaptując na potrzeby kin pomieszczenia pierwotnie o innym przeznaczeniu. W listopadzie 1945 uruchomiono kino „Światowid” (istniało do 1949) w adaptowanej sali dawnego ► Gimnazjum Polskiego przy ul. Augustyńskiego 1; w kwietniu 1946 w dawnej sali parafialnej kościoła ewangelickiego przy ul. Jaśkowa Dolina 14 otwarto ► kino „Bajka” (spór o lokal z wcześniejszym administratorem, Kościołem prawosławnym, zakończono w 1966). W marcu 1947 uruchomiono przy ul. Szymanowskiego 12/16 kino „Capitol” (następnie „Zetempowiec”, „Znicz”) w sali byłego ewangelickiego ► kościoła św. Pawła. W maju 1947 uruchomiono kino „Syrena” w Nowym Porcie, zastąpione 1 V 1953 przez kino „1 Maja”. W sierpniu 1950 otworzyło swoje podwoje kino „Przyjaźń”, zlokalizowane w świetlicy Wojewódzkiego Zarządu Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (WZ TPPR) we Wrzeszczu, ul. Sobótki 15 (od 1957 przy ul. Długiej 39/40).
W pierwszej połowie 1953 funkcjonowały w Gdańsku zaledwie 4 stałe kina. 1 XI 1953 uruchomiono największe na Wybrzeżu (około 1200 miejsc) kino „Leningrad” (od 1993 „Neptun”), odbudowane w miejscu dawnego kina „Tobis-Palast” przy ul. Długiej 57. Nazwa kina została narzucona przez ► Komitet Wojewódzki Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej w Gdańsku, choć w plebiscycie prasowym ► „Głosu Wybrzeża” zwyciężyła nazwa „Artus”. W kinie „Leningrad” odbywały się najbardziej reprezentacyjne imprezy filmowe (regionalne premiery filmów związanych z Wybrzeżem Gdańskim, spotkania z twórcami, od 1974 projekcje ► Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych (FPFF), słynne „Konfrontacje” i inne). 15 III 1955 na tej samej parceli uruchomiono kino „Kameralne” przeznaczone początkowo do prezentacji filmów krótkometrażowych, oświatowych i bajek dla dzieci, ale w tej formule nie zaakceptowane przez widownię (w 1984 do dwóch kin przy ul. Długiej 57 dodano niewielkie – 70 miejsc – kino „Helikon”). 20 X 1962 otwarto ostatnie zbudowane od podstaw kino państwowe „Kosmos” na Oruni (ul. Jedności Robotniczej 115, obecnie Trakt św. Wojciecha), choć planowano budowę dużego kina szerokotaśmowego „Zodiak” w Oliwie.
Sieć gdańskich kin podległych administracji państwowej uzupełniona była przez cały okres Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL) siecią kin pozapaństwowych (związkowych, społecznych lub wojskowych). Liczbę kin, ich status, instytucję zarządzającą, pojemność, kategoryzację oraz czas działalności przedstawiono w tabeli.
Najwięcej kin działało w 1. połowie lat 60. XX wieku: dziewięć państwowych („Leningrad”, „Kameralne”, „Bajka”, „Znicz”, „Delfin”, „1 Maja”, „Kosmos”, „Jagienka”, „Zorza”) oraz 11 pozapaństwowych („Drukarz”, „Żak”, „Przyjaźń”, „Zawisza”, „Tramwajarz”, „Motława”, „Wrzos”, „Włókniarz”, „Piast”, „Gedania”, „Panorama”), uzupełnionych kinem „Letnim” na ► stadionie Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji przy ul. Traugutta (1958–1962), pokazami w Domu Kultury na Oruni oraz w innych domach kultury (głównie za pomocą aparatury wąskotaśmowej 16 mm).
Do końca PRL pojawiły się cztery nowe obiekty: „Watra” w Domu Harcerza (1971), „Barkas” w ► Świbnie (kino istniało wcześniej, stało się „gdańskie” po włączeniu Świbna w granice administracyjne miasta w 1973), „Zaspa” (1982) oraz „Helikon” (1984). Nie zapobiegło to stopniowemu zamykaniu kin, zwłaszcza pozapaństwowych (w 1989 tych ostatnich było już tylko pięć) oraz technicznych degradacji wielu z nich, co było efektem powiększającego się globalnego deficytu kinematografii. W PRL kina podzielone były na kategorie (od tzw. zeroekranów aż do kategorii IV) według warunków lokalowych i wyposażenia technicznego kina. Wpływało to na obieg filmów (premierowymi były najczęściej „Leningrad” i „Znicz”), stan kopii (kina III i IV kategorii prezentowały zniszczoną już kopię, zwykle jedną na całe Wybrzeże Gdańskie) oraz cenę biletów (w tych ostatnich najniższą).
Po 13 XI 1981 (do 18 I 1982) działalność wszystkich kin została zawieszona z powodu wprowadzenia ► stanu wojennego. W dekadzie lat 90. XX wieku, wobec niekorzystnych dla rozwoju kin zmian strukturalnych (ekspansji indywidualnych kanałów odbioru filmów: magnetowidów, odtwarzaczy DVD oraz telewizji; spadku liczby widzów w kinach; zmian w społecznej praktyce chodzenia do kina), przy jednoczesnej degradacji infrastruktury gdańskich kin, nastąpiło stopniowe zamykanie dotychczas istniejących obiektów. Najdłużej istniały
„Znicz”, „Zawisza” (zamknięte w 2002) oraz „Bajka” (2003). W kompleksie kin „Neptun”-„Kameralne”-„Helikon” (sprzedanym w 2005 firmie Capital Park z przeznaczeniem na inwestycje pozakinowe) projekcje filmowe odbywały się do maja 2015. W grudniu 2000 doszło do ważnego wydarzenia w historii gdańskich kin: powstało pierwsze kino wielosalowe („Multikino”, 10 sal, 2771 miejsc), w roku 2003 otwarto „Kinoplex” (od 14 II 2009 „Helios”, 8 sal, 1712 miejsc) oraz „Cinema City Krewetka” (8 sal, 1871 miejsc).
Od 1957 istnieje zasłużone dla rozwoju kultury filmowej kino studyjne „Żak” (do 1999 przy ul. Wały Jagiellońskie 1, od 2001 przy al. Grunwaldzkiej 195/197), przy którym działa najstarszy do dziś istniejący w Polsce Dyskusyjny Klub Filmowy (DKF) im. Zbyszka Cybulskiego (powstały w 1956). Kino artystyczne promowane było także od 1984 przez Gdańskie Centrum Kultury Filmowej (kino „Kameralne” i „Helikon”, od 1993 wraz z „Neptunem” jako Gdańskie Centrum Filmowe), organizatora wielu imprez z zakresu propagowania kultury filmowej (m.in. Ogólnopolskiego Konkursu Wiedzy o Filmie).
O repertuarze kin gdańskich w PRL (państwowych i pozapaństwowych) decydował centralny dystrybutor-monopolista. Repertuar był wypadkową niezmiennej przez cały okres PRL funkcji propagandowej kina oraz doraźnych, uzależnionych od okresu historycznych aspektów społecznych (zapotrzebowanie widowni) i ekonomicznych (rentowność). Przez cały okres PRL na ekranach kin w nadmiarze prezentowano tzw. filmy zaangażowane, zwłaszcza z krajów demokracji ludowej i ZSRR, kosztem filmów zachodnich (artystycznych i rozrywkowych). Odbiciem tej tendencji były cykliczne przeglądy filmowe organizowane w gdańskich kinach m.in. z okazji: Międzynarodowego Święta Pracy (1 maja), rocznicy zakończenia II wojny światowej (9 maja), święta Odrodzenia Polski (22 lipca), rocznicy wybuchu II wojny światowej (1 września), rocznicy Wielkiej Rewolucji Październikowej (pierwsza dekada listopada) oraz innych pomniejszych (rocznica wyzwolenia Warszawy, dzień kobiet, urodziny Lenina, dzień Wojska Polskiego, dzień górnika i inne).
Ideologiczna funkcja repertuaru stała w sprzeczności z wymogami ekonomicznymi (realizacji odgórnie narzuconego planu wykonania usług kinowych oraz rentowności kin, z roku na rok coraz mniejszej), co było szczególnie odczuwalne w okresie 1960–1975, kiedy nadzór nad kinami gdańskimi sprawowała Wojewódzka Rada Narodowa (odpowiedzialna także za remonty obiektów), a repertuar narzucany był centralnie, zgodnie z ideologicznymi wymogami. Dzięki początkowej niechęci władz PRL do traktowania sztuki filmowej w kategoriach rozrywki, po październiku 1956 (zwłaszcza w latach 60. i częściowo latach 70. XX wieku) Polska (a w konsekwencji także i Gdańsk) miała jeden z najambitniejszych repertuarów filmowych w Europie. Filmy, które nie zostały dopuszczone na ekrany do szerokiej dystrybucji, prezentowane były podczas niezwykle popularnego przeglądu „Konfrontacje” (w Gdańsku głównie w kinie „Leningrad”, w latach 1974–1993).
Lokalną specyfikę repertuaru gdańskich kin wyznaczały uroczyste premiery filmów związanych z Gdańskiem i Wybrzeżem Gdańskim (► Gdańsk w filmie po 1945) oraz imprezy promujące kino polskie (FPFF, przeglądy: „Polskie debiuty filmowe”, „Młode kino polskie”). Repertuar gdańskich kin został mocno skomercjalizowany w latach 80. XX wieku (ekspansja tzw. Kina Nowej Przygody), kiedy rentowność stała się najważniejszym priorytetem ich działalności. Po transformacji ustrojowej, wobec dominacji multipleksów, problemem stał się dostęp widzów do kina artystycznego (obecnego w kinie „Żak” oraz w GCF), choć liczba sal w multipleksach skłania ich właścicieli do dywersyfikacji repertuaru.
