KENIG EUGENIUSZ, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
EUGENIUSZ KENIG (1 IX 1897 Łódź – 9 III 1970 Gdańsk), naukowiec, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn urzędnika bankowego Teodora (zm. 1950) i Olgi z domu Wolanek, brat Teodory, po mężu Markert (zm. 1927). W 1917 absolwent II Gimnazjum Filologicznego w Łodzi. W latach 1918–1920 służył w I Batalionie Saperów nr 1 im. Tadeusza Kościuszki w Warszawie, który uformowano m.in. ze studentów Politechniki Warszawskiej. Walczył w wojnie polsko-rosyjskiej jako sierżant. W 1925 ukończył Wydział Elektryczny Politechniki Warszawskiej z tytułem inżyniera elektryka. Do 1938 pracownik macierzystej uczelni. W 1932 zaprojektował tutaj pierwsze w Polsce laboratorium maszyn elektrycznych, a w latach 1933–1938 pełnił funkcję jego kierownika. Jednocześnie od 1925 do 1 VIII 1944 pracował w Elektrowni Warszawskiej jako kierownik biura projektów, w latach 1938–1939 był też nauczycielem na kursach zawodowych dla elektromonterów.
Od 26 II 1945 do 31 XII 1946 pracował w Związku Elektryfikacyjnym Międzykomunalnym Przemysłowego Okręgu Łódzkiego ZEMPOŁ. W latach 1945–1949 był pracownikiem Politechniki Łódzkiej, 1945–1947 kierownikiem laboratorium na Wydziale Elektrycznym, 1948–1949 kierownikiem Katedry Elektrotechniki Ogólnej. Od 1948 zatrudniony na stanowisku zastępcy profesora, od 1953 profesor kontraktowy, od 1955 docent.
W Gdańsku mieszkał od 1949, pracując na PG. W latach 1949–1967 pełnił funkcję kierownika Katedry Podstaw Elektrotechniki, 1964–1966 był opiekunem Katedry Miernictwa Elektrycznego, 1950–1951 prodziekanem, 1952–1958 dziekanem Wydziału Elektrycznego. Jednocześnie w latach 1950–1955 nauczał w Wieczorowej Szkole Inżynierskiej Naczelnej Organizacji Technicznej w Gdańsku. Od 30 IX 1967 na emeryturze.
Był specjalistą z zakresu maszyn elektrycznych i elektrotechniki ogólnej. Autor skryptu Objaśnienia do ćwiczeń laboratorium maszyn elektrycznych (1946) oraz kilku podręczników, m.in. Elektrotechnika ogólna, cz. I: Podstawy elektrotechniki (1956).
Członek m.in. Związku Pracowników Komunalnych i Instytucji Użyteczności Publicznej, Związku Nauczycielstwa Polskiego, Naczelnej Organizacji Technicznej (1945–1967), Stowarzyszenia Elektryków Polskich. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1938), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1956). Był żonaty bezpotomnie z nauczycielką muzyki, Marią z domu Opęchowską (1877 – 29 VI 1965 Gdańsk). Pochowani na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 277.
Politechnika Gdańska 1945–1970. Księga pamiątkowa, red. Barbara Mielcarzewicz, Gdańsk 1970, s. 213–214.
