KARNATH BRUNON, bokser, trener
| < Poprzednie | Następne > |
BRUNON KARNATH (4 III 1912 Lidzbark Warmiński – 30 III 1984 Sopot), bokser, trener. Karierę bokserską rozpoczął w wieku czternastu lat w Olimpii Grudziądz. Jako zawodnik stoczył 46 walk: 35 wygrał, trzy zremisował, osiem przegrał; większość z nich stoczył pod pseudonimem (jako uczeń szkoły średniej nie mógł uprawiać sportu). Nauki trenerskie pobierał w szkołach boksu zawodowego, między innymi w Wiedniu i Innsbrucku (Austria). W latach 1937–1939 był trenerem bokserów Gedanii Gdańsk. W 1938 ukończył kurs trenerski w Poznaniu pod kierunkiem Feliksa Stamma i podjął się roli trenera bokserów Bałtyku Gdynia. W 1939, tuż przed wybuchem wojny, opuścił Wybrzeże, w 1945 powrócił jako żołnierz I Batalionu Morskiego.
W kwietniu 1945 został trenerem bokserskiej sekcji Floty Gdynia, w maju zespół stoczył pierwszy towarzyski mecz z Gedanią Gdańsk. Zdemobilizowany w 1946, pracował jako zastępca inspektora nabrzeży i oficer nawigacyjny Kapitanatu Portu w Gdańsku. Był współorganizatorem i trenerem sekcji bokserskiej w reaktywowanym w 1945 klubie Kotwica Gdynia, z którą w 1946 przeszedł do Milicyjnego Klubu Sportowego Gdynia. W sezonie 1946/1947 doprowadził drużynę do tytułu wicemistrza Polski. W 1948 z sekcją bokserską przeszedł do nowo tworzonego pionu sportowego Gwardii, jednak z powodu braku sal w Gdyni zespół rozgrywał spotkania w Gdańsku, dając początek klubowi Gwardia Gdańsk (następnie Wybrzeże Gdańsk). Jako trener gdańskiej Gwardii pracował do 1955, doprowadzając zespół do tytułu wicemistrza Polski w sezonach 1947/1948, 1949/1950 i 1952/1953.
W 1955 został członkiem Rady Trenerów Polskiego Związku Bokserskiego (PZB), miał pod opieką okręgi bydgoski i poznański. W tym roku trenował też pięściarzy SV Dynamo Berlin, w 1956 w ośrodku w Jastrzębiej Górze jako trener koordynator szkolił kadrę pięściarzy Bułgarii. W 1957 wszedł do tzw. Kolegium Trenerów (zastąpiło Radę Trenerów), w latach 1957–1960 był przewodniczącym Wydziału Wyszkolenia PZB i rzecznikiem do spraw bokserskich przy Polskim Komitecie Olimpijskim. W 1957 trener grupy polskich bokserów startujących w Moskwie i sekundant reprezentantów okręgu gdańskiego na Mistrzostwach Polski (podczas nich doszło do jego głośnego konfliktu z trenującym wówczas Gedanię Zygmuntem Chychłą, który otrzymał roczny zakaz sekundowania reprezentacji Gdańska).
W latach 1957–1959 pracował jako II oficer w bazie zdawczo-odbiorczej Stoczni Gdańskiej. Między 1959 a 1963 wraz z Brunonem Skierką był trenerem bokserów Polonii Gdańsk, z którymi awansował do I ligi i w sezonie 1959/1960 zdobył tytuł drużynowego wicemistrza Polski. W latach 1970–1971 trener bokserów drugoligowego Stoczniowca Gdańsk, wprowadził zespół do I ligi. Wieloletni członek Zarządu Gdańskiego Okręgowego Związku Bokserskiego.
Został odznaczony między innymi Medalem 100-lecia Sportu Polskiego, odznaką „Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej”, Złotą Odznaką Polskiego Związku Bokserskiego, Medalem XV-lecia Sportu w Gdańsku (1960), pośmiertnie medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018). Wychował wielu pięściarzy, między innymi Aleksego Antkiewicza, Zenona Stefaniuka, Mariana Sowińskiego, Bolesława Iwańskiego, Antoniego Szymankiewicza.
Żonaty był z Gertrudą (4 IV 1923 – 22 I 2012), córką pracownika PKP Romana Colbe (28 II 1886 – 15 I 1944 obóz w Dachau) i tenisistki Gedanii Gertrud z domu Kinder (1888–1963), między innymi siostrą Elżbiety, żony boksera Jana Biangi. Ojciec Ewy zamężnej Sikorskiej (29 X 1947 – 20 VII 2021) i Krystyny. Pochowany w rodzinnym grobie na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie.
