FOTYGA ANNA ELŻBIETA, polityk
| < Poprzednie | Następne > |
ANNA ELŻBIETA FOTYGA z domu Kawecka (ur. 12 I 1957 Lębork), polityk. Córka lekarzy, chirurga Jerzego (zm. 3 I 2018) i Krystyny. Od 1965 mieszkała z rodzicami w Gdańsku, ukończyła III Liceum Ogólnokształcące, a następnie handel zagraniczny na Wydziale Ekonomiki Transportu Uniwersytetu Gdańskiego (1981). Odbyła staże podyplomowe w Departamencie Pracy Stanów Zjednoczonych, Cornell University w Nowym Jorku (1991), Federalnym Biurze Mediacji i Arbitrażu USA, uczestniczyła w programach podyplomowych organizowanych przez Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju (1995) oraz przez Krajową Szkołę Administracji Publicznej wspólnie z duńską szkołą Administracji Publicznej (2000). Ukończyła podyplomowe studia z zakresu zarządzania służbą zdrowia w Międzynarodowej Szkole Menedżerów w Warszawie.
Do wybuchu stanu wojennego 13 XII 1981 pracowała jako wolontariuszka Komisji Krajowej NSSZ „Solidarność” w Gdańsku, następnie jako stażystka i analityk w jej dziale zagranicznym. Po urodzeniu dwójki dzieci, wychowując je w domu, dorabiała nauczaniem języków obcych. W latach 1987–1989 była redaktorką wydawnictw niezależnych, od 1989 do 1991 pracownicą, a następnie kierowniczką Biura Spraw Zagranicznych Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”, stając się bliską współpracownicą Lecha Kaczyńskiego.
Jednocześnie od 1987 do 1989 zasiadała w zarządzie spółki Modem, w latach 1992–1995 pracowała jako specjalistka ds. promocji w spółce Przekaz (będącej współwłaścicielem „Dziennika Bałtyckiego” i „Wieczoru Wybrzeża”). Zajmowała się też projektami Banku Światowego, m.in. w latach 1994–1997 w Gdańskim Przedsiębiorstwie Energetyki Cieplnej (GPEC). W 1997 była ekspertem Międzynarodowej Organizacji Pracy. W latach 1998–2002 pełniła funkcję wiceprzewodniczącej Naczelnej Rady Nadzorczej Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Była doradcą w sprawach integracji europejskiej prezesa Urzędu Nadzoru Ubezpieczeń Zdrowotnych, doradcą do spraw międzynarodowych (1999–2000), a następnie p.o. dyrektora Departamentu Spraw Zagranicznych w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów za rządów premiera Jerzego Buzka (2000–2001).
Od 2001 członkini Prawa i Sprawiedliwości (PiS). W 2002 została wybrana do Rady Miasta Gdańska z PiS. W wyniku koalicji Platformy Obywatelskiej (PO) z PiS, z poparcia Lecha Kaczyńskiego, mianowano ją na stanowisko wiceprezydenta Gdańska – odpowiadała za politykę gospodarczą miasta i fundusze unijne. Funkcję tę pełniła do złożenia dymisji 12 I 2004 (w wyniku konfliktu z prezydentem Pawłem Adamowiczem).
Od 2004 członkini Rady Politycznej PiS. Od czerwca 2004 eurodeputowana po wyborze do Parlamentu Europejskiego z list PiS w okręgu pomorskim (uzyskała 25 994 głosów); do 22 XI 2005 była członkinią rozszerzonego prezydium Komisji Spraw Zagranicznych (AFET). Mandat europosła wygasiła, od 23 XI 2005 obejmując stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. Od 9 V 2006 do 16 XI 2007 była ministrem spraw zagranicznych w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego. Od 7 IX 2006 do 20 V 2010 z nominacji prezydenta Lecha Kaczyńskiego członkini Rady Bezpieczeństwa Narodowego. Jednocześnie od 29 XI 2007 do 20 VIII 2008 szefowa Kancelarii Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej (RP) Lecha Kaczyńskiego. Od sierpnia 2009 do sierpnia 2010 szefowa misji Międzynarodowej Organizacji Pracy w Tbilisi, złożyła dymisję w proteście przeciwko polityce władz PO i Polskiego Stronnictwa Ludowego w sprawie Gruzji. W latach 2010–2011 doradca prezesa PiS do spraw międzynarodowych.
W 2011 z powodzeniem startowała z list PiS do Sejmu RP VII kadencji z okręgu gdańskiego (uzyskała 24 662 głosów), w trakcie trwania kadencji członkini delegacji do Zgromadzenia Parlamentarnego NATO, wiceprzewodnicząca Sejmowej Komisji do spraw Unii Europejskiej. Od 2012 do 2021 wiceprzewodnicząca Zarządu Sojuszu Europejskich Konserwatystów i Reformatorów (AECR) w Parlamencie Europejskim (PE). 25 V 2014 z listy PiS ponownie wybrana do PE, uzyskała 56 677 głosów, 27 maja złożyła mandat posła RP, od 7 lipca przewodnicząca podkomisji bezpieczeństwa i obrony (SEDE). W 2019 po raz kolejny wybrana z listy PiS z okręgu pomorskiego posłem do PE (otrzymała 160 517 głosów). W marcu 2020 jako jedyna przedstawicielka Europy Środkowo-Wschodniej wybrana została do 10-osobowej tzw. „grupy mędrców’, mających pracować nad reformą NATO. W 2023 autorka ponadpartyjnego i ponadnarodowego programu „Saving our seas”, dzięki któremu w budżecie Unii Europejskiej zarezerwowano środki finansowe służące oczyszczeniu Morza Bałtyckiego z zalegającej dawnej amunicji. W 2004 bezskutecznie (z listy PiS-u) ubiegała się o mandat do PE (otrzymała 57 647 głosów). Do 11 I 2024 była przewodniczącą rady społecznej Siódmego (7.) Szpitala Marynarki Wojennej.
W 2009 odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu „Za Zasługi dla Litwy”, w 2022 ukraińskim orderem „Za zasługi” III klasy.
