FIGH BENEDICT, diakon kościoła NMP
| < Poprzednie | Następne > |
BENEDICT FIGH (Fick, Ficke, Ficken, Figk, Figke) (31 III 1631 Gdańsk – 7 V lub 17 X 1693 Gdańsk), diakon kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP). Pochodził z rodziny wywodzącej się od Loren(t)za (1486 Prusy – 1544 Gdańsk) przybyłego do Gdańska na przełomie XV/XVI w. probierza menniczego, ławnika (od 1526) i rajcy (od 1528). Syn kupca Benedicta (zm. 1638) i poślubionej przez niego 27 IV 1627 Elizabeth (II) (pochowana 15 VIII 1680 w wieku 72 lat w grobie ojca), córki Joachima Hackego (ok. 1574 – pochowany 6 VI 1643 w kościele NMP pod płytą nagrobną nr 299) i Elisabeth von Hußen (pochowana 12 II 1647 wraz z mężem). Po śmierci pierwszego męża Elizabeth (II) powtórnie wyszła za mąż za pastora kościoła św. Jana Johanna Jacoba Cramera (1 III 1638). Benedict miał bliźniaka Joachima (zm. 1690, pochowany w grobie brata), który był ojcem pastora Joachima Figha.
W kwietniu 1648 zapisany został do Gimnazjum Akademickiego, które zakończył mową De linuis. Od maja 1651 studiował w Królewcu pod kierunkiem Celestyna Myślenty (27 III 1588 Kuty koło Węgorzewa – 20 IV 1653 Królewiec), jednocześnie pastor katedry w Królewcu. Szybko powrócił do Gdańska, a w 1653 – w towarzystwie Constantego Cramera (syna drugiego męża matki, pastora Johanna Jacoba) – udał się do Kopenhagi. W 1654 zapisał się na uniwersytet w Rostocku, słuchał wykładów z historii Kościoła, zgłębiał język hebrajski. Po przenosinach na uczelnię w Gießen brał udział w dysputach o utraconych księgach Pisma Świętego (Die libris s. Scripturae deperdits) oraz o synkretyzmie religijnym, tam też uzyskał magisterium. W 1658 powrócił do Gdańska, choć nosił się z zamiarem ukończenia doktoratu z teologii. Autor wierszy żałobnych pisanych po śmierci Friedricha Schoeningiusa (1658), Adelgundy, córki pastora Johanna Jacoba Cramera (drugiego męża matki), żony Johanna Botsacka (1659), Friedricha Schrödera (1660), lekarza Ernsta Gottfrieda Heysego.
W kolejnych latach podjął studia lingwistyczne do Holandii, a także pół roku spędził w Anglii, gdzie przełożył na niemiecki pracę Die alte Anabapst und neue Quäcker (Starzy anabaptyści i nowi kwakrzy). Do Gdańska powrócił ostatecznie w 1661. W początkach grudnia tego roku zweryfikowany został jako kandydat przez Ministerium Duchowne i został diakonem w kościele NMP. W 1680 był autorem wiersza żałobnego po śmierci drugiego pastora tego kościoła Abrahama Heysego.
Żonaty był od 1661 z Constantią (pochowana 11 V 1712 w wieku 71 lat przy mężu). Ojciec siedmiorga dzieci chrzczonych i chowanych w kościele NMP: Euphrosyny Elisabety (29 X 1663); Corduli Constancii (8 XII 1664 – pochowana (przy rodzicach) 3 X 1720); Philipiny Concordii (27 XII 1667 – pochowana (przy rodzicach) 15 II 1725); Anny Levinii (chrzest 22 VII 1670); Anny Benigny, zaślubionej w kościele NMP 29 XI 1712 przez Georga Christiana Lehmanna (pochowany tamże 11 IV 1752 w wieku 68 lat w grobie nr 437); Adelgundy Renaty (chrzest 11 II 1681 – przed 5 V 1729), od ślubu tamże 1 VI 1717 pierwszej żony Jacoba Skurkego, z którym miała ochrzczonego tamże 21 IV 1718 syna Jakoba Benedicta; a także Adelgundy Concordii (pochowana 19 II 1756 przy rodzicach w wieku 83 lat), od 1693 żony Carla Griewego, matki jego syna Carla (zm. 1739).
Pochowany 20 V lub X 1693 w kościele NMP pod płytą nagrobną nr 65. W tym samym roku w wydawnictwie Davida Rhetego ukazały się żegnające go utwory kolegów i znajomych (Das Gedachtniss im Seegen des St. Bened. Figken.
Bibliografia:
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 160.
Freytag Herrmann, Geschichte des Kirchspiels Stüblau im. Danziger Werder, „Zeitschrift des Westpreussischen Geschichtsvereins” 1912, H. 54, s. 182–183.
Nadolski Bronisław, Wyjazdy młodzieży gdańskiej na studia zagraniczne w XVII wieku, „Rocznik Gdański” 1965, t. 24, s. 208.
Praetorius Ephraim, Dantziger-Lehrer Gedächtniβ…, Danzig und Leipzig, s. 3, 31, 37.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern, Königsberg 1834, s. 36, 110.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 1, 172, 419; 2, 324, 340; 3, 210; 4, 174.
Zdrenka Joachim, Urzędnicy miejscy Gdańska w latach 1342–1792 i 1807–1814, t. II, Gdańsk 2008, s. 97.
