BECHLER KARL, sportowiec, pedagog
| < Poprzednie | Następne > |
KARL BECHLER (14 II 1886 Gdańsk – 29 III 1945 Gdańsk), sportowiec, pedagog. Maturę zdał w Gdańsku. Od 1903 występował jako piłkarz Fußballclub Danzig, od 1905 reprezentował ten klub pod nazwą Ballspiel- und Eislaufverein-Verein Danzig (BuEV) także w lekkiej atletyce jako sprinter, skoczek w dal i oszczepnik, wygrywając m.in. 10 lipca tego roku w składzie sztafety 4 x 100 m z reprezentacją Królewca. Studiował germanistykę i współczesne języki obce w Gryfii (Greifswald), Berlinie i Królewcu, gdzie na Albertynie obronił rozprawę doktorską dotyczącą słowotwórstwa angielskiego (1909).
Podczas studiów w Berlinie był jednym z filarów tamtejszej Teutonii, jako zawodnik Akademischer Sportclub Königsberg w 1908 ustanowił rekord świata w biegu na 60 m (7,2 sekund) i był uczestnikiem letnich igrzysk olimpijskich w 1908 (Londyn) w biegu na 100 m (odpadł w pierwszej rundzie kwalifikacyjnej z czasem 11:4, lepszym od zwycięzców niektórych innych biegów eliminacyjnych) i w rzucie oszczepem (w grupie finałowej zajął VIII–XVI miejsce (rezultaty powyżej VII. miejsca nieznane), przegrywając tylko ze Skandynawami). Występował w wielu zawodach międzynarodowych i krajowych, np. w Baltische Meisterschaft (Mistrzostwa Bałtyckie). Zwyciężał m.in. w skoku w dal i w rzucie oszczepem. Jako sierżant rezerwy Infanterie Regiment Nr 128 (128. gdański pułk piechoty) był też gwiazdą pierwszych wojskowych zawodów sportowych w Gdańsku 5 VII 1913. Jego rekordy życiowe budzą do dziś szacunek w lekkoatletycznym środowisku: 11,1 s na 100 m (1913), 6,10 m w skoku w dal, 12,20 m w trójskoku, 1,72 m w skoku wzwyż czy 49,90 m w rzucie oszczepem (1913).
Po studiach nauczyciel w Królewskim Gimnazjum Katolickim w Konitz (Chojnice), gdzie uczył przede wszystkim języka angielskiego, uczestnicząc także w licznych zawodach sportowych. Działał też jako organizator i sędzia zawodów lekkoatletycznych, przewodniczył towarzystwu gimnastycznemu. Od 1913 starszy nauczyciel (Oberlehrer). Podczas I wojny światowej walczył na froncie wschodnim, dwukrotnie ranny, odznaczony Krzyżem Żelaznym. Po powrocie z frontu włączył się w Chojnicach w nurt działalności paramilitarnej, od 18 I 1919 jako kapitan rezerwy dowódca Straży Obywatelskiej powołanej przez chojnicką Radę Robotniczą i Żołnierską, w sile 150 ludzi w trzech kompaniach, 6 lutego przemianowaną na „Reserve Grenzschutz Ost” Kompagnie Konitz. Po wcieleniu Chojnic do II Rzeczypospolitej (31 I 1920) wrócił do rodzinnego Gdańska.
W 1921 nauczał języków obcych w starszych klasach Marienschule. Od 1 X 1926 do marca 1945 jako radca szkolny (Studienrat) był dyrektorem Państwowego Gimnazjum i Szkoły Realnej przy Weidengasse 1 (ul. Łąkowa). Animator sportu w II Wolnym Mieście Gdańsku, kierował Danziger Verkehrszentrale (DVZ; Gdańska Centrala Informacyjna, organizacja, która jako pierwsza w historii Gdańska miała za zadanie profesjonalnie i długofalowo promować miasto, a także obsługiwać ruch turystyczny), z jego inicjatywy powstała jej filia w Londynie. Został zwolniony z tej posady po dojściu do władzy NSDAP z powodu żydowskiego pochodzenia żony. W latach 1932–1936 członek Rotary Club Danzig. Członek zarządu stowarzyszenia kulturalnego Freie Volksbühne (Wolna Scena).
Jako filolog i aktywny sportowiec zajmował się leksyką sportową, z której zakresu publikował artykuły w specjalistycznych periodykach.
Zamieszczał recenzje teatralne i literackie w „Danziger Zeitung”, autor powieści Der vergessene Regenschirm (Zapomniany parasol, 1920) i Anna Dorothea. Aus den hinterlassenen Papieren meines Urgroßvaters (Anna Dorota. Z dokumentów po moim pradziadku), dobry rysownik.
Żonaty był z Iską, ojciec Anneliese (Lee) zamężnej Short (zm. 16 I 2001 Bradgate Arms (Toronto, Kanada)), Dorothei zamężnej Hamilton i Eriki zamężnej Tuchändler. Zginął od odłamka pocisku w piwnicy mieszkania służbowego w domu przy Langgarten 14 (ul. Długie Ogrody).
