WOJEWSKI ANTONI ALFONS, doktor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
ALFONS ANTONI WOJEWSKI (19 V 1912 Gościcino, województwo gdańskie – 3 XI 1992 Warszawa) lekarz ze specjalizacją I i II stopnia z zakresu chirurgii ogólnej oraz I stopnia z zakresu urologii, doktor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG)). Syn Józefa Wojewskiego, właściciela ziemskiego, i Marii z domu Willi. Miał ośmioro rodzeństwa: Franciszkę, Jadwigę, Walerię, Pawła, Stefana, Romana, Grzegorza i Józefa.
W 1919 rozpoczął naukę w Szkole Powszechnej w Gościcinie. Od 1923 kontynuował naukę w Gimnazjum Klasycznym w Wejherowie. W 1932 zdał tam egzamin dojrzałości. Służbę wojskową odbył w Szkole Podchorążych Kawalerii w Grudziądzu, uzyskując stopień wojskowy podporucznika rezerwy. Służył tamże w 18. Pułku Ułanów. W 1933 rozpoczął studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. Od 1937 do 1938 pracował w Zakładzie Anatomii Patologicznej tej uczelni na stanowisku młodszego asystenta, a następnie – do czasu wybuchu II wojny światowej – w Klinice Chirurgii Uniwersytetu Poznańskiego na stanowisku asystenta kontraktowego. Podczas studiów należał do związku Bratniej Pomocy Studentów Uniwersytetu Poznańskiego, Koła Medyków i Akademickiego Koła Pomorzan. W 1939 ukończył studia lekarskie i otrzymał dyplom lekarza.
Po wybuchu II wojny światowej został zmobilizowany do wojska. Po zajęciu Poznania przez Niemców otrzymał zgodę władz na podjęcie pracy w Oddziale Chirurgicznym Szpitala Miejskiego w Gdyni na stanowisku asystenta. W 1940 został oddelegowany do pracy w Oddziale Chirurgii i Ginekologii Szpitala Powiatowego w Wejherowie. Był członkiem tajnej organizacji Polska Żyje, a od 1942 należał do tajnej organizacji Gryf Pomorski. W 1943 został aresztowany przez Gestapo i przewieziony do obozu Stutthof, gdzie pełnił funkcję obozowego lekarza. W 1945 udało mu się stamtąd zbiec.
Po zakończeniu II wojny światowej, jeszcze w 1945, ukończył specjalizację I stopnia z zakresu chirurgii ogólnej. W tym samym roku został członkiem Komitetu Obywatelskiego w Wejherowie. Rozpoczął tam prace organizacyjne nad utworzeniem Szpitala Powiatowego. Również w 1945 został dyrektorem i ordynatorem Oddziału Chirurgicznego i Ginekologicznego Szpitala Miejskiego w Pucku. Pracował wówczas równolegle w Szpitalu Powiatowym w Wejherowie.
W 1946 na podstawie rozprawy doktorskiej, noszącej tytuł Stan sanitarny i organizacja pomocy lekarskiej w obozie koncentracyjnym Stutthof w latach 1943 do 1945, otrzymał stopień doktora nauk medycznych. Jeszcze w tym samym roku został służbowo przeniesiony do pracy w Szpitalu Powiatowym w Kwidzynie. Pełnił tam funkcję dyrektora i ordynatora Oddziału Chirurgicznego i Ginekologicznego. W 1949 wyjechał do Gdańska i rozpoczął pracę w I Klinice Chirurgicznej Akademii Lekarskiej, na stanowisku starszego asystenta. W tym samym roku został aresztowany przez Urząd Bezpieczeństwa Publicznego i zawieszony w obowiązkach asystenta. W więzieniu spędził rok. W 1951 powrócił do pracy na uczelni (wówczas AMG), zostając lekarzem dyżurnym w Izbie Przyjęć i starszym asystentem. W 1953 ukończył specjalizację II stopnia z zakresu chirurgii ogólnej. W tym samym roku, w związku ze zmianami organizacyjnymi, rozpoczął pracę w Klinice Urologicznej AMG, na stanowisku starszego asystenta. Po włączeniu Kliniki Urologicznej do III Katedry Chirurgii – piastował w tej drugiej stanowisko starszego asystenta Oddziału Urologicznego. W 1954 ukończył specjalizację urologiczną I stopnia i otrzymał stanowisko adiunkta w III Katedrze i Klinice Chirurgii Ogólnej AMG. Pełnił również funkcję konsultanta wojewódzkiego do spraw urologii i członka Krajowego Zespołu Specjalistycznego. W 1955 został dyrektorem Państwowego Szpitala Klinicznego nr 3 w Gdańsku. W sierpniu został oddelegowany do pracy w II Klinice Chirurgicznej Pomorskiej Akademii Medycznej imienia Karola Świerczewskiego w Szczecinie, gdzie kierował nowo powstałym Oddziałem Urologicznym. W 1961, na podstawie rozprawy habilitacyjnej W sprawie rozpoznawania raka stercza, nadano mu stopień doktora habilitowanego nauk medycznych.
W 1962 był założycielem, a później kierownikiem Kliniki Urologicznej Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie. W latach 1962–1968 dziekan Wydziału Lekarskiego tej uczelni. W 1964 odbył staże naukowe w klinikach urologicznych w Paryżu i Lyonie. Rok później utworzył Oddział Urologiczny dla dzieci w Państwowym Sanatorium Neuropsychiatrii Dziecięcej w Nowym Czarnowie. Jeszcze w tym samym roku zainicjował Dzień Urologiczny w Kołobrzegu. Odbył również staże naukowe w szpitalach: St Philip’s w Londynie, General Hospital w Newcastle. W 1966 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego. W tym samym roku zorganizował X Zjazd Naukowy Polskiego Towarzystwa Urologicznego w Szczecinie. W 1972 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W latach 1967–1974 był prorektorem do spraw klinicznych w Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie. Po kolejnych zmianach organizacyjnych uczelni i przyłączeniu tamtejszej Kliniki Urologii do Instytutu Chirurgicznego tejże uczelni – został dyrektorem tej drugiej jednostki w 1972. Stanowisko to piastował do przejścia na emeryturę w 1978.
Naukowo zajmował się przede wszystkim tematyką wad rozwojowych i chorób układu moczowo-płciowego u osób dorosłych i dzieci. Badał także i leczył gruźlicę i raka gruczołu krokowego. Do ważniejszych jego prac można zaliczyć między innymi rozdziały w podręcznikach akademickich: Nowotwory narządu moczowego i męskich narządów płciowych. Choroby stercza i szyi pęcherza moczowego [w:] Zarys urologii (Warszawa, 1970); Gruczoł krokowy [w:] Urologia operacyjna (Warszawa, 1975); Nowotwory pęcherza moczowego, Nowotwory stercza, Nowotwory pęcherzyka nasiennego [w:] Onkologia urologiczna (Warszawa, 1977). Autor metody rozpoznawania raka stercza za pomocą radioaktywnego fosforu P32 oraz zmodyfikowanej techniki pobierania materiału morfologicznego. Unowocześnił również metody leczenia raka gruczołu krokowego. Miał duży wkład w rozwój hemodializy. Badał komórki nowotworowe i nienowotworowe wydzieliny stercza. Opracował metodę hodowli komórek raka stercza.
Był członkiem między innymi: Europejskiego Towarzystwa Urologicznego, Societé d’Urologie, Polskiego Towarzystwa Urologicznego, Szczecińskiego Towarzystwa Naukowego. Od 1946 członek Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia.
Odznaczony między innymi: Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, Medalem Zwycięstwa i Wolności, Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1954), odznakę „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia”, Złotą Odznaką Gryfa Pomorskiego, odznaką za Zasługi dla Pomorskiej Akademii Medycznej im. Karola Świerczewskiego w Szczecinie, odznaką 25-lecia Akademii Medycznej im. Karola Świerczewskiego w Szczecinie, odznaką za Zasługi w Rozwoju Województwa Koszalińskiego, Złotą Odznaką Norweskiego Czerwonego Krzyża (1990).
Żonaty był z Hildegardą Anną z domu Tutkowską (15 II 1916 Gdynia – 9 IX 1990 Warszawa), ojciec Elżbiety Marii (3 IX 1942 – 20 XII 2021 Mülheim an der Ruhr (Nadrenia Północna-Westfalia)), anestezjolożki, od 1966 żony urologa i historyka medycyny Tadeusza Zajączkowskiego (ur. 10 XI 1939 Cząstków Polski (obecnie Czosnów, Mazowsze)) i Janiny Jadwigi (ur. 24 III 1947), zamężnej Sobolewskiej. 1 X 1978 przeszedł na emeryturę i przeniósł się do Warszawy, gdzie też został pochowany.
