WIĘCKOWSKI JÓZEF, profesor Politechniki Gdańskiej, patron ulicy

'''JÓZEF WIĘCKOWSKI''' (12 V 1928 Warszawa – 15 X 1984 Gdańsk), mechanik, naukowiec. Syn oficera Wojska Polskiego, od 1932 roku z rodziną w Toruniu, w 1947 zdał maturę, w latach 1947–1952 studiował na Wydziale Mechanicznym [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechnika Gdańska]] (PG). Na II roku studiów zatrudniony jako młodszy asystent na PG; odbył studia aspiranckie w Instytucie Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk (PAN), w 1957 doktor i pracownik Instytutu Podstaw Problemów Techniki PAN i PG, w 1958 docent w Instytucie Podstaw Problemów Techniki, następnie w Instytucie Maszyn Przepływowych PAN (kierownik Zakładu Dynamiki Maszyn) i na PG (kierownik Katedry Mechaniki Ustrojów Okrętowych), od 1966 doktor habilitowany, od 1967 profesor tytularny, od 1975 profesor zwyczajny i dyrektor Instytutu Okrętowego PG. Specjalista od zagadnień okrętowych, projektowania wytrzymałościowego kadłubów w różnych stanach załadunku i podstaw budowy maszyn, autor m.in. prac ''Równania drgań giętych kadłuba statku'' (1957), ''Wytrzymałość materiałów'' (cz. 1 i 2: 1975–79), ''Wstęp do mechaniki ośrodków ciągłych'' (1980). Od roku 1973 członek korespondent PAN, 1976–1980 poseł na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, wiceprzewodniczący Komisji Nauki i Postępu Technicznego. Pochowany w alei Zasłużonych na [[CMENTARZ SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author:RED}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]