SUCHTEN CHRISTOPH, humanista
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Christoph_Suchten.jpg|thumb|Christoph Suchten, malarz nieznany, 1507. Napis na dolnej listwie: „gdy miałem 26 lat, wtedy uczyniłem sobie ten wizerunek”]] | [[File:Christoph_Suchten.jpg|thumb|Christoph Suchten, malarz nieznany, 1507. Napis na dolnej listwie: „gdy miałem 26 lat, wtedy uczyniłem sobie ten wizerunek”]] | ||
| − | '''CHRISTOPH SUCHTEN''' (1481 Gdańsk – 23 VIII 1519 Wrocław), humanista. Syn burmistrza gdańskiego [[SUCHTEN HEINRICH, burmistrz Gdańska | Heinricha Suchtena]], brat [[SUCHTEN KURT | Kurta Suchtena]]. W latach 1501–1504 studiował na uniwersytecie w Lipsku, bakałarz i magister sztuk wyzwolonych. W 1505 wykładał tam literaturę rzymską, opublikował tomik wyboru poezji Gaiusa Valeriusa Catullusa (poety rzymskiego z Werony z I wieku p.n.e.) oraz własny, wzorowany na tym poecie, zawierający 82 okolicznościowe epigramaty skierowane między innymi do gdańskich i krakowskich przyjaciół. Od 1507 uczęszczał na wykłady na uniwersytecie krakowskim; jego portret, który prawdopodobnie osobiście zamówił u malarza królewskiego Michała Lancza, znajduje się obecnie w [[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowym w Gdańsku]]. <br/><br/> | + | '''CHRISTOPH SUCHTEN''' (1481 Gdańsk – 23 VIII 1519 Wrocław), humanista. Syn burmistrza gdańskiego [[SUCHTEN HEINRICH, burmistrz Gdańska | Heinricha Suchtena]], brat [[SUCHTEN KURT, burmistrz Gdańska | Kurta Suchtena]]. W latach 1501–1504 studiował na uniwersytecie w Lipsku, bakałarz i magister sztuk wyzwolonych. W 1505 wykładał tam literaturę rzymską, opublikował tomik wyboru poezji Gaiusa Valeriusa Catullusa (poety rzymskiego z Werony z I wieku p.n.e.) oraz własny, wzorowany na tym poecie, zawierający 82 okolicznościowe epigramaty skierowane między innymi do gdańskich i krakowskich przyjaciół. Od 1507 uczęszczał na wykłady na uniwersytecie krakowskim; jego portret, który prawdopodobnie osobiście zamówił u malarza królewskiego Michała Lancza, znajduje się obecnie w [[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowym w Gdańsku]]. <br/><br/> |
W 1507 otrzymał decyzją papieża kanonikat w Lubece, w 1508 prebendę w tamtejszym kościele Bożego Ciała, co oprotestowała lubecka rada miasta. W 1509 podjął studia prawnicze w Rzymie oraz pracę w kancelarii sekretarza papieskiego Piotra von Schwerina. W 1509 otrzymał (i nie przyjął z powodów politycznych) probostwo dzielnicy Löbenicht w Królewcu. Nadano mu wówczas godność kanonika w Rewlu (obecnie Tallin w Estonii), Fromborku oraz probostwo gdańskiego [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościoła św. Jana]]. Jako notariusz papieski otrzymał w 1511 probostwo w kościele św. Katarzyny w Braniewie, w 1513 probostwo katedralne we Fromborku, był też proboszczem w kościele św. Wawrzyńca i św. Elżbiety we Wrocławiu. W 1514 został kanonikiem wrocławskim. Papieskie nominacje na prepozyta warmińskiego (1513) i administratora dóbr tamtejszej kapituły (1515–1516) spotkały się ze sprzeciwem króla polskiego Zygmunta I Starego. <br/><br/> | W 1507 otrzymał decyzją papieża kanonikat w Lubece, w 1508 prebendę w tamtejszym kościele Bożego Ciała, co oprotestowała lubecka rada miasta. W 1509 podjął studia prawnicze w Rzymie oraz pracę w kancelarii sekretarza papieskiego Piotra von Schwerina. W 1509 otrzymał (i nie przyjął z powodów politycznych) probostwo dzielnicy Löbenicht w Królewcu. Nadano mu wówczas godność kanonika w Rewlu (obecnie Tallin w Estonii), Fromborku oraz probostwo gdańskiego [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościoła św. Jana]]. Jako notariusz papieski otrzymał w 1511 probostwo w kościele św. Katarzyny w Braniewie, w 1513 probostwo katedralne we Fromborku, był też proboszczem w kościele św. Wawrzyńca i św. Elżbiety we Wrocławiu. W 1514 został kanonikiem wrocławskim. Papieskie nominacje na prepozyta warmińskiego (1513) i administratora dóbr tamtejszej kapituły (1515–1516) spotkały się ze sprzeciwem króla polskiego Zygmunta I Starego. <br/><br/> | ||
W 1514 uczcił zwycięstwo polskie w bitwie pod Orszą wierszem ''De nobili et gloriosa victoria per … Poloniae Regem … Sigismundum reportata'', włączonym w opublikowaną w 1515 antologię utworów sławiących ten sukces. W 1515 – po uzyskaniu w Rzymie tytuł doktora obojga praw – osiadł we Fromborku jako administrator dóbr biskupa warmińskiego. Z powodu choroby w 1519 otrzymał zwolnienie z obowiązków kościelnych i wyjechał do Wrocławia, gdzie zmarł. W 1525 w Rzymie ukazał się pośmiertnie tomik jego wierszy ''Coriciana''. {{author: BM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | W 1514 uczcił zwycięstwo polskie w bitwie pod Orszą wierszem ''De nobili et gloriosa victoria per … Poloniae Regem … Sigismundum reportata'', włączonym w opublikowaną w 1515 antologię utworów sławiących ten sukces. W 1515 – po uzyskaniu w Rzymie tytuł doktora obojga praw – osiadł we Fromborku jako administrator dóbr biskupa warmińskiego. Z powodu choroby w 1519 otrzymał zwolnienie z obowiązków kościelnych i wyjechał do Wrocławia, gdzie zmarł. W 1525 w Rzymie ukazał się pośmiertnie tomik jego wierszy ''Coriciana''. {{author: BM}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 18:40, 2 sty 2023
CHRISTOPH SUCHTEN (1481 Gdańsk – 23 VIII 1519 Wrocław), humanista. Syn burmistrza gdańskiego Heinricha Suchtena, brat Kurta Suchtena. W latach 1501–1504 studiował na uniwersytecie w Lipsku, bakałarz i magister sztuk wyzwolonych. W 1505 wykładał tam literaturę rzymską, opublikował tomik wyboru poezji Gaiusa Valeriusa Catullusa (poety rzymskiego z Werony z I wieku p.n.e.) oraz własny, wzorowany na tym poecie, zawierający 82 okolicznościowe epigramaty skierowane między innymi do gdańskich i krakowskich przyjaciół. Od 1507 uczęszczał na wykłady na uniwersytecie krakowskim; jego portret, który prawdopodobnie osobiście zamówił u malarza królewskiego Michała Lancza, znajduje się obecnie w Muzeum Narodowym w Gdańsku.
W 1507 otrzymał decyzją papieża kanonikat w Lubece, w 1508 prebendę w tamtejszym kościele Bożego Ciała, co oprotestowała lubecka rada miasta. W 1509 podjął studia prawnicze w Rzymie oraz pracę w kancelarii sekretarza papieskiego Piotra von Schwerina. W 1509 otrzymał (i nie przyjął z powodów politycznych) probostwo dzielnicy Löbenicht w Królewcu. Nadano mu wówczas godność kanonika w Rewlu (obecnie Tallin w Estonii), Fromborku oraz probostwo gdańskiego kościoła św. Jana. Jako notariusz papieski otrzymał w 1511 probostwo w kościele św. Katarzyny w Braniewie, w 1513 probostwo katedralne we Fromborku, był też proboszczem w kościele św. Wawrzyńca i św. Elżbiety we Wrocławiu. W 1514 został kanonikiem wrocławskim. Papieskie nominacje na prepozyta warmińskiego (1513) i administratora dóbr tamtejszej kapituły (1515–1516) spotkały się ze sprzeciwem króla polskiego Zygmunta I Starego.
W 1514 uczcił zwycięstwo polskie w bitwie pod Orszą wierszem De nobili et gloriosa victoria per … Poloniae Regem … Sigismundum reportata, włączonym w opublikowaną w 1515 antologię utworów sławiących ten sukces. W 1515 – po uzyskaniu w Rzymie tytuł doktora obojga praw – osiadł we Fromborku jako administrator dóbr biskupa warmińskiego. Z powodu choroby w 1519 otrzymał zwolnienie z obowiązków kościelnych i wyjechał do Wrocławia, gdzie zmarł. W 1525 w Rzymie ukazał się pośmiertnie tomik jego wierszy Coriciana.
