STENTZEL JOHANN CONRAD, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN CONRAD STENTZEL (zm. po 1763 Gdańsk), złotnik. Od 1726 roku był zatrudniony jako czeladnik w warsztacie Nathaniela Pressdinga III. Pracę mistrzowską wykonał w 1728 roku w warsztacie Siegfrieda Örnstera. Obciążony chorobą, nie zdecydował się na małżeństwo, w skutek czego w 1733 roku zabroniono mu zatrudniania czeladników i uczniów. W późniejszym czasie jednak się ożenił i miał trzech synów: Johanna Michaela, Johanna Ludwiga i Johanna Beniamina, którzy kształcili się w warsztacie ojca (pierwszy z nich uzyskał tytuł mistrzowski w Gdańsku). W 1763 roku został wykluczony z cechu i zamknął warsztat.
Używał znaku warsztatowego z monogramem ICS w owalu, znanego w kilku wariantach. Wykonywał popularną w XVIII wieku srebrną zastawę stołową, między innymi dla księcia Adama Stanisława Sapiehy (1828–1903) czy rodu Sanguszków w Tarnowie, i drobne sprzęty stołowe: łyżki (Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego, Państwowe Muzeum Historyczne w Moskwie), taca (Muzeum Okręgowe w Tarnowie), kufel ( Muzeum Hanzeatyckiego Domu Gdańskiego w Lubece), a także srebra sakralne: kielichy ( Muzeum Narodowe w Gdańsku, kościół św. Mikołaja w Bydgoszczy, Gruta), monstrancje (Głęb, Sarbiewo, Śliwice, Stężyca), relikwiarze (Postolin), świeczniki ołtarzowe (Topólno), aplikacje na obrazy (Lubiszewo, Pelplin, Wielki Garc).
Zob. też złotnictwo.
