STENTZEL JOHANN CONRAD, złotnik
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| + | [[File: Płyta_nagrobna_Johanna_Conrada_Stentzela_1733.jpg |thumb| Płyta nagrobna Johanna Conrada Stentzela w kościele św. Trójcy]] | ||
| + | |||
[[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | [[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] | ||
[[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
'''JOHANN CONRAD STENTZEL''' (zm. po 1763 Gdańsk), złotnik. Od 1726 był zatrudniony jako czeladnik w warsztacie Nathaniela Pressdinga III. Pracę mistrzowską wykonał w 1728 w warsztacie [[ÖRNSTER SIEGFRIED, złotnik | Siegfrieda Örnstera]]. Obciążony chorobą, nie zdecydował się na małżeństwo, w skutek czego w 1733 zabroniono mu zatrudniania czeladników i uczniów. W późniejszym czasie jednak się ożenił i miał trzech synów: Johanna Michaela, Johanna Ludwiga i Johanna Beniamina, którzy kształcili się w warsztacie ojca (pierwszy z nich uzyskał tytuł mistrzowski w Gdańsku). W 1763 został wykluczony z [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cechu]] i zamknął warsztat. <br/><br/> | '''JOHANN CONRAD STENTZEL''' (zm. po 1763 Gdańsk), złotnik. Od 1726 był zatrudniony jako czeladnik w warsztacie Nathaniela Pressdinga III. Pracę mistrzowską wykonał w 1728 w warsztacie [[ÖRNSTER SIEGFRIED, złotnik | Siegfrieda Örnstera]]. Obciążony chorobą, nie zdecydował się na małżeństwo, w skutek czego w 1733 zabroniono mu zatrudniania czeladników i uczniów. W późniejszym czasie jednak się ożenił i miał trzech synów: Johanna Michaela, Johanna Ludwiga i Johanna Beniamina, którzy kształcili się w warsztacie ojca (pierwszy z nich uzyskał tytuł mistrzowski w Gdańsku). W 1763 został wykluczony z [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cechu]] i zamknął warsztat. <br/><br/> | ||
| − | Używał znaku warsztatowego z monogramem ICS w owalu, znanego w kilku wariantach. Wykonywał popularną w XVIII wieku srebrną zastawę stołową, | + | Używał znaku warsztatowego z monogramem ICS w owalu, znanego w kilku wariantach. Wykonywał popularną w XVIII wieku srebrną zastawę stołową, m.in. dla księcia Adama Stanisława Sapiehy (1828–1903) czy rodu Sanguszków w Tarnowie, i drobne sprzęty stołowe: łyżki (Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego, Państwowe Muzeum Historyczne w Moskwie), taca (Muzeum Okręgowe w Tarnowie), kufel ([[MUZEUM HANZEATYCKIEGO DOMU GDAŃSKIEGO | Muzeum Hanzeatyckiego Domu Gdańskiego]] w Lubece), a także srebra sakralne: kielichy ([[MUZEUM NARODOWE| Muzeum Narodowe]] w Gdańsku, kościół św. Mikołaja w Bydgoszczy, Gruta), monstrancje (Głęb, Sarbiewo, Śliwice, Stężyca), relikwiarze (Postolin), świeczniki ołtarzowe (Topólno), aplikacje na obrazy (Lubiszewo, Pelplin, Wielki Garc).<br/><br/> |
| + | Pochowany w [[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościele św. Trójcy]]. Zob. też [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
Wersja z 17:45, 14 sie 2023
JOHANN CONRAD STENTZEL (zm. po 1763 Gdańsk), złotnik. Od 1726 był zatrudniony jako czeladnik w warsztacie Nathaniela Pressdinga III. Pracę mistrzowską wykonał w 1728 w warsztacie Siegfrieda Örnstera. Obciążony chorobą, nie zdecydował się na małżeństwo, w skutek czego w 1733 zabroniono mu zatrudniania czeladników i uczniów. W późniejszym czasie jednak się ożenił i miał trzech synów: Johanna Michaela, Johanna Ludwiga i Johanna Beniamina, którzy kształcili się w warsztacie ojca (pierwszy z nich uzyskał tytuł mistrzowski w Gdańsku). W 1763 został wykluczony z cechu i zamknął warsztat.
Używał znaku warsztatowego z monogramem ICS w owalu, znanego w kilku wariantach. Wykonywał popularną w XVIII wieku srebrną zastawę stołową, m.in. dla księcia Adama Stanisława Sapiehy (1828–1903) czy rodu Sanguszków w Tarnowie, i drobne sprzęty stołowe: łyżki (Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego, Państwowe Muzeum Historyczne w Moskwie), taca (Muzeum Okręgowe w Tarnowie), kufel ( Muzeum Hanzeatyckiego Domu Gdańskiego w Lubece), a także srebra sakralne: kielichy ( Muzeum Narodowe w Gdańsku, kościół św. Mikołaja w Bydgoszczy, Gruta), monstrancje (Głęb, Sarbiewo, Śliwice, Stężyca), relikwiarze (Postolin), świeczniki ołtarzowe (Topólno), aplikacje na obrazy (Lubiszewo, Pelplin, Wielki Garc).
Pochowany w kościele św. Trójcy. Zob. też złotnictwo.
Bibliografia:
Aurea Porta Rzeczypospolitej. Sztuka Gdańska od połowy XV do końca XVIII w., red. Teresa Grzybkowska, t. II Katalog, Gdańsk 1997, s. 459.
Chodyński Antoni Romuald, Uwagi o złotnikach i srebrnikach działających w Gdańsku, „Biuletyn Historii Sztuki”, t. 28, 1976, z. 2, s. 109–112.
Czihak Eugen von, Die Edelschmiedekunst früherer Zeiten in Preussen, t. II, Leipzig 1908, s. 76, poz. 449.
Frąckowska Anna, Srebrne kufle gdańskie XVII i XVIII wieku. Typologia, stylistyka, ikonografia, Warszawa 2013, s. 407.
Gradowski Michał, Kasprzak-Miler Agnieszka, Złotnicy na ziemiach północnej Polski, cz. 1 Województwo pomorskie, kujawsko-pomorskie i warmińsko-mazurskie, Warszawa 2002, nr G 550.
