SCHARMER FRANZ, proboszcz kościołów św. Ignacego i św. Mikołaja, były patron ulicy
m |
|||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Scharmer Franz.JPG|thumb|Franz Scharmer]] | [[File:Scharmer Franz.JPG|thumb|Franz Scharmer]] | ||
| − | '''FRANZ SCHARMER''' (4 X 1849 Człuchów – 23 VI 1917 Pelplin), | + | '''FRANZ SCHARMER''' (4 X 1849 Człuchów – 23 VI 1917 Pelplin), proboszcz [[KOŚCIÓŁ ŚW. IGNACEGO | kościoła św. Ignacego]] i [[KOŚCIÓŁ ŚW. MIKOŁAJA | kościoła św. Mikołaja]]. Ukończył gimnazjum w Chojnicach, teologię studiował w Münster i Würzburgu, gdzie 11 V 1873 przyjął święcenia kapłańskie. W Gdańsku wikary w [[KOŚCIÓŁ ŚW. JÓZEFA (Stare Miasto) | kościele św. Józefa]], w latach 1874–1881 redaktor wydawanej w Gdańsku katolickiej [[PRASA | gazety]] „Westpreußische Volksblätter”. Od 1881 proboszcz kościoła św. Ignacego w Gdańsku-[[STARE SZKOTY | Starych Szkotach]], od 20 V 1891 kościoła św. Mikołaja. <br/><br/> |
| + | Od 18 XI 1905 pracował w kurii biskupiej w Pelplinie; od 22 IV 1909 wikariusz generalny diecezji chełmińskiej. Działał w stowarzyszeniach katolickich zajmujących się robotnikami i ludźmi biednymi. Doprowadził do zbudowania ze składek społecznych w 1894 przy Radauneufer (ul. Brzegi, Stare Szkoty) samodzielnego [[DOM DZIECKA / KATOLICKI SIEROCINIEC DLA CHŁOPCÓW | domu dziecka – katolickiego sierocińca dla chłopców]]. W 1904 organizował nową parafię katolicką przy powstałym w 1906 [[KOŚCIÓŁ ŚW. FRANCISZKA Z ASYŻU | kościele św. Franciszka]] w [[EMAUS | Emaus]]. W latach 1898–1905 prezes zarządu [[SZPITAL NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY | Szpitala Najświętszej Marii Panny]].<br/><br/> | ||
| + | Pochowany na cmentarzu św. Mikołaja przy Wielkiej Alei ([[CMENTARZE WE WRZESZCZU (Z ANIOŁKAMI). PRZY WIELKIEJ ALEI | cmentarze we Wrzeszczu]]). {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 10:30, 22 lis 2021
FRANZ SCHARMER (4 X 1849 Człuchów – 23 VI 1917 Pelplin), proboszcz kościoła św. Ignacego i kościoła św. Mikołaja. Ukończył gimnazjum w Chojnicach, teologię studiował w Münster i Würzburgu, gdzie 11 V 1873 przyjął święcenia kapłańskie. W Gdańsku wikary w kościele św. Józefa, w latach 1874–1881 redaktor wydawanej w Gdańsku katolickiej gazety „Westpreußische Volksblätter”. Od 1881 proboszcz kościoła św. Ignacego w Gdańsku- Starych Szkotach, od 20 V 1891 kościoła św. Mikołaja.
Od 18 XI 1905 pracował w kurii biskupiej w Pelplinie; od 22 IV 1909 wikariusz generalny diecezji chełmińskiej. Działał w stowarzyszeniach katolickich zajmujących się robotnikami i ludźmi biednymi. Doprowadził do zbudowania ze składek społecznych w 1894 przy Radauneufer (ul. Brzegi, Stare Szkoty) samodzielnego domu dziecka – katolickiego sierocińca dla chłopców. W 1904 organizował nową parafię katolicką przy powstałym w 1906 kościele św. Franciszka w Emaus. W latach 1898–1905 prezes zarządu Szpitala Najświętszej Marii Panny.
Pochowany na cmentarzu św. Mikołaja przy Wielkiej Alei ( cmentarze we Wrzeszczu).
