ROSENBERG ALBRECHT, syndyk, rajca
| < Poprzednie | Następne > |
ALBRECHT ROSENBERG (1 XI 1675 Gdańsk – 7 X 1749 Gdańsk), syndyk, rajca. Syn ławnika (1682) Georga (16 VI 1643 Gdańsk – 31 VIII 1684) i Adelgundy, córki Christopha Schumanna. Kształcił się w Gimnazjum Akademickim, następnie wyjechał do Europy Zachodniej, między innymi w 1693 przebywał we Franeker (Fryzja, Holandia). Po powrocie do Gdańska w 1700 sekretarz Rady Miejskiej, w 1703 podsyndyk, w 1709 syndyk, od 1718 rajca, wbrew obowiązującym przepisom łączył dwie ostatnie funkcje. W 1721 został sędzią, objął stanowisko kamlarza i protobibliotekarza . W 1734, po klęsce króla Stanisława Leszczyńskiego ( oblężenie Gdańska w 1734), wszedł w skład delegacji, która złożyła w imieniu Gdańska hołd konkurentowi Leszczyńskiego, królowi polskiemu Augustowi III.
Autor studiów poświęconych zagadnieniom prawnym i historycznym (między innymi Immunitas civitatum Prussiae…), uwag do opisu Gdańska Reinholda Curickego, a także memoriału o prawach Rzeczypospolitej do Śląska. Utrzymywał kontakty z burmistrzem Torunia Jacobem Heinrichem Zerneckem (zob. Heinrich Zernecke), kanclerzem Andrzejem Załuskim i Gottfriedem Lengnichem. Tego ostatniego podobno nakłonił do zajęcia się historią regionalną. Był twórcą jednej z największych gdańskich bibliotek prywatnych.
Pochowany w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.
Od 1706 był żonaty z Anną, córką angielskiego barona Johanna Browna (Brauna), z którą miał pięciu synów i dwie córki. Syn Heinrich Wilhelm (1710–1794), od 1728 uczeń Gimnazjum Akademickiego, od 1761 właściciel kamienicy przy Langgasse 59 (ul. Długa 2), podsyndyk i tajny radca dworu polskiego, pomnożył odziedziczoną po ojcu część kolekcji książek. Szacowana na 22.500 tomów, biblioteka ta uchodziła za jedną z największych prywatnych tego czasu w Europie. Był również kolekcjonerem malarstwa (w 1777 odnotowano w tych zbiorach między innymi Zdjęciu z Krzyża przypisywane Rembrandtowi), map, numizmatów, instrumentów muzycznych i naturaliów (muszli i minerałów). Po jego śmierci zbiory sprzedano podczas sześciu licytacji w latach 1795–1796, znaczną część księgozbioru nabył Johann Uphagen.
