REITER ANTONI FRANCISZEK, judoka, olimpijczyk
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''ANTONI FRANCISZEK REITER''' (16 III 1950 Gdańsk – 9 II 1986 Gdańsk), sportowiec, judoka (posiadacz stopnia 4 dan), olimpijczyk. W 1973 roku absolwent [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]], inżynier elektronik. Od 1966 zawodnik [[GKS WYBRZEŻE | GKS Wybrzeże]], wychowanek trenera Ryszarda Zieniawy. W 1969 młodzieżowy wicemistrz Polski w wadze średniej, w lipcu tego roku wygrał w wadze półciężkiej (do 85 kg) w Gdańsku międzynarodowy turniej juniorów z okazji 25-lecia PRL, we wrześniu podczas II Centralnej Olimpiady Młodzieży zajął drugie miejsce w wadze półciężkiej. W 1970 młodzieżowy wicemistrz Polski. Trzykrotny mistrz Polski w kategorii do 78 kg (waga średnia) (1971, 1973, 1975), w 1974 wicemistrz, w 1972 i 1976 brązowy medalista. W 1969 był indywidualnym mistrzem Gdyni. Z drużyną Wybrzeża mistrz Polski w 1972 i zdobywca Pucharu Polski w 1976. W 1973 roku zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Świata Lozannie w wadze średniej (stoczył siedem walk, z czego dwie przegrał z zawodnikami z Japonii, w tym w półfinale przez ipon z późniejszym zdobywcą złotego medalu Shozo Fuji); był to pierwszy medal na MŚ w judo zdobyty przez polskiego zawodnika. W 1974 akademicki wicemistrz świata (Bruksela). Na Mistrzostwach Europy w 1974 roku (Londyn) zdobył srebrny medal, w 1975 (Lyon) złoty (był pierwszym polskim judoką, który sięgnął po to trofeum), w 1976 (Kijów) brązowy. Brązowy medalista w 1972 i 1975 w drużynowych MŚ. Uczestnik igrzysk olimpijskich w Montrealu w roku 1976 (XII miejsce w kategorii półciężkiej, w wadze wyżej niż zwykle). Zwycięzca wielu międzynarodowych turniejów, | + | '''ANTONI FRANCISZEK REITER''' (16 III 1950 Gdańsk – 9 II 1986 Gdańsk), sportowiec, judoka (posiadacz stopnia 4 dan), olimpijczyk. Syn Jana i Haliny Marii z domu Magowskiej. W 1973 roku absolwent [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]], inżynier elektronik. Od 1966 zawodnik [[GKS WYBRZEŻE | GKS Wybrzeże]], wychowanek trenera [[ZIENIAWA RYSZARD | Ryszarda Zieniawy]].<br/><br/> |
| + | W 1969 młodzieżowy wicemistrz Polski w wadze średniej, w lipcu tego roku wygrał w wadze półciężkiej (do 85 kg) w Gdańsku międzynarodowy turniej juniorów z okazji 25-lecia PRL, we wrześniu podczas II Centralnej Olimpiady Młodzieży zajął drugie miejsce w wadze półciężkiej. W 1970 młodzieżowy wicemistrz Polski. Trzykrotny mistrz Polski w kategorii do 78 kg (waga średnia) (1971, 1973, 1975), w 1974 wicemistrz, w 1972 i 1976 brązowy medalista. W 1969 był indywidualnym mistrzem Gdyni. Z drużyną Wybrzeża mistrz Polski w 1972 i zdobywca Pucharu Polski w 1976.<br/><br/> | ||
| + | W 1973 roku zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Świata Lozannie w wadze średniej (stoczył siedem walk, z czego dwie przegrał z zawodnikami z Japonii, w tym w półfinale przez ipon z późniejszym zdobywcą złotego medalu Shozo Fuji); był to pierwszy medal na MŚ w judo zdobyty przez polskiego zawodnika. W 1974 akademicki wicemistrz świata (Bruksela). Na Mistrzostwach Europy w 1974 roku (Londyn) zdobył srebrny medal, w 1975 (Lyon) złoty (był pierwszym polskim judoką, który sięgnął po to trofeum), w 1976 (Kijów) brązowy. Brązowy medalista w 1972 i 1975 w drużynowych MŚ. Uczestnik igrzysk olimpijskich w Montrealu w roku 1976 (XII miejsce w kategorii półciężkiej, w wadze wyżej niż zwykle). Zwycięzca wielu międzynarodowych turniejów, między innymi w październiku 1970 w Gdańsku z okazji 25-lecia GKS Wybrzeże w wadze półciężkiej z udziałem Czechów, Włochów, Austriaków.<br/><br/> | ||
| + | W plebiscycie [[DZIENNIK BAŁTYCKI | „Dziennika Bałtyckiego”]] uplasował się na czwartym miejscu na najlepszego sportowca Wybrzeża 1975 roku. Wyróżniony miedzy innymi odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za zasługi dla Gdańska”]] (1975) i Medalem Prezydenta Gdańska (1976), tytułem Mistrza Sportu, brązowym, srebrnym i złotym medalem „Za wybitne osiągnięcia sportowe”, brązową i srebrną odznaką „Zasłużony dla Sportu Gwardyjskiego”.<br/><br/> | ||
| + | Karierę zakończył po ciężkiej kontuzji (kręgozmyk) odniesionej w styczniu 1977 roku, wielomiesięcznej rehabilitacji i powrocie bez powodzenia na matę. Uroczyście pożegnany 24 IX 1978 przed I-ligowym trójmeczem judoków Wybrzeża, Wisły Kraków i AZS Warszawa. Zginął śmiercią samobójczą. Był żonaty z Mirosławą Grażyną z domu Zajdzińską. Od 1991 organizowany jest w Gdańsku turniej judo jego imienia dla młodzików (kategorie U-11, U13, U15). {{author:BŚ}}[[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 07:58, 6 kwi 2021
ANTONI FRANCISZEK REITER (16 III 1950 Gdańsk – 9 II 1986 Gdańsk), sportowiec, judoka (posiadacz stopnia 4 dan), olimpijczyk. Syn Jana i Haliny Marii z domu Magowskiej. W 1973 roku absolwent Politechniki Gdańskiej, inżynier elektronik. Od 1966 zawodnik GKS Wybrzeże, wychowanek trenera Ryszarda Zieniawy.
W 1969 młodzieżowy wicemistrz Polski w wadze średniej, w lipcu tego roku wygrał w wadze półciężkiej (do 85 kg) w Gdańsku międzynarodowy turniej juniorów z okazji 25-lecia PRL, we wrześniu podczas II Centralnej Olimpiady Młodzieży zajął drugie miejsce w wadze półciężkiej. W 1970 młodzieżowy wicemistrz Polski. Trzykrotny mistrz Polski w kategorii do 78 kg (waga średnia) (1971, 1973, 1975), w 1974 wicemistrz, w 1972 i 1976 brązowy medalista. W 1969 był indywidualnym mistrzem Gdyni. Z drużyną Wybrzeża mistrz Polski w 1972 i zdobywca Pucharu Polski w 1976.
W 1973 roku zdobył brązowy medal na Mistrzostwach Świata Lozannie w wadze średniej (stoczył siedem walk, z czego dwie przegrał z zawodnikami z Japonii, w tym w półfinale przez ipon z późniejszym zdobywcą złotego medalu Shozo Fuji); był to pierwszy medal na MŚ w judo zdobyty przez polskiego zawodnika. W 1974 akademicki wicemistrz świata (Bruksela). Na Mistrzostwach Europy w 1974 roku (Londyn) zdobył srebrny medal, w 1975 (Lyon) złoty (był pierwszym polskim judoką, który sięgnął po to trofeum), w 1976 (Kijów) brązowy. Brązowy medalista w 1972 i 1975 w drużynowych MŚ. Uczestnik igrzysk olimpijskich w Montrealu w roku 1976 (XII miejsce w kategorii półciężkiej, w wadze wyżej niż zwykle). Zwycięzca wielu międzynarodowych turniejów, między innymi w październiku 1970 w Gdańsku z okazji 25-lecia GKS Wybrzeże w wadze półciężkiej z udziałem Czechów, Włochów, Austriaków.
W plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego” uplasował się na czwartym miejscu na najlepszego sportowca Wybrzeża 1975 roku. Wyróżniony miedzy innymi odznaką „Za zasługi dla Gdańska” (1975) i Medalem Prezydenta Gdańska (1976), tytułem Mistrza Sportu, brązowym, srebrnym i złotym medalem „Za wybitne osiągnięcia sportowe”, brązową i srebrną odznaką „Zasłużony dla Sportu Gwardyjskiego”.
Karierę zakończył po ciężkiej kontuzji (kręgozmyk) odniesionej w styczniu 1977 roku, wielomiesięcznej rehabilitacji i powrocie bez powodzenia na matę. Uroczyście pożegnany 24 IX 1978 przed I-ligowym trójmeczem judoków Wybrzeża, Wisły Kraków i AZS Warszawa. Zginął śmiercią samobójczą. Był żonaty z Mirosławą Grażyną z domu Zajdzińską. Od 1991 organizowany jest w Gdańsku turniej judo jego imienia dla młodzików (kategorie U-11, U13, U15).
