PIEKARA BRUNON, adiunkt Politechniki Gdańskiej
| (Nie pokazano 2 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File: Brunon_Piekara.jpg |thumb| Brunon Piekara]] | [[File: Brunon_Piekara.jpg |thumb| Brunon Piekara]] | ||
| − | '''BRUNON PIEKARA''' (8 IX 1913 Warszawa – 25 IV 1989 Gdańsk) fizyk, doktor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Wincentego (1872–1940) i Marii z domu Białej (1876–1960), młodszy brat [[PIEKARA ARKADIUSZ | Arkadiusza]]. <br/><br/> | + | '''BRUNON PIEKARA''' (8 IX 1913 Warszawa – 25 IV 1989 Gdańsk) fizyk, doktor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Wincentego (1872–1940) i Marii z domu Białej (1876–1960), młodszy brat [[PIEKARA ARKADIUSZ, profesor Politechniki Gdańskiej | Arkadiusza]]. <br/><br/> |
Ukończył sławne Gimnazjum im. Sułkowskich w Rydzynie koło Leszna, gdzie jego brat Arkadiusz był nauczycielem. W 1939 uzyskał tytuł magistra w dziedzinie fizyki na Uniwersytecie Warszawskim. Podjął pracę jako nauczyciel w szkole w Rydzynie, po wybuchu II wojny światowej wrócił do Warszawy. Po powstaniu warszawskim przebywał w Krakowie, gdzie prowadził wykłady na tajnych kursach Uniwersytetu Jagiellońskiego. <br/><br/> | Ukończył sławne Gimnazjum im. Sułkowskich w Rydzynie koło Leszna, gdzie jego brat Arkadiusz był nauczycielem. W 1939 uzyskał tytuł magistra w dziedzinie fizyki na Uniwersytecie Warszawskim. Podjął pracę jako nauczyciel w szkole w Rydzynie, po wybuchu II wojny światowej wrócił do Warszawy. Po powstaniu warszawskim przebywał w Krakowie, gdzie prowadził wykłady na tajnych kursach Uniwersytetu Jagiellońskiego. <br/><br/> | ||
| Linia 8: | Linia 8: | ||
W Gdańsku od 1949, podjął pracę na stanowisku adiunkta w I Katedrze Fizyki PG. Od 1955 pracował także w Państwowej Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni jako kierownik Katedry Fizyki. Od 1961, na podstawie pracy ''Konstrukcje i charakterystyki lamp błyskowych oraz własności elektryczne i magnetyczne plazmy wyładowań impulsowych małej mocy'', doktor nauk matematyczno-fizycznych (obrona na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu). Dzięki mistrzowskiemu opanowaniu obróbki szkła osobiście wykonywał potrzebną do zajęć aparaturę. W wykładach kładł nacisk na efektowne pokazy, ułatwiające dotarcie do umysłów słuchaczy. <br/><br/> | W Gdańsku od 1949, podjął pracę na stanowisku adiunkta w I Katedrze Fizyki PG. Od 1955 pracował także w Państwowej Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni jako kierownik Katedry Fizyki. Od 1961, na podstawie pracy ''Konstrukcje i charakterystyki lamp błyskowych oraz własności elektryczne i magnetyczne plazmy wyładowań impulsowych małej mocy'', doktor nauk matematyczno-fizycznych (obrona na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu). Dzięki mistrzowskiemu opanowaniu obróbki szkła osobiście wykonywał potrzebną do zajęć aparaturę. W wykładach kładł nacisk na efektowne pokazy, ułatwiające dotarcie do umysłów słuchaczy. <br/><br/> | ||
| − | W | + | W 1965 rozpoczął pracę w [[CENTRUM KSZTAŁCENIA ZAWODOWEGO I USTAWICZNEGO NR 1 W GDAŃSKU| Technikum Mechaniczno-Elektrycznym w Gdańsku]], w którym stworzył Pracownię Fizyki z wzorowaną na audytoriach PG salą wykładową i wyposażonymi w aparaturę salami ćwiczeń. Od 1971 był docentem w Wyższej Szkole Nauczycielskiej w Siedlcach, gdzie na podstawie dorobku i rozprawy ''Słabe oddziaływania międzycząsteczkowe w alkoholach'' uzyskał habilitację i stanowisko docenta. Po przejściu na emeryturę w 1978 wrócił do Gdańska.<br/><br/> |
Pracę naukową zaczął w Rydzynie, gdzie wspólnie z bratem w 1939 odkryli zjawisko odwrotnego nasycenia dielektrycznego w cieczy (nitrobenzenie). Badali także anomalie dielektryczne i optyczne w roztworach w okolicach punktu krytycznego. Na PG badał elektryczne i magnetyczne właściwości plazmy wyładowań w lampach błyskowych. W czasie pracy w Technikum Mechaniczno-Elektrycznym kontynuował badania dielektrycznych cieczy organicznych, które stały się podstawą jego habilitacji. Publikował między innymi w Biuletynach PAN, w „Acta Physica Polonica” i „Postępach Fizyki”. <br/><br/> | Pracę naukową zaczął w Rydzynie, gdzie wspólnie z bratem w 1939 odkryli zjawisko odwrotnego nasycenia dielektrycznego w cieczy (nitrobenzenie). Badali także anomalie dielektryczne i optyczne w roztworach w okolicach punktu krytycznego. Na PG badał elektryczne i magnetyczne właściwości plazmy wyładowań w lampach błyskowych. W czasie pracy w Technikum Mechaniczno-Elektrycznym kontynuował badania dielektrycznych cieczy organicznych, które stały się podstawą jego habilitacji. Publikował między innymi w Biuletynach PAN, w „Acta Physica Polonica” i „Postępach Fizyki”. <br/><br/> | ||
Aktualna wersja na dzień 21:27, 28 gru 2022
BRUNON PIEKARA (8 IX 1913 Warszawa – 25 IV 1989 Gdańsk) fizyk, doktor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Wincentego (1872–1940) i Marii z domu Białej (1876–1960), młodszy brat Arkadiusza.
Ukończył sławne Gimnazjum im. Sułkowskich w Rydzynie koło Leszna, gdzie jego brat Arkadiusz był nauczycielem. W 1939 uzyskał tytuł magistra w dziedzinie fizyki na Uniwersytecie Warszawskim. Podjął pracę jako nauczyciel w szkole w Rydzynie, po wybuchu II wojny światowej wrócił do Warszawy. Po powstaniu warszawskim przebywał w Krakowie, gdzie prowadził wykłady na tajnych kursach Uniwersytetu Jagiellońskiego.
W Gdańsku od 1949, podjął pracę na stanowisku adiunkta w I Katedrze Fizyki PG. Od 1955 pracował także w Państwowej Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni jako kierownik Katedry Fizyki. Od 1961, na podstawie pracy Konstrukcje i charakterystyki lamp błyskowych oraz własności elektryczne i magnetyczne plazmy wyładowań impulsowych małej mocy, doktor nauk matematyczno-fizycznych (obrona na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu). Dzięki mistrzowskiemu opanowaniu obróbki szkła osobiście wykonywał potrzebną do zajęć aparaturę. W wykładach kładł nacisk na efektowne pokazy, ułatwiające dotarcie do umysłów słuchaczy.
W 1965 rozpoczął pracę w Technikum Mechaniczno-Elektrycznym w Gdańsku, w którym stworzył Pracownię Fizyki z wzorowaną na audytoriach PG salą wykładową i wyposażonymi w aparaturę salami ćwiczeń. Od 1971 był docentem w Wyższej Szkole Nauczycielskiej w Siedlcach, gdzie na podstawie dorobku i rozprawy Słabe oddziaływania międzycząsteczkowe w alkoholach uzyskał habilitację i stanowisko docenta. Po przejściu na emeryturę w 1978 wrócił do Gdańska.
Pracę naukową zaczął w Rydzynie, gdzie wspólnie z bratem w 1939 odkryli zjawisko odwrotnego nasycenia dielektrycznego w cieczy (nitrobenzenie). Badali także anomalie dielektryczne i optyczne w roztworach w okolicach punktu krytycznego. Na PG badał elektryczne i magnetyczne właściwości plazmy wyładowań w lampach błyskowych. W czasie pracy w Technikum Mechaniczno-Elektrycznym kontynuował badania dielektrycznych cieczy organicznych, które stały się podstawą jego habilitacji. Publikował między innymi w Biuletynach PAN, w „Acta Physica Polonica” i „Postępach Fizyki”.
Z pierwszego małżeństwa miał syna Ryszarda Jacka (ur. 1952), absolwent Wydziału Elektroniki PG. Po raz dugi żonaty był z Izabelą z domu Zarydkiewicz (11 II 1932 – 30 X 2004 Gdańsk).
Pochowany na cmentarzu Łostowickim.
