NOÉ LUDWIG, profesor Technische Hochschule Danzig
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File:1 Noe Ludwig.png|thumb|Ludwig Noé]] | [[File:1 Noe Ludwig.png|thumb|Ludwig Noé]] | ||
| − | '''LUDWIG NOÉ''' (3 X 1871 Zweibrücken, Palatynat – 19 IV 1949 | + | '''LUDWIG NOÉ''' (3 X 1871 Zweibrücken, Palatynat – 19 IV 1949 Zug (Szwajcaria)), przemysłowiec, polityk, profesor [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] (THD). Pochodził z rodziny hugenockiej, osiadłej w 1691 w Palatynacie. Syn mistrza stolarskiego Ludwiga (1845-1929) i Karoliny z domu Schankenberger. Brat Hermanna (9 XII 1879 – 4 IX 1961 Bremerhaven), dyrektora zakładów [[STOCZNIA SCHICHAUA | Stoczni Schichaua]] (Schichau-Werft) w Gdańsku. Absolwent szkoły średniej (Oberrealschule) w Zweibrücken i Technischen Hochschule w Karlsruhe. Pracował w Dinglerschen Maschinenfabrik w Zweibrücken, od 1898 w Dieselmotorenfabrik w Augsburgu, od 1901 w Hanomag Hannoversche Lokomotivfabrik w Hanowerze, od 1905 w stoczni Friedrich Krupp Germaniawerft w Kilonii. Od 1910 dyrektor w Ascherslebener Maschinenfabrik w Aschersleben. W latach 1916-1917 między innymi wraz z Williamem II Heerleinem Lindleyem, budował w ZSRR wodociąg w Baku.<br/><br/> |
| − | Od 1920 | + | W latach 1919–1937 profesor zwyczajny THD, w latach 1921-1922 dziekan Wydziału Maszynoznawstwa i Elektrotechniki.Jednocześnie w latach 1919–1921 dyrektor główny (cywilny) [[FABRYKA KARABINÓW | Fabryki Karabinów]]. Od 1929 dyrektor generalny międzynarodowej spółki akcyjnej International Shipbuilding and Engineering Co Ltd. (Międzynarodowe Towarzystwo Budowy Okrętów i Maszyn) ([[STOCZNIA KRÓLEWSKA | Stocznia Gdańska]]).<br/><br/> |
| + | Od 1920 do 1921 wchodził w skład [[SENAT II WOLNEGO MIASTA GDAŃSKA 1920–1939 | Senatu II Wolnego Miasta Gdańska]] (WMG) z ramienia Deutsche Demokratische Partei (DDP), odpowiedzialny był za przedsiębiorstwa miejskie; złożył mandat po roku ze względu na nadmiar obowiązków zawodowych. Był konserwatywno-liberalnych zapatrywań politycznych, przedstawicielem WMG w Lidze Narodów w Genewie. Podczas wizyty w Gdańsku w lutym 1929 premiera RP Kazimierza Bartla odznaczony został Orderem Odrodzenia Polski II klasy za zasługi w dążeniu do zacieśnienia gospodarczych związków WMG z Polską. 25 IV 1931 przekazał parafii św. Jakuba w Warszawie i sejmowej komisji budowy Świątyni Opatrzności Bożej cztery dzwony ufundowane i wykonane przez Stocznię Gdańską. W późniejszym czasie opowiadał się za powrotem Gdańska do Niemiec. W latach 1931-1933 był przewodniczącym rady Banku Gdańskiego ([[BANK VON DANZIG | Bank von Danzig]]). Towarzyszył [[FORSTER ALBERT MARIA | Albertowi Forsterowi]] w lipcu 1938 podczas wizyty w Londynie; w okresie 1926–1939 konsul generalny Finlandii w II WMG.<br/><br/> | ||
| + | W latach 1924–1927 członek zarządu Stowarzyszenia Inżynierów Niemieckich (Verein Deutscher Ingenieure, VDI). Członek zarządów Stowarzyszenia Niemieckich Producentów Maszyn (Verein Deutscher Maschinenbau-Anstalten, VDMA) oraz Towarzystwa Techniki Okrętowej (Schiffbautechnischen Gesellschaft, STG).<br/><br/> | ||
| + | W 1939 aresztowany przez Gestapo za utrzymywanie kontaktów z polskimi władzami. W 1940 zdymisjonowany z powodu żydowskiego pochodzenia żony Heleny z domu Marck, ojciec Marthy (ur. 1913). W latach 30-tych XX wieku właściciel tzw. willi Kafemana w Sopocie przy obecnej ul. Obrońców Westerplatte 21, w latach 1938–1942 mieszkał przy Langgasse 28 (ul. Długa). {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 20:10, 25 sty 2022
LUDWIG NOÉ (3 X 1871 Zweibrücken, Palatynat – 19 IV 1949 Zug (Szwajcaria)), przemysłowiec, polityk, profesor Technische Hochschule Danzig (THD). Pochodził z rodziny hugenockiej, osiadłej w 1691 w Palatynacie. Syn mistrza stolarskiego Ludwiga (1845-1929) i Karoliny z domu Schankenberger. Brat Hermanna (9 XII 1879 – 4 IX 1961 Bremerhaven), dyrektora zakładów Stoczni Schichaua (Schichau-Werft) w Gdańsku. Absolwent szkoły średniej (Oberrealschule) w Zweibrücken i Technischen Hochschule w Karlsruhe. Pracował w Dinglerschen Maschinenfabrik w Zweibrücken, od 1898 w Dieselmotorenfabrik w Augsburgu, od 1901 w Hanomag Hannoversche Lokomotivfabrik w Hanowerze, od 1905 w stoczni Friedrich Krupp Germaniawerft w Kilonii. Od 1910 dyrektor w Ascherslebener Maschinenfabrik w Aschersleben. W latach 1916-1917 między innymi wraz z Williamem II Heerleinem Lindleyem, budował w ZSRR wodociąg w Baku.
W latach 1919–1937 profesor zwyczajny THD, w latach 1921-1922 dziekan Wydziału Maszynoznawstwa i Elektrotechniki.Jednocześnie w latach 1919–1921 dyrektor główny (cywilny) Fabryki Karabinów. Od 1929 dyrektor generalny międzynarodowej spółki akcyjnej International Shipbuilding and Engineering Co Ltd. (Międzynarodowe Towarzystwo Budowy Okrętów i Maszyn) ( Stocznia Gdańska).
Od 1920 do 1921 wchodził w skład Senatu II Wolnego Miasta Gdańska (WMG) z ramienia Deutsche Demokratische Partei (DDP), odpowiedzialny był za przedsiębiorstwa miejskie; złożył mandat po roku ze względu na nadmiar obowiązków zawodowych. Był konserwatywno-liberalnych zapatrywań politycznych, przedstawicielem WMG w Lidze Narodów w Genewie. Podczas wizyty w Gdańsku w lutym 1929 premiera RP Kazimierza Bartla odznaczony został Orderem Odrodzenia Polski II klasy za zasługi w dążeniu do zacieśnienia gospodarczych związków WMG z Polską. 25 IV 1931 przekazał parafii św. Jakuba w Warszawie i sejmowej komisji budowy Świątyni Opatrzności Bożej cztery dzwony ufundowane i wykonane przez Stocznię Gdańską. W późniejszym czasie opowiadał się za powrotem Gdańska do Niemiec. W latach 1931-1933 był przewodniczącym rady Banku Gdańskiego ( Bank von Danzig). Towarzyszył Albertowi Forsterowi w lipcu 1938 podczas wizyty w Londynie; w okresie 1926–1939 konsul generalny Finlandii w II WMG.
W latach 1924–1927 członek zarządu Stowarzyszenia Inżynierów Niemieckich (Verein Deutscher Ingenieure, VDI). Członek zarządów Stowarzyszenia Niemieckich Producentów Maszyn (Verein Deutscher Maschinenbau-Anstalten, VDMA) oraz Towarzystwa Techniki Okrętowej (Schiffbautechnischen Gesellschaft, STG).
W 1939 aresztowany przez Gestapo za utrzymywanie kontaktów z polskimi władzami. W 1940 zdymisjonowany z powodu żydowskiego pochodzenia żony Heleny z domu Marck, ojciec Marthy (ur. 1913). W latach 30-tych XX wieku właściciel tzw. willi Kafemana w Sopocie przy obecnej ul. Obrońców Westerplatte 21, w latach 1938–1942 mieszkał przy Langgasse 28 (ul. Długa).
