KORSZ ANDRZEJ JAKUB, proboszcz Kaplicy Królewskiej
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę KORSZ ANDRZEJ JAKUB na KORSZ ANDRZEJ JAKUB, proboszcz Kaplicy Królewskiej) |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
'''ANDRZEJ JAKUB KORSZ''' (Corsz, Korsch; 1661 Reszel – 16 IV 1719 [[STARE SZKOTY | Stare Szkoty]]), misjonarz, proboszcz i oficjał gdański, teolog, prawnik. Kształcił się od 1680 w kolegium jezuickim w Reszlu, od 1682 w prowadzonym przez [[MISJONARZE ŚW. WINCENTEGO À PAULO | misjonarzy św. Wincentego à Paulo]] seminarium duchownym w Chełmnie. W 1683 wstąpił do zakonu. W 1685 został profesorem w seminarium w Chełmnie, następnie jego dyrektorem. W latach 1689–1698 przebywał w Wilnie, gdzie odbył uwieńczone doktoratem studia teologiczne; od 1693 był superiorem tamtejszego domu misjonarzy. Po opuszczeniu na własną prośbę zakonu został księdzem diecezjalnym, kanonikiem inflanckim i proboszczem w Dusiatach koło Dyneburga (obecnie Daugavpils na pograniczu Litwy i Łotwy).<br/><br/> | '''ANDRZEJ JAKUB KORSZ''' (Corsz, Korsch; 1661 Reszel – 16 IV 1719 [[STARE SZKOTY | Stare Szkoty]]), misjonarz, proboszcz i oficjał gdański, teolog, prawnik. Kształcił się od 1680 w kolegium jezuickim w Reszlu, od 1682 w prowadzonym przez [[MISJONARZE ŚW. WINCENTEGO À PAULO | misjonarzy św. Wincentego à Paulo]] seminarium duchownym w Chełmnie. W 1683 wstąpił do zakonu. W 1685 został profesorem w seminarium w Chełmnie, następnie jego dyrektorem. W latach 1689–1698 przebywał w Wilnie, gdzie odbył uwieńczone doktoratem studia teologiczne; od 1693 był superiorem tamtejszego domu misjonarzy. Po opuszczeniu na własną prośbę zakonu został księdzem diecezjalnym, kanonikiem inflanckim i proboszczem w Dusiatach koło Dyneburga (obecnie Daugavpils na pograniczu Litwy i Łotwy).<br/><br/> | ||
| − | W 1704 przeniósł się do diecezji włocławskiej i został proboszczem w Lęborku. W 1710 mianowano go kanonikiem włocławskim i sekretarzem biskupa Konstantego Felicjana Szaniawskiego, w 1712 objął w Gdańsku probostwo [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]]. Był jednocześnie oficjałem gdańskim i pomorskim, generalnym wikariuszem pomorskim, protonotariuszem apostolskim, proboszczem w Miłobądzu i Subkowach, a ponadto kanonikiem warszawskim. W 1714 doprowadził do założenia w kompleksie plebanii pierwszej od czasów [[REFORMACJA | reformacji]] katolickiej szkoły parafialnej w Gdańsku ([[SZKOLNICTWO | szkolnictwo]]), wzmacniając tym samym pozycję gdańskich [[KATOLICY | katolików]]. To współpracując, to znowu spierając się z pracującymi przy Kaplicy Królewskiej [[JEZUICI | jezuitami]] (w 1715 | + | W 1704 przeniósł się do diecezji włocławskiej i został proboszczem w Lęborku. W 1710 mianowano go kanonikiem włocławskim i sekretarzem biskupa Konstantego Felicjana Szaniawskiego, w 1712 objął w Gdańsku probostwo [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]]. Był jednocześnie oficjałem gdańskim i pomorskim, generalnym wikariuszem pomorskim, protonotariuszem apostolskim, proboszczem w Miłobądzu i Subkowach, a ponadto kanonikiem warszawskim. W 1714 doprowadził do założenia w kompleksie plebanii pierwszej od czasów [[REFORMACJA | reformacji]] katolickiej szkoły parafialnej w Gdańsku ([[SZKOLNICTWO | szkolnictwo]]), wzmacniając tym samym pozycję gdańskich [[KATOLICY | katolików]]. To współpracując, to znowu spierając się z pracującymi przy Kaplicy Królewskiej [[JEZUICI | jezuitami]] (w 1715 pragnął w ich miejsce osadzić w Gdańsku [[KAPUCYNI | kapucynów]]), ostatecznie pogodził się z Towarzystwem Jezusowym i przyczynił się do założenia w obrębie plebanii stałej jezuickiej stacji misyjnej. Wydał w Gdańsku księgę sakramentów i innych obrzędów liturgicznych ''Rituale sacramentorum ac aliarum Ecclesiae ceremonianum'' (1716). {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Aktualna wersja na dzień 17:02, 4 paź 2022
ANDRZEJ JAKUB KORSZ (Corsz, Korsch; 1661 Reszel – 16 IV 1719 Stare Szkoty), misjonarz, proboszcz i oficjał gdański, teolog, prawnik. Kształcił się od 1680 w kolegium jezuickim w Reszlu, od 1682 w prowadzonym przez misjonarzy św. Wincentego à Paulo seminarium duchownym w Chełmnie. W 1683 wstąpił do zakonu. W 1685 został profesorem w seminarium w Chełmnie, następnie jego dyrektorem. W latach 1689–1698 przebywał w Wilnie, gdzie odbył uwieńczone doktoratem studia teologiczne; od 1693 był superiorem tamtejszego domu misjonarzy. Po opuszczeniu na własną prośbę zakonu został księdzem diecezjalnym, kanonikiem inflanckim i proboszczem w Dusiatach koło Dyneburga (obecnie Daugavpils na pograniczu Litwy i Łotwy).
W 1704 przeniósł się do diecezji włocławskiej i został proboszczem w Lęborku. W 1710 mianowano go kanonikiem włocławskim i sekretarzem biskupa Konstantego Felicjana Szaniawskiego, w 1712 objął w Gdańsku probostwo Kaplicy Królewskiej. Był jednocześnie oficjałem gdańskim i pomorskim, generalnym wikariuszem pomorskim, protonotariuszem apostolskim, proboszczem w Miłobądzu i Subkowach, a ponadto kanonikiem warszawskim. W 1714 doprowadził do założenia w kompleksie plebanii pierwszej od czasów reformacji katolickiej szkoły parafialnej w Gdańsku ( szkolnictwo), wzmacniając tym samym pozycję gdańskich katolików. To współpracując, to znowu spierając się z pracującymi przy Kaplicy Królewskiej jezuitami (w 1715 pragnął w ich miejsce osadzić w Gdańsku kapucynów), ostatecznie pogodził się z Towarzystwem Jezusowym i przyczynił się do założenia w obrębie plebanii stałej jezuickiej stacji misyjnej. Wydał w Gdańsku księgę sakramentów i innych obrzędów liturgicznych Rituale sacramentorum ac aliarum Ecclesiae ceremonianum (1716).
