KOŚCIÓŁ NIEPOKALANEGO SERCA MARYI
Linia 11: | Linia 11: | ||
[[File:8_Kosciol_Niepokalanego_Serca_Maryi.jpg|thumb|Odbiór nowych, 28-głosowych organów (wykonanych przez firmę Kamińskich z Warszawy), w składzie komisji odbierającej między innymi ks. prałat Franciszek Grucza (trzeci od lewej) i rektor klasztoru reformatów o. Apolinary Żak (czwarty od prawej), 1972]] | [[File:8_Kosciol_Niepokalanego_Serca_Maryi.jpg|thumb|Odbiór nowych, 28-głosowych organów (wykonanych przez firmę Kamińskich z Warszawy), w składzie komisji odbierającej między innymi ks. prałat Franciszek Grucza (trzeci od lewej) i rektor klasztoru reformatów o. Apolinary Żak (czwarty od prawej), 1972]] | ||
− | '''KOŚCIÓŁ NIEPOKALANEGO SERCA MARYI''', [[NOWY PORT | Nowy Port]], ul. Oliwska (do 1945 roku Olivaer Straße 2). W 1815 w Nowym Porcie przy Olivaer Straße 2, w byłym budynku warsztatu bednarskiego uruchomiono ewangelicki punkt duszpasterski | + | '''KOŚCIÓŁ NIEPOKALANEGO SERCA MARYI''', [[NOWY PORT | Nowy Port]], ul. Oliwska (do 1945 roku Olivaer Straße 2). W 1815 w Nowym Porcie przy Olivaer Straße 2, w byłym budynku warsztatu bednarskiego uruchomiono ewangelicki punkt duszpasterski z salą do nabożeństw. 8 II 1821 decyzją władz państwowych punkt otrzymał status Domu Modlitwy. W lutym 1883 powołano pierwszego proboszcza gminy ewangelickiej w Nowym Porcie, [[TENNSTAEDT KARL GUSTAV ADOLPH | Karla Gustava Adolpha Tennstaedta]]. Jego staraniem, z pomocą funduszy rządowych, 3 VIII 1839 położono kamień węgielny pod budowę kościoła przy Olivaer Straße, mającego zastąpić leżący po sąsiedzku Dom Modlitwy (przeznaczony na obiekt pomocniczy). Okolicznościowe kazanie wygłosił z tej okazji pastor [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]][[BRESLER CARL HEINRICH | Carl Heinrich Bresler]]. Nowy Kościół, według projektu Friedricha Karla Schinkla, zbudowany z muru pruskiego, liczący około 24 m długości i 15 m szerokości, z wieżą od wschodu, mogący pomieścić około 400 wiernych, poświęcony został przez Karla Gustava Tennstaedta 20 V 1841 pod wezwaniem Wniebowstąpienia. Ołtarz kościoła zdobił obraz [[MEYERHEIM FRIEDRICH EDUARD | Friedricha Eduarda Meyerheima]] ''Przemienienie Pańskie''. |
− | W latach 1902–1904, na otrzymanej od miasta działce, wybudowano nową, ceglaną świątynię, która także przejęła wezwanie Wniebowstąpienia. Nowy kościół, do | + | W latach 1902–1904, na otrzymanej od miasta działce, wybudowano nową, ceglaną świątynię, która także przejęła wezwanie Wniebowstąpienia. Nowy kościół, do którego budowy doprowadził pastor [[KUBERT JOHANNES WALTER | Johannes Walter Kubert]], poświęcono 19 I 1905 roku. Stary kościół rozebrano, grunty zwrócono państwu. {{author: MrGl}} <br/><br/> |
Nowy kościół został wzniesiony przez architekta Oskara Hossfelda, projekt odwoływał się do form romańskich i gotyckich. Obiekt murowany z cegły (przyziemie wieżowe z kamienia), trójnawowy z krótkim, zamkniętym pięciobocznie prezbiterium i masywem wieżowym od zachodu. Nawa główna została nakryta dachem dwuspadowym, nad nawami bocznymi wzniesiono dachy dwuspadowe, poprzeczne. Nawy miały długość 39,38 m, szerokość 21, 13 m. Masyw wieżowy zwieńczono dwoma smukłymi hełmami, o wysokości 61,5 m. Wnętrze miało i ma charakter salowy, z nawami bocznymi, w których założono empory, w części zachodniej – emporę organową. Nawę główną przykryto sklepieniem krzyżowo-żebrowym.<br/><br/> | Nowy kościół został wzniesiony przez architekta Oskara Hossfelda, projekt odwoływał się do form romańskich i gotyckich. Obiekt murowany z cegły (przyziemie wieżowe z kamienia), trójnawowy z krótkim, zamkniętym pięciobocznie prezbiterium i masywem wieżowym od zachodu. Nawa główna została nakryta dachem dwuspadowym, nad nawami bocznymi wzniesiono dachy dwuspadowe, poprzeczne. Nawy miały długość 39,38 m, szerokość 21, 13 m. Masyw wieżowy zwieńczono dwoma smukłymi hełmami, o wysokości 61,5 m. Wnętrze miało i ma charakter salowy, z nawami bocznymi, w których założono empory, w części zachodniej – emporę organową. Nawę główną przykryto sklepieniem krzyżowo-żebrowym.<br/><br/> | ||
W [[ROK 1945 | 1945 roku]] świątynia została częściowo zniszczona (szacunkowo w 57%). Przejęta przez [[REFORMACI | reformatów]] (franciszkanie reformaci), początkowo jako dzierżawa, od 1971 jako ich własność, otrzymała wezwanie Niepokalanego Serca Maryi. Po głównej odbudowie kościół poświęcił 19 IV 1949 administrator apostolski diecezji gdańskiej, ks. [[WRONKA ANDRZEJ | Andrzej Wronka]], prace zakończono ostatecznie 16 V 1971 uroczystą konsekracją dokonaną przez [[KACZMAREK LECH | bp. Lecha Kaczmarka]]. W stosunku do wyglądu przedwojennego odmiennie odbudowano zwieńczenie masywu wieżowego. {{author: WS}} <br /><br /> | W [[ROK 1945 | 1945 roku]] świątynia została częściowo zniszczona (szacunkowo w 57%). Przejęta przez [[REFORMACI | reformatów]] (franciszkanie reformaci), początkowo jako dzierżawa, od 1971 jako ich własność, otrzymała wezwanie Niepokalanego Serca Maryi. Po głównej odbudowie kościół poświęcił 19 IV 1949 administrator apostolski diecezji gdańskiej, ks. [[WRONKA ANDRZEJ | Andrzej Wronka]], prace zakończono ostatecznie 16 V 1971 uroczystą konsekracją dokonaną przez [[KACZMAREK LECH | bp. Lecha Kaczmarka]]. W stosunku do wyglądu przedwojennego odmiennie odbudowano zwieńczenie masywu wieżowego. {{author: WS}} <br /><br /> |
Wersja z 23:41, 24 lis 2021
KOŚCIÓŁ NIEPOKALANEGO SERCA MARYI, Nowy Port, ul. Oliwska (do 1945 roku Olivaer Straße 2). W 1815 w Nowym Porcie przy Olivaer Straße 2, w byłym budynku warsztatu bednarskiego uruchomiono ewangelicki punkt duszpasterski z salą do nabożeństw. 8 II 1821 decyzją władz państwowych punkt otrzymał status Domu Modlitwy. W lutym 1883 powołano pierwszego proboszcza gminy ewangelickiej w Nowym Porcie, Karla Gustava Adolpha Tennstaedta. Jego staraniem, z pomocą funduszy rządowych, 3 VIII 1839 położono kamień węgielny pod budowę kościoła przy Olivaer Straße, mającego zastąpić leżący po sąsiedzku Dom Modlitwy (przeznaczony na obiekt pomocniczy). Okolicznościowe kazanie wygłosił z tej okazji pastor kościoła Najświętszej Marii Panny Carl Heinrich Bresler. Nowy Kościół, według projektu Friedricha Karla Schinkla, zbudowany z muru pruskiego, liczący około 24 m długości i 15 m szerokości, z wieżą od wschodu, mogący pomieścić około 400 wiernych, poświęcony został przez Karla Gustava Tennstaedta 20 V 1841 pod wezwaniem Wniebowstąpienia. Ołtarz kościoła zdobił obraz Friedricha Eduarda Meyerheima Przemienienie Pańskie.
W latach 1902–1904, na otrzymanej od miasta działce, wybudowano nową, ceglaną świątynię, która także przejęła wezwanie Wniebowstąpienia. Nowy kościół, do którego budowy doprowadził pastor Johannes Walter Kubert, poświęcono 19 I 1905 roku. Stary kościół rozebrano, grunty zwrócono państwu.
Nowy kościół został wzniesiony przez architekta Oskara Hossfelda, projekt odwoływał się do form romańskich i gotyckich. Obiekt murowany z cegły (przyziemie wieżowe z kamienia), trójnawowy z krótkim, zamkniętym pięciobocznie prezbiterium i masywem wieżowym od zachodu. Nawa główna została nakryta dachem dwuspadowym, nad nawami bocznymi wzniesiono dachy dwuspadowe, poprzeczne. Nawy miały długość 39,38 m, szerokość 21, 13 m. Masyw wieżowy zwieńczono dwoma smukłymi hełmami, o wysokości 61,5 m. Wnętrze miało i ma charakter salowy, z nawami bocznymi, w których założono empory, w części zachodniej – emporę organową. Nawę główną przykryto sklepieniem krzyżowo-żebrowym.
W 1945 roku świątynia została częściowo zniszczona (szacunkowo w 57%). Przejęta przez reformatów (franciszkanie reformaci), początkowo jako dzierżawa, od 1971 jako ich własność, otrzymała wezwanie Niepokalanego Serca Maryi. Po głównej odbudowie kościół poświęcił 19 IV 1949 administrator apostolski diecezji gdańskiej, ks. Andrzej Wronka, prace zakończono ostatecznie 16 V 1971 uroczystą konsekracją dokonaną przez bp. Lecha Kaczmarka. W stosunku do wyglądu przedwojennego odmiennie odbudowano zwieńczenie masywu wieżowego.
1833–1856 | Karl Gustav Adolph Tennstaedt |
1857–1879 | Johann Gottlieb Funk |
1879–1891 | Albert Hugo Walther Stengel |
1892–1912 | Johannes Walter Kubert |
1913–1945 | Paul Grossmann |
1947 | Maciej Śliwa OFM |
1947–1957 | Zygmunt Jaszczur OFM |
1957–1966 | Joachim Adamski OFM |
1966–1975 | Dozyteusz Napierała OFM |
1975–1980 | Henryk Błażkiewicz OFM |
1980–1989 | Dominik Kabattek OFM |
1989–1990 | Marcin Kordowisko OFM |
1990–1991 | Salwator Budzinski OFM |
1991–1994 | Ewaryst Potrykus OFM |
1994–1997 | Melchior Czoska OFM |
1997–2003 | Ewaryst Gręda OFM |
2003–2006 | Brunon Kasprowski OFM |
2006–2009 | Gabriel Kiliński OFM |
2009– | Urban Pudełko OFM |