KAMLARIA

Z Encyklopedia Gdańska
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

< Poprzednie Następne >
Jedna z kart najstarszej gdańskiej księgi kamlarskiej z lat 1379–1382
Kamlaria, nad wejściem zaginiony obraz z morświnem, Johann Carl Schultz, 1858

KAMLARIA (Kämmerei). Urząd miejski zarządzający finansami, z siedzibą w Ratuszu Głównego Miasta Gdańska; działał od XIV wieku do 1794 roku i w latach 1807–1814. Podlegał początkowo Radzie Miejskiej, od 2. połowy XVI wieku wszystkim ordynkom za pośrednictwem wybieranych komisji. Obejmował trzy wydziały: kasy miejskiej, urzędu budowlanego, od roku 1587 zarządu Zbrojowni. Pierwotnie kamlarię prowadziło dwóch, od 1589/1592 – trzech najstarszych rajców, zwanych kamlarzami (Kämmerer), zarządzających kolejno poszczególnymi wydziałami.

Od 1658 roku dostęp do kamlarii otrzymali także przedstawiciele pozostałych ordynków: 2 z drugiego i 4 z Trzeciego Ordynku (liczba tych ostatnich została podwojona w ordynacji króla polskiego Augusta III). Dochody kamlarii dzielono na: 1) zwyczajne, pochodzące między innymi z Komory Palowej, młynów i cegielni miejskich, podatku od sum spadkowych wywożonych z miasta, akcyz, kaduków, czynszów gruntowych, wag miejskich, posiadłości wiejskich, jarmarku dominikańskiego, straganów handlowych, zapisów w księgach gruntowych, opłat za zbieranie bursztynu, za pilotowanie statków, korzystanie z głębi morskiej, procentów od pożyczonych kapitałów, loterii, sprzedaży skonfiskowanych towarów i innych podatków lub opłat; 2) nadzwyczajne, zwane funduszami posiłkowymi, pochodzące z opłat pobieranych w formie akcyz, szarwarków, powierzonych urzędów miejskich, podatku spadkowego, od menonitów i żydów.

Wydatki kamlarii obejmowały głównie zakupy broni i amunicji, spłaty rat królewskich, utrzymanie i remonty budowli publicznych, wynagrodzenie urzędników miejskich oraz dowódców wojskowych, utrzymanie twierdzy Wisłoujście, koszty reprezentacyjne, odsetki od pożyczonych kapitałów. JZ







Bibliografia:

Najstarsze księgi kamlarskie Głównego Miasta Gdańska z XIV–XV wieku, wydał i komentarzem opatrzył Marcin Grulkowski, Gdańsk 2016 (edycja źródła i przedstawienie stanu badań)

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania