HOFFMANN BERNARD, inżynier, konstruktor
(nowe_hasło_08.2017) |
(dodanie logotypów) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| + | [[File:GDANKSK LOGOTYP.jpg|thumb|'''Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk''']] <br/> | ||
| + | [[File:GAIT LOGOTYP.jpg|thumb|'''Partner redakcji''']] | ||
| + | |||
'''BERNARD HOFFMANN''' (26 V 1933 Bydgoszcz – 8 II 1999 Gdańsk), konstruktor. Syn Marty z domu Błaszkiewicz (1908–1988) i Adolfa Hoffmanna (1906–1975). W Bydgoszczy ukończył szkołę podstawową, gimnazjum i technikum budowlane. W latach 1953–1955 odbył zasadniczą służbę wojskową. Od 1955 do 1960 roku studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]] na kierunku konstrukcyjnym – uzyskał tytuł magistra inżyniera. W okresie 1960–1967 był zatrudniony w pracowniach projektowych Zakładów Farmaceutycznych „Polfa” w Starogardzie Gdańskim, 1967–1969 w Gdańskich Zakładach Nawozów Fosforowych, gdzie uzyskał uprawnienia budowlane i merytoryczne przygotowanie do samodzielnego wykonywania zawodu konstruktora. <br/><br/> | '''BERNARD HOFFMANN''' (26 V 1933 Bydgoszcz – 8 II 1999 Gdańsk), konstruktor. Syn Marty z domu Błaszkiewicz (1908–1988) i Adolfa Hoffmanna (1906–1975). W Bydgoszczy ukończył szkołę podstawową, gimnazjum i technikum budowlane. W latach 1953–1955 odbył zasadniczą służbę wojskową. Od 1955 do 1960 roku studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]] na kierunku konstrukcyjnym – uzyskał tytuł magistra inżyniera. W okresie 1960–1967 był zatrudniony w pracowniach projektowych Zakładów Farmaceutycznych „Polfa” w Starogardzie Gdańskim, 1967–1969 w Gdańskich Zakładach Nawozów Fosforowych, gdzie uzyskał uprawnienia budowlane i merytoryczne przygotowanie do samodzielnego wykonywania zawodu konstruktora. <br/><br/> | ||
Wersja z 08:17, 30 sie 2017
BERNARD HOFFMANN (26 V 1933 Bydgoszcz – 8 II 1999 Gdańsk), konstruktor. Syn Marty z domu Błaszkiewicz (1908–1988) i Adolfa Hoffmanna (1906–1975). W Bydgoszczy ukończył szkołę podstawową, gimnazjum i technikum budowlane. W latach 1953–1955 odbył zasadniczą służbę wojskową. Od 1955 do 1960 roku studiował na Wydziale Budownictwa Lądowego Politechniki Gdańskiej na kierunku konstrukcyjnym – uzyskał tytuł magistra inżyniera. W okresie 1960–1967 był zatrudniony w pracowniach projektowych Zakładów Farmaceutycznych „Polfa” w Starogardzie Gdańskim, 1967–1969 w Gdańskich Zakładach Nawozów Fosforowych, gdzie uzyskał uprawnienia budowlane i merytoryczne przygotowanie do samodzielnego wykonywania zawodu konstruktora.
Od 30 XI 1969 roku pracował w Przedsiębiorstwie Państwowym Pracownie Konserwacji Zabytków (PP PKZ) Oddział w Gdańsku na stanowisku kierownika sekcji konstrukcyjnej w Biurze Projektów. Wykonał ponad 230 różnego rodzaju dokumentacji technicznych dla zabytków Gdańska i Pomorza. Opracował wiele projektów technicznych i orzeczeń konstrukcyjnych ratujących zagrożone budowle zabytkowe w Gdańsku (między innymi dwór z XVIII wieku przy ul. Bytowskiej 4 w Oliwie) i na Pomorzu (na przykład dwór z lat 1744–1745 w Jemielnie). Według jego obliczeń statycznych zawieszano dzwony na wieżach kościołów i budynków municypalnych: carillon na wieży Ratusza Głównego Miasta (1970), dzwony na wieży katedry kwidzyńskiej (1995?); podwieszono do ścian rzeźby św. Jerzego oraz św. Katarzyny i św. Barbary we wnętrzu Dworu Artusa (1985–1986), dekoracyjne plafony stropu i antresolę w Domu Ławy przy ul. Długi Targ 43 (1984–1985), belkowy strop w kamienicy przy ul. Straganiarskiej 31 (1979). Opracował też projekt techniczny do odbudowy Wielkiego Pieca z Dworu Artusa, polegający na osadzeniu konstrukcji w formie kratownicy (z nierdzewnego metalu) na kamiennym cokole, co wyeliminowało wzajemne obciążenia kafli i w razie konieczności umożliwia demontaż każdego z nich osobno (1994).
Do jego innych ważnych prac należą całościowe projekty techniczne odbudowy kamienic przy ul. Świętojańskiej 47/48 i Straganiarskiej 31/33, kapitalnego remontu budynku po byłym klubie studenckim Żak ( Nowy Ratusz), a także orzeczenia konstrukcyjne budowli obronnych, w tym twierdzy Wisłoujście, zamków w Gniewie, Kwidzynie, Sztumie i Malborku (1970–1990). Wykonał wiele orzeczeń technicznych dotyczących wytrzymałości stropów, więźb dachowych i stalowych konstrukcji wieżowych hełmów. Pracując w latach 1980–1981 w przedstawicielstwie PP PKZ w Kolonii, przygotował między innymi dokumentację techniczną poświęconą konserwacji monumentalnych filarów romańskiej katedry w Otterbergu.
Od 1960 roku był żonaty z Heleną z domu Bowżyk (ur. 24 I 1936), laborantką medyczną. Ojciec Iwony (ur. 1965) i Beaty (ur. 1970). Pochowany na cmentarzu Łostowickim.
