GRONAU DANIEL MAGNUS, organista, kompozytor
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
'''DANIEL MAGNUS GRONAU''' (1700 – 2 II 1747 Gdańsk), organista i kompozytor. W latach 1717–1719 organista kaplicy św. Anny ([[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościół św. Trójcy]]), 1719–1724 [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościoła św. Katarzyny]], 1724–1730 [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]], 1730–1747 [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościoła św. Jana]], tam też pochowany. <br/><br/> | '''DANIEL MAGNUS GRONAU''' (1700 – 2 II 1747 Gdańsk), organista i kompozytor. W latach 1717–1719 organista kaplicy św. Anny ([[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościół św. Trójcy]]), 1719–1724 [[KOŚCIÓŁ ŚW. KATARZYNY ALEKSANDRYJSKIEJ | kościoła św. Katarzyny]], 1724–1730 [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Najświętszej Marii Panny]], 1730–1747 [[KOŚCIÓŁ ŚW. JANA CHRZCICIELA I ŚW. JANA APOSTOŁA | kościoła św. Jana]], tam też pochowany. <br/><br/> | ||
| − | W 1738 wszedł w skład siedmioosobowej komisji oceniającej jakość dzwonów [[CARILLONY | carillonowych]], wykonanych przez ludwisarza Jana Nicolaasa Dercka dla | + | W 1738 wszedł w skład siedmioosobowej komisji oceniającej jakość dzwonów [[CARILLONY | carillonowych]], wykonanych przez ludwisarza Jana Nicolaasa Dercka dla kościoła św. Katarzyny. Ekspertyzę wystawioną 3 X 1738 podpisali także: [[BIEHN EPHRAIM, organista | Ephraim Biehn]], Johann Carl Braunitz, [[FREISLICH JOHANN BALTHASAR CHRISTIAN, kompozytor | Johann Balthasar Christian Freislich]], Christian Petratz, [[HILDEBRANDT ANDREAS, organmistrz | Andreas Hildebrandt]] oraz Eltjen Wolthers. Jego uczniem był między innymi kompozytor [[GLUMMERT JOHANN DANIEL, pisarz, kompozytor | Johann Daniel Glummert]].<br/><br/> |
Według współczesnych „był to najpiękniejszy duch muzyczny, jakiego Gdańsk miał w swych murach”. Pozostawił cztery tomy utworów organowych: preludia, fugi i chorały z wariacjami. Jedyny rękopis, który dotrwał do XX wieku, zaginął w 1945. Zawierał między innymi cenne wskazówki dotyczące registracji, w 1927 opublikowano kilka zawartych w nim wariacji. {{author: MaBa}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | Według współczesnych „był to najpiękniejszy duch muzyczny, jakiego Gdańsk miał w swych murach”. Pozostawił cztery tomy utworów organowych: preludia, fugi i chorały z wariacjami. Jedyny rękopis, który dotrwał do XX wieku, zaginął w 1945. Zawierał między innymi cenne wskazówki dotyczące registracji, w 1927 opublikowano kilka zawartych w nim wariacji. {{author: MaBa}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
'''Bibliografia''':<br/> | '''Bibliografia''':<br/> | ||
Archiwum Państwowe Gdańsk, Akta kościoła św. Jana, 352/22, s. 62. | Archiwum Państwowe Gdańsk, Akta kościoła św. Jana, 352/22, s. 62. | ||
Wersja z 07:40, 22 gru 2022
DANIEL MAGNUS GRONAU (1700 – 2 II 1747 Gdańsk), organista i kompozytor. W latach 1717–1719 organista kaplicy św. Anny ( kościół św. Trójcy), 1719–1724 kościoła św. Katarzyny, 1724–1730 kościoła Najświętszej Marii Panny, 1730–1747 kościoła św. Jana, tam też pochowany.
W 1738 wszedł w skład siedmioosobowej komisji oceniającej jakość dzwonów carillonowych, wykonanych przez ludwisarza Jana Nicolaasa Dercka dla kościoła św. Katarzyny. Ekspertyzę wystawioną 3 X 1738 podpisali także: Ephraim Biehn, Johann Carl Braunitz, Johann Balthasar Christian Freislich, Christian Petratz, Andreas Hildebrandt oraz Eltjen Wolthers. Jego uczniem był między innymi kompozytor Johann Daniel Glummert.
Według współczesnych „był to najpiękniejszy duch muzyczny, jakiego Gdańsk miał w swych murach”. Pozostawił cztery tomy utworów organowych: preludia, fugi i chorały z wariacjami. Jedyny rękopis, który dotrwał do XX wieku, zaginął w 1945. Zawierał między innymi cenne wskazówki dotyczące registracji, w 1927 opublikowano kilka zawartych w nim wariacji.
Bibliografia:
Archiwum Państwowe Gdańsk, Akta kościoła św. Jana, 352/22, s. 62.
