DZIEWICKI JERZY, dziennikarz
| < Poprzednie | Następne > |
JERZY DZIEWICKI (ur. 3 I 1918 Wilno – 3 IX 1985 Gdańsk), redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego” i „Głosu Wybrzeża”. Syn adwokata i sekretarza Rady Miasta Wilna Mariana oraz nauczycielki Heleny z domu Jazdowskiej. Młodszy brat Ireny, w latach 1945–1950 przewodniczącej Zarządu Głównego Ligi Kobiet, w 1947–1956 posłanki na Sejm PRL, oraz Marii. Ukończył Gimnazjum im. Króla Zygmunta Augusta w Wilnie, w 1939 absolwent Wydziału Prawa i Nauk Społecznych Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W okresie studiów podjął pierwsze próby dziennikarsko–publicystyczne na łamach społeczno-politycznego dwutygodnika „Poprostu” oraz w wydawanym przez Związek Lewicy Akademickiej miesięczniku „Front”. Podczas II wojny światowej pracował jako robotnik, po opuszczeniu Wilna w lutym 1945 przebywał w Białymstoku, następnie zamieszkał w Gdańsku.
W latach 1945–1950 pracował w redakcji „Dziennika Bałtyckiego”, kolejno jako redaktor działu łączności z czytelnikami, kierownik działu terenowego, redaktor depeszowy. W latach 1951–1953 był kierownikiem działu społecznego „Głosu Pracy” w Warszawie, gdzie przeniósł się ze względów rodzinnych, w 1954 został zastępcą redaktora naczelnego „Głosu Wybrzeża” w Gdańsku, w 1955–1956 był publicystą w dziale społecznym „Trybuny Ludu” w Warszawie.
Po Październiku 1956 powrócił na Wybrzeże, przez kilka tygodni był redaktorem naczelnym „Dziennika Bałtyckiego”, od 1 VII 1957 do 31 VIII 1968 redaktorem naczelnym „Głosu Wybrzeża”. Od 1949 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej, w latach 1957-1968 zasiadał w Komitecie Wojewódzkim PZPR w Gdańsku, między innymi był członkiem egzekutywy. W marcu 1968 wszedł w konflikt z władzami Komitetu Wojewódzkiego PZPR, na łamach „Głosu” polemizował z polityką partii wobec tzw. syjonistów oraz wystąpił w obronie kolegów zwolnionych z redakcji wskutek decyzji Wojewódzkiej Komisji Kontroli Partyjnej. Usunięty z Komitetu Wojewódzkiego i objęty zakazem pracy na terenie województwa gdańskiego wyjechał do Warszawy, po kilku miesiącach bezrobocia został redaktorem naczelnym Agencji Publicystyczno-Informacyjnej. Po jej rozwiązaniu powrócił do Gdańska, w latach 1970–1974 był publicystą w „Tygodniku Morskim”, po jego rozwiązaniu od 1974 do emerytury w 1978 sekretarzem redakcji tygodnika „Głos Stoczniowca”.
Jako szef redakcji „Głosu Wybrzeża” przyczynił się do podniesienia jego poziomu, rozluźnienia (w atmosferze odwilży po Październiku 1956) gorsetu krępującego gazetę partyjną. Dziennikarz o wszechstronnych zainteresowaniach, zwłaszcza kulturą i sztuką, wprowadził na łamy gazety szeroki krąg twórców gdańskiej kultury. W latach 80. XX wieku współpracował z opozycją demokratyczną, w czasie stanu wojennego zajmował się między innymi pomocą dla represjonowanych dziennikarzy. Związany blisko z duszpasterstwem środowisk twórczych o.o. dominikanów przy kościele św. Mikołaja w Gdańsku.
W latach 1945–1951 członek Związku Zawodowego Dziennikarzy RP, w 1945 sekretarz Zarządu Oddziału Morskiego, od 1951 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, w 1980 wiceprzewodniczący Naczelnego Sądu Dziennikarskiego. Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim OOP (1963), odznakami „Za Zasługi dla Gdańska”, „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, złotą odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”.
Od 1941 żonaty był z Antoniną z domu Gaponik (23 VI 1919 – 31 V 1988), doktorem medycyny, ojciec Krystyny, po mężu Dajnowskiej) i Marka. Zmarł nagle (zawał serca), pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
