DOMY GALERIOWE
D.Majewska (dyskusja | edycje) |
|||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
[[File:Dom_galeriowy_przy_kościele_św._Trójcy,_W._Wojtkiewicz,_1952.jpg|thumb|Dom Galeriowy przy kościele św. Trójcy, W. Wojtkiewicz, 1952]] | [[File:Dom_galeriowy_przy_kościele_św._Trójcy,_W._Wojtkiewicz,_1952.jpg|thumb|Dom Galeriowy przy kościele św. Trójcy, W. Wojtkiewicz, 1952]] | ||
| − | '''DOMY GALERIOWE''' służyły ubogiej ludności Gdańska od około XVI wieku. Budowane zazwyczaj w konstrukcji szkieletowej (niekiedy z masywnymi ścianami szczytowymi i przyziemiem), z zewnętrzną charakterystyczną galerią zapewniającą niezależne wejście do każdego z mieszkań umieszczonych na piętrze. Często usytuowane kalenicą do ulicy, lokalizowane także w głębi parceli lub przy wewnętrznej uliczce. Występowały w wielu obszarach miasta (np. na [[STARE MIASTO | Starym Mieście]], [[STARE PRZEDMIEŚCIE | Starym Przedmieściu]] i obrzeżach [[GŁÓWNE MIASTO | Głównego Miasta]]). Wznoszone były przez prywatnych inwestorów, fundacje oraz gminy wyznaniowe. Mieszkania w tego typu domach najczęściej składały się z ogrzewanej izby i sienio-kuchni z paleniskiem. Do początku XX wieku zachowały się nieliczne; znajdowały się np. na zapleczu ul. Rzeźnickiej (przy wewnętrznym zaułku Kneiphof i Baumannshof), na zapleczu ul. Łagiewniki 55, w zaułku w pobliżu ul. Mniszki (Nonnenhof 4). Dom galeriowy przy ul. św. Trójcy | + | '''DOMY GALERIOWE''' służyły ubogiej ludności Gdańska od około XVI wieku. Budowane zazwyczaj w konstrukcji szkieletowej (niekiedy z masywnymi ścianami szczytowymi i przyziemiem), z zewnętrzną charakterystyczną galerią zapewniającą niezależne wejście do każdego z mieszkań umieszczonych na piętrze. Często usytuowane kalenicą do ulicy, lokalizowane także w głębi parceli lub przy wewnętrznej uliczce. Występowały w wielu obszarach miasta (np. na [[STARE MIASTO | Starym Mieście]], [[STARE PRZEDMIEŚCIE | Starym Przedmieściu]] i obrzeżach [[GŁÓWNE MIASTO | Głównego Miasta]]). Wznoszone były przez prywatnych inwestorów, fundacje oraz gminy wyznaniowe. Mieszkania w tego typu domach najczęściej składały się z ogrzewanej izby i sienio-kuchni z paleniskiem.<br/><br/> |
| + | Do początku XX wieku zachowały się nieliczne; znajdowały się np. na zapleczu ul. Rzeźnickiej (przy wewnętrznym zaułku Kneiphof i Baumannshof), na zapleczu ul. Łagiewniki 55, w zaułku w pobliżu ul. Mniszki (Nonnenhof 4). Dom galeriowy z XVII wieku przy ul. św. Trójcy, przylegający do murów [[KOŚCIÓŁ I KLASZTOR FRANCISZKANÓW ŚW. TRÓJCY | kościoła św. Trójcy]], był do 1990 jedynym częściowo zachowanym obiektem tego typu. Z uwagi na zły stan został rozebrany i wzniesiony na nowo (według projektu Wandy Grodzkiej, Waldemara Affelta i Romana Wielocha) wprawdzie z zachowaniem większości dawnej konstrukcji, stracił jednak na walorze autentyczności. {{author: EBSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] | ||
Wersja z 09:15, 11 sie 2022
ul. św. Trójcy, około 1890
św. Ducha, koniec XIX wieku
DOMY GALERIOWE służyły ubogiej ludności Gdańska od około XVI wieku. Budowane zazwyczaj w konstrukcji szkieletowej (niekiedy z masywnymi ścianami szczytowymi i przyziemiem), z zewnętrzną charakterystyczną galerią zapewniającą niezależne wejście do każdego z mieszkań umieszczonych na piętrze. Często usytuowane kalenicą do ulicy, lokalizowane także w głębi parceli lub przy wewnętrznej uliczce. Występowały w wielu obszarach miasta (np. na Starym Mieście, Starym Przedmieściu i obrzeżach Głównego Miasta). Wznoszone były przez prywatnych inwestorów, fundacje oraz gminy wyznaniowe. Mieszkania w tego typu domach najczęściej składały się z ogrzewanej izby i sienio-kuchni z paleniskiem.
Do początku XX wieku zachowały się nieliczne; znajdowały się np. na zapleczu ul. Rzeźnickiej (przy wewnętrznym zaułku Kneiphof i Baumannshof), na zapleczu ul. Łagiewniki 55, w zaułku w pobliżu ul. Mniszki (Nonnenhof 4). Dom galeriowy z XVII wieku przy ul. św. Trójcy, przylegający do murów kościoła św. Trójcy, był do 1990 jedynym częściowo zachowanym obiektem tego typu. Z uwagi na zły stan został rozebrany i wzniesiony na nowo (według projektu Wandy Grodzkiej, Waldemara Affelta i Romana Wielocha) wprawdzie z zachowaniem większości dawnej konstrukcji, stracił jednak na walorze autentyczności.
