DIETRICH MICHAEL, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
z herbem Suchekomnaty
MICHAEL DIETRICH (1673 – 27 III 1741 Gdańsk), złotnik. Od 1701 roku zatrudniony jako czeladnik w warsztacie Daniela Friedricha Mülicha. Pracę mistrzowską wykonał w 1703 roku w warsztacie Nathanaela Schlaubitza. Obywatelstwo miejskie otrzymał w 1705 roku. Funkcję starszego cechu złotników pełnił w latach 1719, 1726, 1742, 1741. W jego warsztacie terminował jako czeladnik Gottfried Gehrke, a pracę mistrzowską wykonał Johann Ross. Ojciec Johanna Ephraima, którego w 1703 roku zapisał na naukę i który uzyskał tytuł mistrzowski w 1743. Pochowany w kaplicy złotników w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.
Używał znaku warsztatowego z monogramem MD w owalu. Podobnego znaku używał jako probierz cechowy. Jeden z wybitnych gdańskich złotników 1. połowy XVIII wieku. Realizował prestiżowe zlecenia korporacji i bractw – wykonał między innymi puchar i łańcuch szyprów wiślanych z 1738 roku, puchar cechu piekarzy z 1710 (oba niezachowane) – a także polskich odbiorców: flaszę z herbem Suchekomnaty (Muzeum Narodowe w Warszawie), talerz z herbem Leliwa ( Muzeum Narodowe w Gdańsku) oraz zastawę stołową – terynę (Museum für Kunst und Gewerbe w Hamburgu) i cukiernicę (Germanisches Nationalmuseum w Norymberdze). Mniej licznie reprezentowane były srebra kościelne, wśród nich znalazły się na przykład dzban liturgiczny i hostiarka z 1709 roku (dawniej w kościele św. Barbary w Gdańsku) oraz kielichy (Muzeum Narodowe w Gdańsku, Niedzbórz, Okonin, Pogorzała Wieś, Trutowo).
Zob. też złotnictwo.
