DIETRICH MICHAEL, złotnik
Linia 4: | Linia 4: | ||
[[File:3_Michael_Dietrich.png|thumb|Michael Dietrich, flasza <br/> z herbem Suchekomnaty]] | [[File:3_Michael_Dietrich.png|thumb|Michael Dietrich, flasza <br/> z herbem Suchekomnaty]] | ||
− | '''MICHAEL DIETRICH''' (1673 – 27 III 1748 Gdańsk), złotnik. Syn złotnika Lorenza Dietricha (12 X 1668 – 18 XII 1750). Od 1701 roku zatrudniony jako czeladnik w warsztacie Daniela Friedricha Mülicha. Pracę mistrzowską wykonał w 1703 roku w warsztacie [[SCHLAUBITZ NATHANIEL | Nathanaela Schlaubitza]]. [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | Obywatelstwo miejskie]] otrzymał 13 I 1705 roku. Funkcję starszego [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cechu]] złotników pełnił w latach 1719, 1726, 1742, 1741. W jego warsztacie terminowali jako czeladnicy: od 9 X 1721 Gottfried Gehrke (Gercke, Görcke, Gericke; 30 XI 1690 – 9 IX 1731), który wykonał też swoją pracę mistrzowską, oraz w roku 1724 Beniamin Boldt, zaś samą pracę mistrzowską wykonał Johann Ross (Roß; 4 III 1697 – 25 V 1758). | + | '''MICHAEL DIETRICH''' (1673 – 27 III 1748 Gdańsk), złotnik. Syn złotnika Lorenza Dietricha (12 X 1668 – 18 XII 1750). Od 1701 roku zatrudniony jako czeladnik w warsztacie [[MYLIUS DANIEL FRIEDRICH | Daniela Friedricha Myliusa]] (Mülicha). Pracę mistrzowską wykonał w 1703 roku w warsztacie [[SCHLAUBITZ NATHANIEL | Nathanaela Schlaubitza]]. [[OBYWATELSTWO MIEJSKIE | Obywatelstwo miejskie]] otrzymał 13 I 1705 roku. Funkcję starszego [[CECHY, XIV–XVIII wiek | cechu]] złotników pełnił w latach 1719, 1726, 1742, 1741. W jego warsztacie terminowali jako czeladnicy: od 9 X 1721 Gottfried Gehrke (Gercke, Görcke, Gericke; 30 XI 1690 – 9 IX 1731), który wykonał też swoją pracę mistrzowską, oraz w roku 1724 Beniamin Boldt, zaś samą pracę mistrzowską wykonał Johann Ross (Roß; 4 III 1697 – 25 V 1758). |
Miał wielu uczniów, z których Daniel Eggers (zapisany w 1723), Daniel Zachert (1743) i Carl Heinrich La Port (1745) nauki nie ukończyli, zaś zapisany w 1706 Casper Gottlieb Ziegenhagen, w 1711 Johann Carl Ehlert, w 1712 Benjamin Ephraim Schmidt (1 IX 1697 – 26 XII 1745), w 1717 David Epfraim Sechs, w 1718 Anthon Friedrich May, w 1723 Christoph Heinrich, w 1725 Johann Michael Schröder, w 1729 Johann Kloth, w 1732 Nicolaus Grundman, w 1736 Georg Christoph Horck, oraz w 1738 Christian Warmbier (7 II 1725 – 12 I 1761) zakończyli naukę z dyplomem. <br/><br/> | Miał wielu uczniów, z których Daniel Eggers (zapisany w 1723), Daniel Zachert (1743) i Carl Heinrich La Port (1745) nauki nie ukończyli, zaś zapisany w 1706 Casper Gottlieb Ziegenhagen, w 1711 Johann Carl Ehlert, w 1712 Benjamin Ephraim Schmidt (1 IX 1697 – 26 XII 1745), w 1717 David Epfraim Sechs, w 1718 Anthon Friedrich May, w 1723 Christoph Heinrich, w 1725 Johann Michael Schröder, w 1729 Johann Kloth, w 1732 Nicolaus Grundman, w 1736 Georg Christoph Horck, oraz w 1738 Christian Warmbier (7 II 1725 – 12 I 1761) zakończyli naukę z dyplomem. <br/><br/> | ||
Ojciec Johanna Ephraima (marzec 1707 – 22 IV 1750), którego w 1723 roku zapisał na naukę i który uzyskał tytuł mistrzowski w 1743. Pochowany w kaplicy złotników w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]]. <br/><br/> | Ojciec Johanna Ephraima (marzec 1707 – 22 IV 1750), którego w 1723 roku zapisał na naukę i który uzyskał tytuł mistrzowski w 1743. Pochowany w kaplicy złotników w [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]]. <br/><br/> | ||
Używał znaku warsztatowego z monogramem MD w owalu. Podobnego znaku używał jako probierz cechowy. Jeden z wybitnych gdańskich złotników 1. połowy XVIII wieku. Realizował prestiżowe zlecenia korporacji i bractw – wykonał między innymi puchar i łańcuch szyprów wiślanych z 1738 roku, puchar cechu piekarzy z 1710 (oba niezachowane) – a także polskich odbiorców: flaszę z herbem Suchekomnaty (Muzeum Narodowe w Warszawie), talerz z herbem Leliwa ([[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowe]] w Gdańsku) oraz zastawę stołową – terynę (Museum für Kunst und Gewerbe w Hamburgu) i cukiernicę (Germanisches Nationalmuseum w Norymberdze). Mniej licznie reprezentowane były srebra kościelne, wśród nich znalazły się na przykład dzban liturgiczny i hostiarka z 1709 roku (dawniej w [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARBARY | kościele św. Barbary]] w Gdańsku) oraz kielichy (Muzeum Narodowe w Gdańsku, Niedzbórz, Okonin, Pogorzała Wieś, Trutowo). <br/><br/> | Używał znaku warsztatowego z monogramem MD w owalu. Podobnego znaku używał jako probierz cechowy. Jeden z wybitnych gdańskich złotników 1. połowy XVIII wieku. Realizował prestiżowe zlecenia korporacji i bractw – wykonał między innymi puchar i łańcuch szyprów wiślanych z 1738 roku, puchar cechu piekarzy z 1710 (oba niezachowane) – a także polskich odbiorców: flaszę z herbem Suchekomnaty (Muzeum Narodowe w Warszawie), talerz z herbem Leliwa ([[MUZEUM NARODOWE | Muzeum Narodowe]] w Gdańsku) oraz zastawę stołową – terynę (Museum für Kunst und Gewerbe w Hamburgu) i cukiernicę (Germanisches Nationalmuseum w Norymberdze). Mniej licznie reprezentowane były srebra kościelne, wśród nich znalazły się na przykład dzban liturgiczny i hostiarka z 1709 roku (dawniej w [[KOŚCIÓŁ ŚW. BARBARY | kościele św. Barbary]] w Gdańsku) oraz kielichy (Muzeum Narodowe w Gdańsku, Niedzbórz, Okonin, Pogorzała Wieś, Trutowo). <br/><br/> | ||
Zob. też [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Zob. też [[ZŁOTNICTWO | złotnictwo]]. {{author: AFR}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] |
Wersja z 10:30, 14 lis 2019
MICHAEL DIETRICH (1673 – 27 III 1748 Gdańsk), złotnik. Syn złotnika Lorenza Dietricha (12 X 1668 – 18 XII 1750). Od 1701 roku zatrudniony jako czeladnik w warsztacie Daniela Friedricha Myliusa (Mülicha). Pracę mistrzowską wykonał w 1703 roku w warsztacie Nathanaela Schlaubitza. Obywatelstwo miejskie otrzymał 13 I 1705 roku. Funkcję starszego cechu złotników pełnił w latach 1719, 1726, 1742, 1741. W jego warsztacie terminowali jako czeladnicy: od 9 X 1721 Gottfried Gehrke (Gercke, Görcke, Gericke; 30 XI 1690 – 9 IX 1731), który wykonał też swoją pracę mistrzowską, oraz w roku 1724 Beniamin Boldt, zaś samą pracę mistrzowską wykonał Johann Ross (Roß; 4 III 1697 – 25 V 1758).
Miał wielu uczniów, z których Daniel Eggers (zapisany w 1723), Daniel Zachert (1743) i Carl Heinrich La Port (1745) nauki nie ukończyli, zaś zapisany w 1706 Casper Gottlieb Ziegenhagen, w 1711 Johann Carl Ehlert, w 1712 Benjamin Ephraim Schmidt (1 IX 1697 – 26 XII 1745), w 1717 David Epfraim Sechs, w 1718 Anthon Friedrich May, w 1723 Christoph Heinrich, w 1725 Johann Michael Schröder, w 1729 Johann Kloth, w 1732 Nicolaus Grundman, w 1736 Georg Christoph Horck, oraz w 1738 Christian Warmbier (7 II 1725 – 12 I 1761) zakończyli naukę z dyplomem.
Ojciec Johanna Ephraima (marzec 1707 – 22 IV 1750), którego w 1723 roku zapisał na naukę i który uzyskał tytuł mistrzowski w 1743. Pochowany w kaplicy złotników w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny.
Używał znaku warsztatowego z monogramem MD w owalu. Podobnego znaku używał jako probierz cechowy. Jeden z wybitnych gdańskich złotników 1. połowy XVIII wieku. Realizował prestiżowe zlecenia korporacji i bractw – wykonał między innymi puchar i łańcuch szyprów wiślanych z 1738 roku, puchar cechu piekarzy z 1710 (oba niezachowane) – a także polskich odbiorców: flaszę z herbem Suchekomnaty (Muzeum Narodowe w Warszawie), talerz z herbem Leliwa ( Muzeum Narodowe w Gdańsku) oraz zastawę stołową – terynę (Museum für Kunst und Gewerbe w Hamburgu) i cukiernicę (Germanisches Nationalmuseum w Norymberdze). Mniej licznie reprezentowane były srebra kościelne, wśród nich znalazły się na przykład dzban liturgiczny i hostiarka z 1709 roku (dawniej w kościele św. Barbary w Gdańsku) oraz kielichy (Muzeum Narodowe w Gdańsku, Niedzbórz, Okonin, Pogorzała Wieś, Trutowo).
Zob. też złotnictwo.