DIETRICH JOHANN CARL, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN CARL DIETRICH (Diederich, Diedrich) (4 X 1700 Gdańsk – 19 IV 1780 Gdańsk), złotnik. Syn gdańskiego złotnika Lorentza Dietricha, zapisany na naukę w 1701 roku. Pracę mistrzowską wykonał w roku 1725 w warsztacie Constantina Heina. 16 X 1725 uzyskał obywatelstwo Gdańska. Funkcję kompana pełnił w 1759 roku, starszym cechu złotników był w 1760. Miał synów Alberta Gottfrieda i Carla Augusta; w 1770 roku zapisał ich na naukę, jednak nie uzyskali oni tytułów mistrzowskich w Gdańsku. Podobnie nie uzyskali tytułów mistrzowskich inni jego uczniowie: Gottlieb Madersien (zapisany w 1736), Nathanael Benjamin Isräelson (1746) i Nataniel Ernst Hündeberg (1760). Naukę u niego ukończyli natomiast Johann Lohrens Kruk (1730), Johann Daniel Stübner (1736), Jacob Fischer (1738), Johann Carl Kwietau (1753) i Ephraim Gottfried Goerk (1754). Terminowali u niego: od 1754 Johann Daniel Hübner (zm. 6 VI 1782), od 1759 Nicolaus Ludwig Zander (1725 – 15 VIII 1778).
Z braku miejsca nie został pochowany w kaplicy złotników kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Wdowa po nim prowadziła warsztat w 1781 roku.
Używał, być może, znaku warsztatowego z pełnym nazwiskiem DIE/TRICH, ale znak ten może równie dobrze należeć do dwóch innych członków rodziny działających w tym samym czasie: Lorentza (12 X 1668 – 18 XII 1750) lub Johanna Ephraima (marzec 1707 – 22 IV 1750). Jako probierz cechowy używał znaku z inicjałami ICD w prostokątnym polu. Dotychczas przypisano mu autorstwo drobnych przedmiotów stołowych i codziennego użytku, między innymi solniczki ( Muzeum Narodowe w Gdańsku).
Zob. też złotnictwo.
