CIELĄTKOWSKA ROMANA, profesor Politechniki Gdańskiej

Aktualna wersja na dzień 19:15, 4 sie 2023

Hasło powstało dzięki Miastu Gdańsk

Partner redakcji

ROMANA CIELĄTKOWSKA z domu Nowak (29 VIII 1959 Sopot – 22 I 2016 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), konserwator zabytków, historyk architektury, specjalistka z dziedziny architektury XX wieku. Córka Jerzego i Janiny z domu Schwabe. W 1978 ukończyła I Liceum Ogólnokształcące w Gdańsku, w 1983 Wydziale Architektury PG z tytułem magistra inżyniera architekta. Od 1993 doktor (w Instytucie Sztuki Polskiej Akademii Nauk), od 1999 doktor habilitowany (Wydział Architektury Politechniki Wrocławskiej), od 2008 profesor tytularny. W 1993 roku ukończyła Międzynarodową Szkołę Architektury Sakralnej we Lwowie.

W celu uzyskania uprawnień budowlanych w 1983 została kierownikiem budowy w Spółdzielni Usług Rolniczych „Kociewie” w Starogardzie Gdańskim. Od 1984 pracowała na PG na Wydziale Architektury, kierowała w latach 1999–2006 Zakładem Historii Architektury i Konserwacji Zabytków, 2006–2009 Katedrą Historii, Teorii Architektury i Konserwacji Zabytków, 2009–2016 Katedrą Projektowania Środowiskowego. W okresie 2001–2004 pełniła funkcję pełnomocnika dziekana Wydziału Architektury PG do spraw Środowiskowego Studium Doktoranckiego. Pracowała także na Uniwersytecie Warmińsko-Mazurskim w Olsztynie, gdzie w latach 2001–2003 była kierownikiem Zakładu Urbanistyki i Architektury Wydziału Nauk Technicznych, zarządzając rozbudową uczelni. W latach 2006–2014 wykładała również w Wyższej Szkole Zarządzania Środowiskiem w Tucholi.

Była specjalistką od planów zarządzania obiektami zabytkowymi i ochrony architektury drewnianej. Prowadziła badania nad architekturą XX wieku, skupiając się na modernizmie, kwestiach rewitalizacji zespołów mieszkaniowych, ochronie dziedzictwa architektonicznego dawnych Kresów Wschodnich Rzeczypospolitej. Położyła znaczne zasługi dla ratowania architektury, zwłaszcza drewnianej, obecnej Rosji, Ukrainy i Białorusi. Dokonała m.in. rekonstrukcji ukraińskiej cerkwi greckokatolickiej z Kupnej koło Przemyśla i przeniesienia jej do podelbląskiego Godkowa (2012), opracowała dokumentację potrzebną do remontu cerkwi w Liskowatem koło Ustrzyk Dolnych (jednej z trzech zachowanych w Polsce w stylu bojkowskim). Na Ukrainie przeprowadziła rekonstrukcję drewnianego kościoła z Jazłowczyka (obwód lwowski), przeniesionego do lwowskiego Muzeum Architektury Ludowej i Kultury (2013), oraz renowację kościoła św. Franciszka Borgiasza w Rozłuczu (obwód lwowski, 2015).

W latach 2001–2007 zorganizowała w Gdańsku cztery konferencje dotyczące ochrony miast historycznych. Publikowała prace na temat urbanistyki, ochrony i konserwacji zabytków, architektury drewnianej, modernizmu, budownictwa socjalnego w II Wolnym Mieście Gdańsku, wydała między innymi monografie Architektura i urbanistyka Lwowa II Rzeczypospolitej (1998), Sacrum–profanum, profanum–sacrum. Przemiany funkcji budowli sakralnych w XX wieku (2009), Translocatio. Przeniesienie drewnianych świątyń trzech obrządków (2014); ponadto we współpracy z Piotrem Lorensem pracę Architektura i urbanistyka osiedli socjalnych Gdańska w okresie XX-lecia międzywojennego (2000), a we współautorstwie z Lilią Onyszczenko-Szwec: Detal architektury mieszkaniowej Lwowa XIX i XX wieku (2006).

Była ekspertem i członkiem Zarządu Prezydium Polskiego Komitetu Narodowego ICOMOS (2003–2005), Rady Ochrony Zabytków przy Ministrze Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP (2008–2012), Komitetu Architektury i Urbanistyki PAN – Sekcji Historii Architektury, Urbanistyki i Konserwacji Zabytków, Stowarzyszenia Konserwatorów Zabytków, Stowarzyszenia Architektów Polskich, Pomorskiej Okręgowej Izby Architektów RP.

Została odznaczona m.in. Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2014). Pochowana na Starym Cmentarzu w Starogardzie Gdańskim. WP