CHOJNACKI STANISŁAW, dowódca ZOMO w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW CHOJNACKI (26 XI 1925 Mała Wólka, powiat lubawski – 1 III 1984 Gdańsk), dowódca Zmotoryzowanych Odwodów Milicji Obywatelskiej (ZOMO) w Gdańsku. Syn robotnika Marcelego (1900–1965) i Julianny z domu Pynomka (ur. 1909). Brat Jadwigi (ur. 1928), Zbigniewa (ur. 1933) i Ryszarda (ur. 1936). Deklarował się jako niepraktykujący katolik. W latach 1932–1939 uczęszczał do szkoły powszechnej w Sosnowie, w powiecie rypińskim. Od 1940 do 1945 pracował jako robotnik przymusowy w gospodarstwie rolnym na Wielkich Żuławach. Po zakończeniu II wojny światowej zamieszkał z rodziną w Kwidzynie. W maju 1945 rozpoczął służbę w szeregach Milicji Obywatelskiej, od 1946 członek Polskiej Partii Robotniczej, a następnie PZPR. Początkowo był milicjantem w Komendzie Powiatowej (KP) MO w Kwidzynie. W 1946, podczas służby asystującej, został poważnie ranny w głowę, do końca życia miał widoczną bliznę na czole. Po ukończeniu w 1947 Szkoły Oficerskiej MO w Słupsku i awansowaniu do stopnia sierżanta został instruktorem służby zewnętrznej KPMO w Elblągu. W 1952 otrzymał awans na chorążego. W 1953 przeniesiony do Komendy Miejskiej (KM) MO w Gdyni, gdzie był zastępcą kierownika II Komisariatu MO. W 1959 zdał maturę w Liceum Ogólnokształcącym dla Pracujących w Gdyni. W 1954 awansowany na podporucznika, w 1956 na porucznika, w 1960 na kapitana.
W 1962 otrzymał przeniesienie do KMMO w Gdańsku na stanowisko naczelnika Wydziału Służby Zewnętrznej. Od lipca 1969 był zastępcą komendanta KMMO w Gdańsku, zaś od lipca 1977 dowódcą ZOMO w Gdańsku. Systematycznie awansowany, od 1965 major, od 1969 podpułkownik, od 1978 pułkownik. Od początku służby był dobrze postrzegany przez swoich przełożonych. Podkreślano jego aktywność, obowiązkowość, inicjatywę oraz dobre podejście do ludzi i pracy. Poza służbą angażował się w działalność sekcji żużlowej Gdańskiego Klubu Sportowego (GKS) Wybrzeże. Ze względu na zły stan zdrowia i orzeczenie drugiej grupy inwalidzkiej 31 X 1981 odszedł ze służby.
Odznaczony był Srebrnym Krzyżem Zasługi (1955), Krzyżem Kawalerskim (1069) i Krzyżem Oficerskim (1979) Orderu Odrodzenia Polski, srebrnym medalem „Za Zasługi dla Pożarnictwa” (1964), odznaką „20 lat w Służbie Narodu” (1965), brązowym medalem „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1969), brązową odznaką „Za Zasługi dla Obronności Kraju” (1973), Medalem 30 lecia PRL (1974), złotą odznaką „W Służbie Narodu” (1975), srebrną odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego” (1975), złotą odznaką „Za Zasługi w Ochronie Porządku Publicznego” (1978).
Żonaty był z Genowefą z domu Kowalewską (ur. 1929), ojciec Wiesława (22 XI 1950 – 17 VIII 1984 Gdańsk) i Marioli (ur. 1952). Pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim.
Bibliografia:
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej Oddział Gdańsk 032/152 (akta osobowe Stanisława Chojnackiego).
